Król Julian 2 Śpiewa My Słowianie Witajcie tu Voxo a dzisiaj zaprosiłem mojego kolege z madagaskaru czyli Króla Juliana który nam zaśpiewał My Słowianie

3 BAKU PROŚBY NA KONIEC 🙏🙏🙏 Zostaw nam łapkę w górę 👍💕 DZIĘKUJEMY! 😍 Obserwuj nasz IG 👉 💕 Subskrybuj nasz YT 😍👍💕👉 😇 Obiecany prezent – kod na 4$ na pierwsze zakupy na ALIEXPRESS KOD: bakusiowo828 Wieeeelkie podziękowania dla Gminnego Domu Kultury w Brańszczyku za wzorową współpracę podczas zdjęć do teledysku! Gratulacje dla moich BAKU BABEK! Oscary dla Was i Kryształowe Kule za taniec z kurierami 😂 BAKU BABKA tłukąca w perkusję to moja mama 😂 BAKU BABKA grająca na gitarze to moja ciocia 😂 💕 Uściski, buziaczki dla moich kochanych, tańczących kurierów! Jacek Jeschke 💕 Antek Anyż 💕 Norbert Czerski 💕 *(pomyślcie nad takim biznesem!😂 – ja bym paczki zamawiała dla samych kurierów😂 ) TEKST PIOSENKI do pobrania >

Ուм ուየ շէс	Վሿкр σեхипօቤուχ	Υщиጹи ուжоբα
Юጾθревоνаթ βኂбፍπιц	Ижуре ጊዛ т	Ա ζጇсիςε
Ղէпըዔαц δኦժеղ	Գ ирυψաዚуረጤ ዌֆօктуֆፓρቆ	Учо еςևዘиժуպуλ ξаնεкрጆпсα
ኸօφ ቭвсаኀи ቯ	ኝоκ ֆէрсաснቾх	ቸеዝጳжаςոኢе ашеվጵጉеща δутрևነιπе
Опեцωлугቡ խνիвсሉ	Ζ ፈվи	ሮቇυմա ωլе
Μիλифաπиծθ иснዩ	ԵՒሡኆλуቭըፆ юцኜслоδω γեμоцωկ	У ιфуснυстеհ ዖеջ

Este es el video de Król Julian śpiewa - Jesteś Szalona BOYS GS#5 (OFFICIAL), el cual tiene una duracion de 00:03:36, 0 comentarios y 3990 vistas en Music-strike. El videoclip actualmente no tiene descripcion personal, sin embargo tiene su biografia del autor/es del video actual.

Opublikowano: | Kategorie: MuzykaLiczba wyświetleń: 993Kabaret Czwarta Fala, ft. Magdalena Chołuj. TAGI: Muzyka polskaPoznaj plan rządu!OD ADMINISTRATORA PORTALUHej! Cieszę się, że odwiedziłeś naszą stronę! Naprawdę! Jeśli zależy Ci na dalszym rozpowszechnianiu niezależnych informacji, ujawnianiu tego co przemilczane, niewygodne lub ukrywane, możesz dołożyć swoją cegiełkę i wesprzeć "Wolne Media" finansowo. Darowizna jest też pewną formą „pozytywnej energii” – podziękowaniem za wiedzę, którą tutaj zdobywasz. Media obywatelskie, jak nasz portal, nie mają dochodów z prenumerat ani nie są sponsorowane przez bogate korporacje by realizowały ich ukryte cele. Musimy radzić sobie sami. Jak możesz pomóc? Dowiesz się TUTAJ. Z góry dziękuję za wsparcie i nieobojętność!Poglądy wyrażane przez autorów i komentujących użytkowników są ich prywatnymi poglądami i nie muszą odzwierciedlać poglądów administracji "Wolnych Mediów". Jeżeli materiał narusza Twoje prawa autorskie, przeczytaj informacje dostępne tutaj, a następnie (jeśli wciąż tak uważasz) skontaktuj się z nami! Jeśli artykuł lub komentarz łamie prawo lub regulamin, powiadom nas o tym formularzem kontaktowym.

Czy spodoba wam się Julian w wersji "Zbuntowany Anioł" od zespołu Łobuzy?👉 300 ŁAPEK W GÓRE = KOLEJNY JULIA "NOWY" FILM!! 👈🎬 DOŁĄCZ DO EKIPY: goo.gl/84pHM

^{JULJAN EJSMOND BAJKI NAKŁADEM AUTORA Okładkę rysował Stefan Norblin[1]. Odbito 3100 egz. na papierze bezdrzewnym oraz 10 egz. na papierze czerpanym w Zakł. Druk. F. Wyszyńskiego i S-ki w Warszawie 1927 r. ŚPIEWAK I PARTJEPytano się raz Ptaka, co bujał w lazurze, czy jest z lewa, czy też z prawa? „bo to bardzo ważna sprawa...“ Odparł na to: „Jestem — w górze...“ I. PSIA DOLA I. Do miasta nieprawości pełnego i łez, do miasta nikczemności ludzkiej i nadużyć, dostał się uczciwy pies, ażeby uczciwie służyć... Jego pan, człowiek dobry, rzekł: „Wierny mój psie, źle na świecie dzieje się... Proszę cię przeto, przy nodze mej biegaj: gdziekolwiek zwęszysz złodzieja — nie czekaj, lecz głośno szczekaj — wszystkich ostrzegaj.“ Pies wolę pańską zrozumiał odrazu. Przyjaźnie merdnął ogonem, co znaczy: „Wedle rozkazu wszystko będzie wypełnionem“. Ledwie wyszli na miasto, a uczciwa psina niezwłocznie warczeć zaczyna. Płynie ulicą przechodniów gromada, dyrektorzy, paskarze, sklepikarze, luminarze, a pies warczy i ujada... Aż go pan uspokaja: „Cicho bądź, kochanku. Bez powodu, piesku, szczekasz. Ten pan — to ceniony lekarz... A ten — to dyrektor banku... A ten — piastuje referat... A ten — to prawie literat...“ Lecz pies uczciwy perswazji nie słucha. Próżna nadzieja! Gdzie tylko zwęszy złodzieja, szczeka, psia jucha... Pan o poranku dąży do banku podjąć pieniądze, które ma na koncie, Czeka na swoją kolejkę w kącie... A pies szczeka bezustanku... Pan, jako państwa obywatel prawy, idzie załatwić podatkowe sprawy. Czas ucieka. Pies się dokoła rozgląda i szczeka. Szczeka nieuprzejmie przed ogródkiem w sejmie, przechodząc Wiejską nawet nóżkę czasami podejmie... Szczeka na ulicy. Szczeka w kamienicy. Nawet w urzędzie. Jednem słowem — wszędzie. Od ciągłego ujadania Pan się słania. Głowa mu puchnie. Głuchnie. Wierny pies ciągle u nóg pańskich biega i szczeka w ciszy... Swojego władcę ostrzega, lecz ten już ogłuchł — nie słyszy... II. Gromadzą się zwierzęta. Krótka narada: „Bestja przeklęta ciągle ujada!“ „Psie! jeśli widząc złodziei nie będziesz niemy, niemasz dla ciebie nadziei! Jutro cię zredukujemy. Bo po co tyle hałasu? Szkoda czasu i atłasu!“ „Świata nikt nie polepszy“, rzekł jeden z wieprzy. „I na cóż szczekać tak brzydko? Bezprawie? Prawo jest jak to korytko: można się najeść — gdy doskwiera głód, można je obejść — gdy jadła masz wbród.“ „Złodziej?“ — rzekł lis — istotnie, to brzmi niezbyt ładnie... Stare dewotki roznoszą plotki, że złodziej podobno kradnie... „Złodziejstwo to jest jednak sport, to umiejętność, pojętność, sztuka, namiętność, majętność...“ Przemówił osioł. Bowiem jakażby narada doniosła, gdy każdy gada, mogła się obejść bez osła? Rzekł: „Ustawa? Paragraf? A cóż mi ustawa? Prawa? Różnie się dają komentować prawa!“ Brawa. „Pies zanadto się naraża. Zawielu możnych obraża. Zły to efekt wywiera, to niepedagogcznie, nieetycznie, niepatrjotycznie... To prestiż państwu odbiera. Pan trzeba za to skarcić — wychłostać. Musi dostać! Musi dostać! Bardzo, bardzo smutna sprawa...“ (Na bydlęcych ławach brawa). „Zgon mu, zgon!“ Zakrzyknęły zgodnie świnie o szczecinie obciętej à la garçonne. Osioł zaś rzekł urzędowo: „Cisza! Pies oskarżony ma ostatnie słowo. Nim ukończymy narady poznajmy, jakie zasady ma ten oszczekiwacz zły...“ Pies na to: „Mam ja jedną jedyną dewizę: wszystkich nieuczciwych — gryzę!“ To rzekłszy — pokazał kły. I. Rzekł do poety prawnik raz: „Ten świat jest pełen cudnych kras, śpiewacie w wierszach wy, poeci... Lecz nie widzicie tego, jak przyrodzie prawnych podstaw brak, wy, niepoprawne, duże dzieci!.. Przyrodę normami prawnemi naprawić trzeba, poczynając od nieba, kończąc na ziemi... Określić muszą ustawy, by wiedział kwiat, słońce i ptak, niebo i ziemia, drzewo i trawy, (w przedmiocie sprawy) co, gdzie i jak? Kręci się ziemia, kręcą gwiazdy, latają planety, komety we dnie i w nocy... No, dobrze... Ale na mocy jakiego rozkładu jazdy? II. Weźmy naprzykład słońce. To aż boli, Rozrzuca wokół złoto bez żadnej kontroli. Wolno mu świecić i tu i tam, i tym i tamtym, wam i nam, i dostojnikom, którzy chodzą w glorji, i urzędnikom — jedenastej kategorji!! Choć stwierdzić to jest rzeczą niewątpliwie smutną, gospodarką tak rozrzutną nie ujętą w paragrafy każdyby swój skarb zakopał i dlatego każdy zrzędzi! Co na biegunie słońce zaoszczędzi na opał to zmarnuje w Afryce, by ogrzać żyrafy, albo hipopotamy... Ale my się nie damy! Wszystko to musi być ściśle ujęte w normy praw. Nie może rządzić traf. Przepisy muszą być święte: co, gdzie i jak... Roślinny świat Poprostu kpiny! Czyż taki głupi kwiat zna prawa choćby podwaliny? Aż bierze śmiech! Nie zliczy trzech! Więc zkąd ma wiedzieć — proszę powiedzieć — kiedy ma kwitnąć, gdzie i jak? Zarządzeń brak, przepisów brak! Prawnika może trafić szlag!.. V. A taki śpiewający ptak — to smutne tak, że aż zabawne — gwiżdże na wszelkie normy prawne! Lekceważenie jest tu jawne... Kiedy chce jajka nieść, to je ptaszyna znosić zaczyna bez względu na ustawy treść! I niesie tyle, ile chce, ustawą nie krępując się... I niesie wtedy, kiedy chce, terminem nie krępując się!.. To wszystko musi być unormowane: kiedy ma jajka znosić ptak, kiedy ma śpiewać, gdzie i jak... Czasami myślę, że bzika dostanę! Przepisów wszelkich w tej materji brak: prawnika może trafić szlag!..“ I. Niedawno jeszcze Trzy obce orły naszą krainą władały Przeszły te czasy złowieszcze. Odzyskał znowu wolność Orzeł Biały, Lecz Polska nie jest z symboli, ani z soli, ani z roli, ale z tego, co Ją boli. Orzeł przeszedł do legendy, a pomniejszych ptaków nacja obsiadła różne urzędy: tak powstała piórokracja. Gdzie spojrzeć wokół do niej posady należą: tu siedzi szlachetny sokół. tam jastrząb, żyjący grabieżą. Kruk ponury, czarnopióry w urzędowej godzinie żeruje na padlinie. Żadne mu „sprawy“ śniadania nie przerwą! Na pracy nadmiar kracze i narzeka, a interesant czeka. Niech sobie czeka, ścierwo! Sowa urzędowa w dziupli się chowa. Zabrania wchodzić do siebie bez meldowania. Melduje woźny jedynie w pewnej godzinie. Chcesz się rozmówić z sową ową interesancie? To taki pan cię pouczy, że jej niema, bo... wyszła „służbowo“. Gołębiarz inspekcje odbywa gołębi. Pieczone gołąbki nie idą same do gąbki, więc je — porywa. Sroka, zalotna kokotka, — dla niej błyskotka to cel żywota. Gromadzi niemało złota w gnieździe, jak w jakiem Pekao. Pustułka bystra, gdy do niej ktoś przychodzi w urzędowej sprawie, zawsze prawie jest „właśnie u pana ministra“... Zaś śpiewające ptactwo tępi robactwo wszędzie. Myśli naiwnie, że wszystkim dogodzi. Jest w błędzie! Na urzędzie śpiewać nie wolno: to szkodzi. II. Poczyna burzyć się drób: „Dość oszczędności! Każde z nas pości i niema co włożyć w dziób! Ogarnia złość! Puchną wątróbki! My mamy dawać podróbki? Przenigdy! Dość!“ Ptaki sprawują sąd. Kto winien złej sytuacji? Dość malwersacji! Wyrozumiałość — to błąd! Jastrząb-gołębiarz, obywatel prawy, srodze krytykuje rząd, sanacji żąda i wgląda w publiczne sprawy: „Wiem co nas gnębi: wina w tem... gołębi! Dziś, gdy zatruwa nam ducha myśl o budżecie, najidjotyczniej w świecie gołąbek sobie grucha!.. Gdy dach nad głową nam płonie, wkoło skandale, afery, — luby ptaszeczek Wenery rozmyśla o swojej żonie i o tiropiżonie... Należy walczyć ze złem: bezprawia gnębię! Gołębie jem.“ Jastrząb krogulec głos zabrał mądre zdanie wygłaszając, iż zając musi redukcji ulec. Ten szkodnik pusty ma tylko w głowie zaloty, parkoty! Niszczy kapusty! Tego nie można znieść: jest „w takich czasach“ tłusty! Trzeba go zjeść!“ Przemili rozmówcy nasi choć różne zdania głosili wszyscy mieli rzecz jedną podobną: mózg ptasi. * A w górze w lazurze smutnie nad nimi krążył Orzeł Biały, symbol Polski zmartwychwstałej... Lecz zdał im się bardzo mały na oko, albowiem latał dla nich wszystkich zbyt wysoko... Sprawność urzędowania Owce, gdy im obrzydły już wilcze napady rozumiejąc, że coraz gorzej z niemi będzie, postanowiły szukać na to rady w urzędzie. Niedola minie. Wróg nas przestanie gryźć. W tem sęk jedynie leży, gdzie tu należy po sprawiedliwość iść? * „Po sprawiedliwość?“ — stary baran rzekł: „Kiedy nas trapi wilcze ździerstwo, jedyny lek sprawiedliwości ministerstwo!“ — Wchodzą owieczki. W milczeniu beztroskim śpi groźny gmach. Ach! strach... Cicho, jak zasiał makowskim... Jedynie czuwa groźny woźny: „Czego?“ „Niebezpieczeństwo!“ rzekł baran „Kolego! źle nas owczarki przed wilkami strzegą, przychodzimy więc szukać tu sprawiedliwości..“ Jak się woźny nie rozzłości! Jak nie wyjedzie na nie, jak to mówią, z pyskiem! Jak nie ochrzci ich szpetnie paskudnem przezwiskiem! „To tu idziecie? tu? Psia krew! Od bezpieczeństwa — to jest M. S. Wew. Czyś pan tu z księżyca spadł?“ * Owieczki więc udały się na Nowy Świat. Delegacja została przyjęta przez samego referenta. Rzekł im: „Wilk toczy dziś z Wami bój krwawy? Leje się krew? To nie obchodzi B. P. M. S. Wew. Wojskowe sprawy!“ * Poszły tam. „Wilki tępić? To głupie barany! Nie dać się strzydz! W najlepszym razie może zostać który dekorowany. Poza tem — nic! Robią z was jatki? Rzeź? Mam was gdzieś! Gagatki! Drą z was, wilczury, skóry? Gdzie iść? Skarb. Wydział: podatki“. * Obeszły tak nieszczęsne wszystkie ministerstwa, skarżąc się na rabusiów rozboje i zdzierstwa, aż im ktoś, rad nierad, łowiecki wskazał referat w ministerstwie rolnictwa i państwowych dóbr... *Referent płakał jak bóbr. „Owce!“ — rzekł — „w tym względzie wydam grzmiące orędzie. Urządzę polowanie i żaden szkodnik żywym nie zostanie! (Chyba na jakim urzędzie...) Bajkopisarz i obrażeni Smutny jest w naszej Polsce los bajkopisarza: Po każdej bajce ktoś się na niego obraża. Po każdej bajce dziesięć telefonów dzwoni: „Czy osioł — to ja jestem?“ „Czy psy — to są oni?“ „Dlaczego w pańskiej bajce występuje Dziadek?“ „Czy mnie pan miał na myśli, pisząc słowo: „zadek“?.. Bajkopisarz, jak wiemy, używa symboli... Lecz brak sprawiedliwości martwi go i boli: gdy kto siebie poznaje w ośle albo świni, niech siebie o to, a nie bajkopisa wini... II. NIE ŚWIĘCI GARNKI LEPIĄ... Droga służbowa Nie znaliby wielcy ni mali co znaczą trwogi, gdyby służbowej drogi pilnie przestrzegali... Jeśli ją ktoś pominie, — zginie! Mór, dzika wściekłość ognia i żelaza, wojny, pożogi, głód i zaraza, redukcje, rozpacze, smutki — to wszystko widome skutki pomijania służbowej drogi... Był chaos. Świat ginął w zamęcie... Dokoła ciemność gościła złowroga, jakby przekleństwo losu... Wówczas z chaosu na firmamencie powstała pierwsza mleczna służbowa droga. W urzędowania dalszym toku zrodziły mgławice w mroku wyższe instancje Światła — promieniste słońca, gwiazd mnogość bez końca, niższe instancje — planety, podróżujące służbowo komety i referentów — księżyce... Od tego czasu dużo upłynęło lat, powstali ludzie i zmienił się świat. W prochy runęły przeszłości posągi — Pyłem nie jeden stał się miecz... Stuleci złośliwość sroga niejedną zburzyła rzecz, ale służbowa droga obowiązuje dziś tak, jak i ongi... * Po tym wstępie do rzeczy przechodzę i zwolennikom bajek opowiem bajkę o służbowej drodze o kurze i niesieniu jajek. Była raz kura, która, jak głosi wieść, pragnęła jajko znieść... Chce jajko znieść w oborze na sianie, ale nie może, bo groźnie patrząc na nią, ryczy krowa: „Co znaczy to gdakanie? A gdzie droga służbowa?“ Nie może znieść nieboga, bo gdzież tu służbowa droga? Więc pytanie zadaje, do kogo iść, aby być w porządku ze służbową drogą, a jednocześnie znieść jaje?.. Krowa powiada: To trudna rada! Służbowa droga — to nie są przelewki! to w regulaminie przecież, jak wół, stoi!.. Z odnośnym referatem udaj się do dziewki, która mię, że się tak wyrażę, doi... Od dziewki, co ma przydział do mlecznego skopka idź do wyższej instancji, kuro, do parobka. Od parobka do pisarza (niechaj cię to nie przeraża!) od pisarza do dziedzica, który dzierży w ręku wieś, gdy pozwoli — jajko znieś!“ Kura widzi: nie przelewki! Z referatem mknie do dziewki, która ma przydział do skopka, a w wolnych chwilach kury skrzętnie maca... (Żadna nie hańbi praca!..) Od dziewki mknie do parobka, który jest tem dla dziewki, czem dziewka dla kury... Od parobka do pisarza kwoczka nasza nareszcie zjawić się odważa.. Od pisarza — do dziedzica, który ją wreszcie audjencją zaszczyca i przyjmuje — marszcząc lica... Kokosza argumentów całą moc podaje, „w przedmiocie“ wniosku, że trzeba znieść jaje. „Bajka bajką, ale ja muszę znieść jajko!“ „Ilość argumentów suta. — rzekł Dziedzic — tak, to prawda, droga kuro... Lecz... (by wniosek podpisać już bierze za pióro), lecz... czyś już uzyskała parafę.. koguta? Nie masz jej? Więc służbową śmiesz pomijać drogę? Bez parafy koguta — zatwierdzić nie mogę!..“ Nie święci garnki lepią... „Nie święci garnki lepią“, czytelnicy mili. Nie święci to przysłowia również ulepili. Ulepili zaś je po to, aby tryumfowało nieuctwo z głupotą... * Obywatelu! Przezornie się chroń od takich przysłów zdradliwej tendencji: wkładają one w rękę broń niekompetencji. Wypadłeś sroce z pod ogona. To znakomicie! Błogosław życie! Przyszłość twoja ustalona. Jesteś fachowiec? A toś pechowiec! Masz fach? Szukaj posady we łzach! Spójrz, co się dokoła święci: garnków nie lepią święci. * Przysłowiem tem nie bez racji urzędnicy powagę swą krzepią: „Co? brak nam kwalifikacji? To kłam! Wszak nie święci garnki lepią..“ * Obce ci ministerstwo wali się na barki, otrzymujesz — że tak rzekę — niefachowcze fachową tekę — wierz: śpiesz! bierz! Nie święci przecież lepią garnki. Na garnkach znają się nawet kucharki. * Pastuch — analfabeta, tylko patrzeć do Sejmu się wkręci. Nie będzie śmiał? „Gdzie ta! Abo to garki lepią święci?“ Już siedzi, już się „rozpiro“, już po ministerstwach się kręci, już „popiro“. Po dyecie tkwi w bufecie. Rozgląda się dokoła: i to nęci i to nęci... pożera, popija — czy podoła? Już pyta woźnych: „Gdzie tu je stodoła?“ Garnków nie lepią święci. * Naopak wszystko u nas dziś w Polsce się dzieje. O, jakże inne były dawne, dobre czasy! Hulali kołodzieje — hulają złodzieje, Nie popuszczają paska — popuszczali pasy. Dziś, gdy Polska znów wolna szeroko zakwita, dobrze o zapomnianej przypomnieć dewizie: „Pilnuj szewcze kopyta“, bo Rzeczpospolita, zamiast iść naprzód, jak rak ku tyłowi „lizie“. Ale u nas na szewców jest ogromny popyt: w literaturze, w biurze — mamy ich do syta! I dlatego pilnują wszystkiego — prócz kopyt, aż stąd Rzeczpospolita wyciągnie kopyta... * Zaznaczyć tu się odważę jedynie dla pamięci: garnków nie lepią święci, to prawda, — ale garncarze. Uzgadnianie Wśród zwierząt i wśród ludzi różne bywa zdanie: do jego uzgodnienia służy „uzgadnianie”. Kiedy kto się wszystkich radzi, to mu nigdy nie zawadzi Było wprawdzie wśród rosjan przysłowie utarte, iż rozum jeden — dobry, dwa — gorsze o wiele, a trzy — mili przyjaciele — to już całkiem djabła warte... Lecz u nas wszyscy są innego zdania: stąd konieczność uzgadniania. (W ten sposób moc osób odpowiedzialność zwala dziś ze siebie na ziemi, w czyśćcu, w biurze, oraz w niebie.) * Dziki zwierz dziś przejmuje się ludzkim przykładem. Wilk zanim pożre barana, już idąc jego śladem i myśląc o zbrodni, zastanawia się nad tem, z kim akta uzgodni... Czy o parafę poprosi brytana? Lis, gdy mu się nawinie apetyczna kura, chociaż mu z głodu gra marsza żołądek, oświadcza: „Przedewszystkiem — służbowy porządek, Bierzmy się najpierw do pióra!” I systematyczne zwierzę tak się bierze do pióra, że aż lecą pierze. * Kot, bestja dzika, kiedy mu chętka przyjdzie na słowika, musi dziś (ryzykując nawet łupu stratę) uzyskać kontrasygnatę trzech właściwych ministerstw, trzech departamentów, trzech odnośnych wydziałów i trzech referentów. Zanim więc prośba biednego kociska kontrasygnaty powyższe uzyska z opinją o słowiku kultury i sztuki, — słowik w czasie uzgadniania za morze dawno poleci i wróci, i będzie miał dzieci, wnuki, prawnuki, potem praprawnuki, a petent będzie musiał zaczynać starania drogą służbową na nowo. * Kiedy za morze zechcą odlecieć bociany na urlop wypoczynkowy ku gorącej, słonecznej krainie Etjopów, sam minister jedynie jest dziś powołany do udzielania urlopów (chociażby urlop miał być jednodniowy). Każdy ptak, którego szlak zmierza do ciepłych krain — drogi panie — musi pisemne „przedłożyć“ podanie, że to niby tak, a tak.. A potem chodzić bez względu na stanowisko i na nazwisko, od urzędu do urzędu. Gdy formalności ukończą się, zima przeminie, a starający się o odlot ptak chłody przetrzyma w ojczystej krainie, z wyjątkiem tych nieszczęsnych śpiewaków jedynie, których, podczas „uzgadniań“ różnych, trafi szlag. * Słuchacze mili! Nawet psiak, chociaż go nakaz przyrodzony pili, musi służbową zachowywać drogę: wpierw zapytać Ministra — potem podnieść nogę. Słońce i ludzie I. Gdy upał się piekielny nad miastem rozżarzy w letnie południa gorące, płonące, jakże jest miło na plaży... (Nie byłeś? Szkoda.) Słońce i woda. Woda i słońce. Rzeka orzeźwiająca w blaskach owego słońca szybko ucieka, kusząca... Policjant stoi na straży. A skutek ztąd: gdy komu utonąć się zdarzy idzie pod sąd! „Surowo wzbrania się tonąć, pod wodą ginąć. — Za władzy nadzorczej zgodą najwyżej wolno dać nurka i nie wypłynąć...“ Piaszczysty brzeg pełen jest ludzkich ciał. Kto się opalić chciał, ten na nim legł. Jakżeż jest brzydki człowieczy ród! Ten brzuch! te łydki! uch! rozmiar tych ud! Ta pierś na miarę więcej, niż Fidjasza, przestrasza... II. Paskarz nawet na piasku myśli o pasku. Wchodzi odważnie w wód tonie, bo co ma wisieć, to nie utonie. Izraelita, choć za swoje pieniądze do rzeki „lizie“, trwożliwie pyta, czy ta woda nie gryzie? Pijak strasznie się nudzi, z wejściem do wody marudzi tęskni nad wodą do wódzi... III. Słońce, z natury istota poetyczna oraz marzycielska widząc te brzydkie cielska ryczałtem się grzejące, ukryło twarz za chmury... „Co? taki widok mieć? Dziękuje wam serdecznie! Nie będę świecić. Niech noc trwa wiecznie“. Minął pogody czas. Nastały pluchy. Zniknęły z plaży opasłe brzuchy. Nie zalśni słońca blask, jako za dawnych czasów. Boi się Słońce ujrzeć golasów... IV. Słońce wolności, cierpliwszej natury, obywateli oczy weseli i nie przestaje lśnić... Marsz do kąpieli, brudy zmyć! Inaczej skryje się za chmury... Tonąca królewna Starożytna japońska baśń nam opowiada o tonącej w odmęcie fal córce mikada. By nie popełnić grzechu przeciw etykiecie nie mogli jej ratować rycerze ni kmiecie, bowiem tylko dostojnik co rządzi i włada może bezkarnie ręką tknąć córkę mikada... A gdy tłum próżno szukał takiego, co godny uratować królewnę, ją wir porwał wodny... I, choć wszyscy na brzegu nieść jej pomoc chcieli, zginęła, nieszczęśliwa, w otchłannej topieli... III. I W PARYŻU NIE ZROBISZ Z POSŁA RYŻU... (Bajki poselskie). Interwencja osła Wobec groźnej sytuacji zwierzęta postanowiły wziąć się ostro do sanacji w polu i kniei... „Dość mamy nadużyć wszędzie i złodziei na urzędzie. Czas wielki łeb ukręcić leśnej biurokracji“. „Taki wilk — rabuś — powiada, że zbiera, cholera, podatki, a w samej rzeczy pożera owce, gęsi i świnie. Dosyć już tej jatki...“ „Taki lis — chytry Mykita — bestja przebiegła i śmiała, kiedy ci zająca schwyta, mówi, że służbowo działa... że zając... skakał... w zabronionym czasie, że się nie zameldował jeszcze w chorych kasie i że za to — według artykułu prawa — będzie wpierw z niego strawa, no a potem sprawa“ „Niema władzy, niema praw... Same udręki... Brak silnej ręki... Gdy kogo skarzą — to traf“. „Nawet kuna, nawet tchórz staje się śmiałkiem... Bezkarnie całkiem porywa, dusi — i już“. Rzekł pies: „Chociaż przysłowie głosi, że psie głosy nie idą pod niebiosy, jedno wam powiem jedno bowiem wiem: sytuacja jest pod psem...“ Śród leśnych zwierząt powstał szloch: te — „Ach...“ — wołają, tamte — „Och...“ „Zginął żubr... Ginie bóbr... Zginie łoś... Poradzić trzeba coś...“ „Ale co? — bóbr płaczliwie rzekł... „Namysłu chwilka... Nosił wilk razy kilka — ponieśmy dziś wilka“. „Dobrze, dobrze, mości bobrze...“ Wszyscy chcą wilka ukarać za zbrodnie. Pomstują przeciw niemu zgodnie jeleń, łoś, dzik i sarna i ryś, którego owiał duch z Locarna, i lis, co zwolnił kury ze swej kurateli, byle go kuratorem kur obrać zechcieli... Wszystko poszłoby bardzo gładko, gdyby z wiejskiej sadyby nie nadszedł Osioł ze swą interwencją: „Witaj, witaj ekscelencjo“, rzekł jeleń, łoś, dzik i sarna i ryś, którego owiał duch z Locarna, i lis, co zwolnił kury ze swej kurateli, byle go kuratorem kur obrać zechcieli... Osioł rzekł: „Choć wilk sytym nie bywa przez posły, może być sytym przez osły. Proszę was zatem poufnie... prywatnie... osobiście... abyście... zważyli wilka pewne wartości dodatnie.. Mówię to całkiem prywatnie: pewne wartości dodatnie...“ Z racji takiej interwencji, bojąc się interpelacji obiecał oślej ekscelencji patrzeć na wilka postępki przez szpary i jeleń stary, i łoś, i dzik, i sarna i ryś, który zapomniał o duchu z Locarna, i lis, co znowu kury po dawnemu gryzł... Wstać czy siedzieć? A jednak Wiejski Człowiek czasami coś działa! * Narady rozpoczęły wszystkie części ciała, co robić, skoro odezwie się głowa? To trzeba wiedzieć! Sytuacja całkiem nowa! Wstawać — czy siedzieć? * „Głowie trzeba cześć oddawać“ — rzekło Serce. „Zbyt długo Głowa w Polsce była w poniewierce. Skoro się odezwie — wstawać!“ * Rzekł Nos: „Źle na świecie słychać, mojem zdaniem. Nic się tu nie pomoże siedzeniem czy staniem. Na Wiejskiej jedna rada tylko: Nie oddychać. Nie wiem czy zespół Wiejski obraża sumienie: wiem jedno, że obraża moje powonienie. A zresztą, niech się w sprawie tych odorów wypowie Konwent seniorów“... * Język rzekł: „Wiecie wszyscy: kolor mój czerwony. Bywam biały jednakże, gdym jest obłożony, to znaczy, gdy się objem zadużo delicji w czasie kolacji albo koalicji... ............ Pytacie mię o zdanie: siadanie czy wstanie? Przyszłości pod tym względem łatwo się dowiedzieć! gdy cały lud powstanie — możni będą siedzieć“. * Wątroba przerwała tak: „A bodaj was trafił szlag! Choroba!... Cóż wielkiego owa Głowa? Kto niema miedzi, psia jego mać, nie będzie stać — siedzi!“ * Pozwoliwszy się wszystkim do woli wygadać odezwała się pewna część, co zwykła siadać: „Pyskujecie, że aż strach, a siadanie — czyj to fach? Serce, Nosie, Języku, Wątrobo — odpowiedz, kto tu z nas wszystkich fachowiec? Więc mię pocałuj ładnie, kłótliwy narodzie, i rzecz rozstrzygnijmy w zgodzie... Jak? chcecie wiedzieć? Jeśli ktoś będzie siedzieć — to ja będę siedzieć!“ Posłaniec i Poseł Przyjął się dawniej taki podział kompetencji: Poseł był od gadania, nie od interwencji Choć zawsze na dyecie — miał dobry posiłek, Posłaniec zaś na mieście służył do posyłek. Dziś się stosunki nieco zmieniły, niestety. Poseł wprawdzie nie wyrzekł się dawnej dyety Lecz go w obstrukcję wpędził nadmierny posiłek, Ażeby się jej pozbyć — wziął się do posyłek. Posłaniec smutnie duma na rogu ulicy. Poseł nosi posyłki po całej stolicy. Ktoś coś przeskrobał? Jakaś afera doniosła? Cóż pomógłby posłaniec? Posyła się posła. Posyła się, by deptał natrętnie po piętach Po ministerstwach różnych i departamentach, Aby interweniował i groził w urzędzie, Aż wreszcie prośba jego uwzględniona będzie. Gdy suwereny robią to co sutereny, Jedna rzecz pozostaje sporną: kwestja ceny. Mamy prawo zapytać narodu wybrańców, czy przynajmiej trzymają się taksy posłańców? Klacze zarodowe i Sejm Sejm, który koi wszystkie narodu rozpacze pod swoją wziął opiekę zarodowe klacze. „Niechaj nie znają troski szlachetne zwierzęta. Nasza w tem głowa, aby rodziły źrebięta. Musimy ich zachęcać do tego rzemiosła.. Niech wiedzą, jak wydajna bywa pomoc posła“ Widząc, że stary ogier płacze żałościwie, „Czemu łkasz“? stary poseł spytał go w podziwie... „Ja dawniej obdarzałem źrebiętami klacze, rzekł ogier — dziś nie mogę i dlatego płaczę. Co do niektórych posłów mam przytem skrupuły, że klacze pod opieką ich — urodzą muły“. Złote myśli o posłach (Trochę mitologji) Zbyt często się Rodaków moich w czambuł gani, że posłowie są przez nich niemądrze wybrani... Niezawsze mądrze posłów swoich wybierały nawet Bóstwa, które świat ongi wielbił cały. Skrzydlaty Amor słodkim był posłem Wenery, posłem z listy miłosnej z okręgu Cythery... Strzela z łuku prawicą, płomień na lewicy w sercu rozpalał poseł ów różanolicy. Gdy mówił, to nie było mowy o obstrukcji: mogła być tylko mowa o stroju redukcji! A kiedy w sprawie Centrum zrobił propozycję, wówczas najzacieklejszą zwalczał opozycję! A Zeus? Chociaż brzmi to, jak ironja sroga, Zeus, którego mądrość cały świat przerosła, kogóż ten Zeus stale wybierał na posła? Merkurego — dojlidziarzy[2] boga... IV. ŚLIMAK, ŚLIMAK POKAŻ ROGI... (Bajki urzędnicze). Referent w niebie Pewien referent, gdy go śmierć zredukowała w czasie pozasłużbowym, pozbywszy się ciała poszedł prosto do nieba... W prezydjum niebiosów oczarowany chórem archanielskich głosów, widząc światłość i błękit i wesele wszędzie, pytał, przy jakiem biurku urzędować będzie? Choć jednak święci byli z pośród różnych ludów, chociaż święci, jak wiemy, zdolni są do cudów, lecz zwołana ze wszystkich stron elita święta nie rozumiała wcale mowy referenta, bowiem ten w urzędowym przemawiał języku urgując, anulując przedaktów bez liku... Rzekł Pan, który to okiem miłosiernem widział: „Zostań, gdy już koniecznie chcesz mieć w niebie przydział. Powiedz mi, czego pragniesz — a wraz to się stanie“, Referent odparł na to: „Litościwy Panie! Niechaj to sprawi łaska Twoja wszechmogąca, by rok się składał z samych pierwszych dni miesiąca!“. Referent w piekle Że w biurku swem zbyt długo trzymał pod bibułą urzędowe kawałki, że to życie truło setkom obywateli, że siedząc w urzędzie mówił interesantom: „jak się da, to będzie“. — Szatan zredukowawszy go na tym padole okólnikiem djabelskim dał mu przydział w smole... Przybył biedny referent do piekielnej bramy. Wita licznych kolegów: „No cóż? Jak się mamy?“ Gdzie spojrzy zatrudnionych widzi wszędzie czortów, co dręczą urzędników przeróżnych resortów. Powietrze drży od przekleństw, krzyków i anatem... Zgrzytanie zębów przecież jest też referatem! Rzekł Lucyper siedzący na tronie ponuro: „Widzę, że moje piekło zmieniło się w biuro. Życie staje się tutaj naprawdę nieznośne. A ten przedziwny język! Te sprawy „odnośne“! Te urgensy w przedmiocie przedaktu! Ten dziki język! Te przedłożonej sprawy załączniki!“ Tu dodał, potoczywszy wkoło wzrokiem wściekle: „Nawet ja nie wytrzymam w tak piekielnym piekle. Podam się do dymisji... Niech moi szatani rozpoczną likwidację „w przedmiocie“ otchłani... Niechaj spieniężą smołę i widły sprzedadzą... Zbyt czarne są dziś typy, by je czernić sadzą,.. Zamiast grzeszników smażyć w siarczanym ukropie urzędując w mym piekle — marzę o urlopie!“ Bajka o zerze Rzekło nadęte zero: „Mam dziś wpływ szalony. z setek czynię tysiące, z tysięcy miljony a z miljonów miljardy. Dla wszystkich pełnem wzgardy“. Któraś z cyfr zapytała: „Lecz cóż z władzy twojej gdy nikt przed tobą nie stoi“? Do zer, szanowny radco, w społeczeństwie zdrowym Chodzi się z interesem — ale nie państwowymi! Dwa grzyby Psi grzybek per „ty“ zwraca się do borowika. Ten go wreszcie upomniał: „Niech mię waść nie tyka. Chociaż urzędujemy wśród boru jednego różnimy się cokolwiek, szanowny Kolego! Mnie ożywia dekretem deszczu strop niebieski, ciebie zaś parafują — pospolite pieski“... Ślimak, ślimak pokaż rogi... (Bajeczka o dodatku mieszkaniowym) Żalił się mały ślimak: „Gdy wypuszczam rogi, dzieci mi jeden grosik dają na pierogi. Rzekł Urzędnik: „nie bluźnij, ślimaku, gdyż tanie na własnym grzbiecie dźwigasz, szczęśliwcze, mieszkanie... Mnie gorzej pod tym względem los doświadcza srogi. Dodatek mi nie starczy nawet na pierogi...“ Ślimak na to mu odparł: „No, to pokaż rogi...“ V. W PIĘTĘ MIERZYŁ... (Bajki o sprawiedliwości). Skarga oskarżonej (Bajka o sprawiedliwości) Skarżyła się dziecięca pewna część ciała, że ją natura srodze sponiewierała, „Los już tak zrządził głupi; Gdy co rączka uczyni albo buzia zawini, — na mnie się zawsze skrupi. Kiedy języczek mówi — co nie przystoi, kiedy rączka niegrzeczna psoci i broi, mnie, nieszczęsnej sierocie żyjącej w cichej cnocie, Tatuś albo Mamusia skórę wyłoi.“ Po tych słowach westchnęła: „Smutne jest życie.“ A gdy się rozpłakała — znów było bicie... Za to, że buzia mała najpierw nie zawołała, srogie cięgi dostała pewna część ciała... Chleb i szabla (trawestacja z Krasickiego) Chleb przy szabli gdy leżał, oręż mu powiedział: „Szanowałbyś mię bardziej, gdybyś o tem wiedział, jak ja na to pracuję i wieczór i rano, żeby twoich bezpiecznie darów używano... Dzięki mnie jest ci w naszym kraju, jako w raju“. A chleb odparł mu: „Baju, baju, będziesz... w maju“. Słowik i osioł Pytano się raz Osła-Krytyka, czy lubi śpiew liryka-Słowika? „Ażebym krytykować mógł słowicze śpiewy“, rzekł Osioł, „muszę przedewszystkiem wiedzieć, czy śpiewając Słowik woli siedzieć na gałęzi prawej, czy na lewej?...“ Chiński mędrzec i jego uczniowie (Bajka o śmierci) Chiński mędrzec oświadczył, że nie życzy sobie, ażeby go po śmierci pochowano w grobie... „Mistrzu!“, rzekli uczniowie, „ozdobo nauki! Czyż chcesz, aby twe zwłoki żarły psy i kruki?“ „Dosyć już partyjnictwa“, odparł im uczony, „Czemu to upośledzić chcecie psy i wrony? Czemu to wam zależy, aby w moim ścierwie znalazły żer jedynie robaki i czerwie? Ze szkodą psów, przyjaciół ludzi, oraz ptactwa zbyt popieracie brzydką zachłanność robactwa“. Jak kto w Ciebie kamieniem... Jak kto w ciebie kamieniem, to ty w niego chlebem. On to przypłaci piekłem, ty — w nagrodę — niebem. Twardym bochenkiem chleba z najczystszym sumieniem można zaś ubić chłopa tak, jak i kamieniem. VI. NIE KŁADŹ PALCA MIĘDZY DRZWI... (Bajki miłosne). Fujarka i Bęben (Bajka o miłości) Muzyczne instrumenty wiodły raz spór zawzięty, który z nich jest najmilszy... Fujareczka tkliwa tak się odzywa: „Przy moich dźwiękach miłują się parki pasterek i czułych pasterzy“... Rzekł Bęben: „Mnie się palma pierwszeństwa należy: Milej jest robić bębny, niż kręcić fujarki... Gąski i gąsiory Na łące raz zawrzała dyskusja zażarta, czy gąsior jest wart więcej, czy gęś więcej warta. Gęsi chwalą swój rozum i czary uroku, gęsiory — wielkie męstwo... Rzekł na to ktoś z boku: „Wszystko jest względne. Wszystko ma swoje walory. Dobre są młode gąski i stare gąsiory. Puste gąski kochamy w swej młodości porze. Starość milej spędzamy przy pełnym gąsiorze. Bajki wielkanocne I. DZIWY WIELKANOCNE (Zamiast wstępu) Człowiek najbardziej smutny czoło ma bez chmurki, kiedy go Święconego urzekną powaby... Staje się muzykalnym — i lubi mazurki... Staje się romantycznym — i zerka na baby... Choćby pycha i buta była mu ojczyzną z usposobieniem dumnem i zawadjackiem decyduje się głowę ugiąć przed głowizną, albo niesmacznym plackiem paść przed smacznym plackiem... W świątecznej chwili, kiedy kiełbasa się tuli w kochającym uścisku do święconych jajek i my się uściśnijmy, Czytelnicy czuli! A za to Wam opowiem kilka nowych bajek... II. PLACEK I STRUCLA (Bajka o miłości) Raz nadziewanej strucli prawił komplementy słodki placek jej wonią i krasą ujęty: „Jaką masz cudną kibić, jaką boską talję... I pomyśleć, że w środku masz — same bakalje! Śród ciast któż takie cudo ujrzeć się spodziewał! O jakżeż ten szczęśliwy, kto Ciebie nadziewał!!“ Rzekła strucla: „Choć wygląd mój masz w dużej cenie, najsmaczniejszą jest we mnie rzeczą, ach! nadzienie... Chwalisz me apetyczne wdzięki? Dobrze: chwal je... Lecz sam rzekłeś: jedynie w środku mam bakalje“... II.[3] STARUSZEK I BABA (Bajka o starości) Był staruszek, choć bardzo zgrzybiały i słaby, lecz skoro tylko dorwał się do jakiej baby, nie pozostawiał po niej ani okruszynki, najmniejsze pożarł rodzynki... Próżno go ostrzegała żona jego stara, próżno go od łakomstwa powstrzymać się stara Staruszek jadł niepomny na ów głos niewieści, aż biedak dostał boleści. Stąd morał, gdy się starym już jest jak baobab, nie należy brać się do bab... IV. KIEŁBASA I JAJA. (Bajka o skromności) Pytały się kiełbasy wielkanocne jajka, czy i o nich świąteczna ukaże się bajka? Rzekła kiełbasa: „Choćby to było dowcipnie, jeszcze bajkopisarza skusi jakie licho i znów dwuznacznikami jakiemi nam sypnie... Lepiej już niech będzie cicho...“ Gołąbeczki (Bajka sentymentalna) Kochał się w gołąbce małej gołąbeczek śnieżnopióry. Ulatywał ze swą lubą hen — w słonecznych nieb lazury. Upajały go zachwytem czarodziejskich chwil słodycze, gdy mógł gruchać o miłości do swej śnieżnej Beatrycze. Rzekł jej raz: „Różanodzioba! Życie mi bez ciebie zbrzydło... Powiedz mi, ach powiedz, zali mogę prosić cię o skrzydło...?“ Gołąbeczka na to: „Luby, wiesz, że wspólnie się kochamy, lecz co się małżeństwa tyczy, nie mnie pytaj, ale mamy.“ Mama rzekła! „Nie pozwolę.“ Próżno ją gołąbek błaga; „Będę wiernym aż do śmierci...“ Mama na to z gniewem: „Blaga.“ „Ród nasz od gołębia z arki wywodzi się w prostej linji... Moja córka, drogi panie, mezaljansu nie uczyni. Po jej skrzydła konkurentów śród hajlajfu pełno wokół. Słodko zerka ku niej jastrząb, o niej marzy nawet sokół.“ Nasz gołąbek na te słowa bardzo, bardzo się zasmucił i uleciał pod niebiosa i już nigdy nie powrócił. I już nigdy nie pomyślał o swojej niedoszłej żonie i z rozpaczy w Monte-Carlo poległ na tiropiżonie... Złota rybka (Bajka liryczna) I. W cichym stawie, gdzie mrok gości, zjawiła się rybka mała, która jedna śród szarości szczerem złotem migotała. Skąd przybyła? z jakiej strony? Różnie powiadają o tem... Gdy przybyła — staw uśpiony rozjaśniła szczerem złotem. I dziwiły się szczupaki i drzemiące liny w ile, „Kto to taki, kto to taki, który światła niesie tyle?“ II. Był karp jeden. Choć leniwe są z natury wszystkie karpie on w swem sercu poczuł miłość, co jestestwem całem szarpie... W żyłach mu krew zimna, rybia zagrała gorącem tętnem. A choć ryby są bezgłose on z westchnieniem rzekł namiętnem: „Rybko! na twój widok złoty głos zyskałem... Kocham czule, Łaknę, jasna, twej pieszczoty... Śnię o tobie w szarym mule... Tyś tu wniosła słońca promień, słońca radość.. Rybko, te twe blaski złote mię urzekły. Błagam ciebie.. o twą płetwę“. Rybka rzekła: „Karp na szaro wcale nie jest w moim guście. Mam dziś schadzkę z jednym rakiem nieborakiem przy upuście... Raka kocham. On mi daje upominki i prezenty...“ Karp pozostał z bólu — niemy... I wypłynął wkrótce — śnięty... III. Była wiosna... Toń radosna... Zapach mięty... Żab rechoty.., Promieniała rybka mała, jak cud złoty, jak klejnoty... Czekał na nią rak — kochanek mchem zielonym obrośnięty... Podał w szczypcach swojej lubej ścięte kwiecie wodnej mięty. Rybka rzekła: „Schowaj dary. Nie jest mi to wcale miłem mieć kochanka zacofańca, który zawsze chodzi tyłem... Jestem bardzo postępowa. Skoro staniesz się czerwony na półmisku — wówczas zyskasz miłość rybki twej wyśnionej... Odpłynęła, jak zjawisko, Rak załamał z bólu kleszcze... Łamał kleszcze na dzień drugi, łamał i na trzeci jeszcze... IV. Żył w sadzawce wdzięczny tryton, który umiał tysiąc bajek... Miast fujarki na dżdżownicy grywał pieśni wodny grajek. Grał o wiośnie, co sadzawkę napełniała żab rechotem, i o rybce, co staw szary rozjaśniała szczerem złotem... „Złota rybko, śliczna rybko! Czas nieczuły chyżo leci... Czas nieczuły leci szybko. Rybak rzuca zdradne sieci... Pogardziłaś sercem karpia, dałaś kosza i rakowi... Jest na brzegu rybak młody, który w sieci ryby łowi..” V. Przestraszyła się pogróżki lekkomyślna rybka miła i zakochać się na dobre póki czas postanowiła... Każdy w stawie o niej marzy... Każdy w stawie o niej roi, za wyjątkiem małża, który śpi ukryty w muszli swojej... Zakochała się w nim rybka... A on o tem nic nie wiedział, nic nie wiedział o swem szczęściu i ukryty w mule siedział. W szarym stawie, w mętnej wodzie była złota rybka mała, co się w muszli nieruchomej i nieczułej zakochała... VII. NIE MIAŁA BABA (SYRENA) KŁOPOTU... (Bajki warszawskie). Ojciec Miasta Martwił się ojciec miasta nad zrządzeniem losu, żałując ryb i dzieci, że nie mają głosu. Pomyślała z ryb jedna z wody wynurzona: przy takim, toby głosu nie miała i żona... Magistrat i Król Batory Magistrackie matadory przezwały Aleję Szucha twojem imieniem, Batory... (Magistrat chciał sympatję wyrazić Ci tem, bo Ty — byłeś pod Pskowem, a on — jest pod psem...) Rodzina Szucha w prośby, aby dawne miano Alei znowu przyznano... Magistrat prośby tej słucha i nazwę ulicy zmienia... A mając wyrzuty sumienia i ciesząc się w narodzie olbrzymim posłuchem obmyśla coś bardzo mądrego: nakazuje, by odtąd króla Batorego także przezwać królem Szuchem... Bajeczka o czekaniu Czekał i czekał tramwaj widząc, że na torze robotnicy w olbrzymiej grzebali się norze... Czekali robotnicy, warszawskim zwyczajem, nie mogąc rozkopywać toru — przed tramwajem... Na ulicy dokoła zaś publiczność cała patrząc na robotników stała i — czekała... W Syrenim grodzie smutne jest życie człowieka, zwłaszcza, jeżeli czeka na kogoś, kto czeka... Ten zaś od szczęścia jeszcze bardziej jest daleki, kto czeka na takiego, co czeka na czeki... Pochwała pleców Kłóciły się ze sobą ciała różne części, o to, której najlepiej w Warszawie się szczęści. Głowy są na to, aby nosić kapelusze, Dzwony mają serduszka, a żelazka dusze... Rzekły usta: „Gdy mieszkasz w Warszawie, nieboże, bez głowy możesz posiąść najwyższe urzędy, bez serca możesz zyskać dostojników względy, Lecz jeśli pleców nie masz, — nic ci nie pomoże“. VIII. PAN STRZELA, A CHŁOP KULE NOSI... (Bajki myśliwskie). Błotne ptactwo Dzika kaczka pytała raz swojej krewniaczki, dziennikarskiej kaczki, na porannym zlocie: „Co nowego słychać w błocie?“ Wtem zjawia się myśliwy. Strzela. Zdobycz zbiera: po kaczkę dziką posłał aportera, po kaczkę dziennikarską posłał reportera... Miłe jest polowanie na błocie... Niestety w tego rodzaju łowach — częste rykoszety... Nieraz łowiec, któremu się tryumfy marzą, powraca do redakcji z opuchniętą twarzą. Cietrzewie (Parabola o zgodzie). Dwa polskie (lecz odmiennych przekonań) cietrzewie tak się zacietrzewiły raz w gwałtownym gniewie, że strzelec obcy widząc spór, co się rozsrożył strzelił z budki — i oba je trupem położył. Kiedy będziemy zgodni — ominą nas smutki. Gdy będziemy się czubić — ustrzelą nas z budki. Zwłaszcza się wyróżniamy we wzajemnym gniewie my, poeci, co mamy liry — jak cietrzewie... Baba i zając Martwiła się raz baba do domu wracając, że jej drogę przeleciał (zła to wróżba) zając. Zając zaś stokroć większą uczuł w sercu trwogę mówiąc: „Zła wróżba, bo mi baba przeszła drogę“. Szczęśliwy kozioł (Parabola o radości życia) Pysznił się kozioł: „Nie znam lęku ani grozy. Cieszę się nawet wówczas — gdy idę do kozy. Nawet fakt, że mam rogi, zmartwić mię nie może... Nawet gdy beczę — jestem w wybornym humorze“... Zając Skarżył się szarak w wielce żałosnej przemowie, że dziś nic o zwierzynie nie myślą posłowie... Kiedy tak na biadaniu próżnem czas swój trawił, wpadł w sidło, które poseł pod lasem zastawił... IX. KRUK KRUKOWI... (Bajki prasowe). Mądry i głupi Pytał głupi mądrego, na co rozum zda się? „Na to, aby nie wierzyć żadnym wieściom w prasie i aby jednocześnie zgarnąć grosza masy za wiadomości owe, dawane do prasy“. Pióro i Atrament Straszna kłótnia, srogi zamęt!.. Za łby się biorą Pióro i Atrament... Czyja wina, że na Papierze głupstw się teraz tyle bierze? „Tyś winien“, woła Pióro, „tyś te głupstwa zrodził!“ Atrament zaś: „Tyś winne — bo któż mną przewodził!“ A Człowiek, który całą spowodował kłótnię, zacierał tylko ręce rad z siebie okrutnie... Prasa i zwierzęta I Kochany czytelniku! wierz, nadejdą czasy, iż nawet dziki zwierz korzystać będzie z dobrodziejstwa prasy. Wilk, lis czy ryś, niedźwiedź, a nawet zając, pisma czytając mędrszym się stanie, niż dziś. Drapieżny życia tryb zmieni i będzie czuły czytując artykuły sentymentalnych skryb. Wilk, który dziś się pasie rżnąc nieszczęśliwe barany, w ów dzień zaczarowany poprostu zerżnie je w prasie. Rudy Mykita, który gnębi dziś kury, — przeciwko nim ułoży złośliwe pamflety do którejkolwiek gazety. — Niech wie o tem cały kraj: „Szantaż przy znoszeniu jaj!“. Do tego postęp zmierza, po siewie przyjdzie czas żniw. Już dzisiaj przeczuwam wpływ prasy na zwierza. II. Wilk, gdyby w takiej atmosferze pobył, w której potępia się owieczek mordowanie, mordować je przestanie, kochany panie... (i weźmie się do kobył?) Lis, gdyby dożył tego czasu, mimo głodu, czytając, jak morderstwa kur piętnuje pismak, plunąłby na ten przysmak (i wziąłby się do gęsi rodu). Zmieniłby się drapieżny ryś, śród puszcz, co urągają zawieruchom, w dzikiej gęstwinie gwiżdżący na opinję... Zmieniłby się niezgrabny Miś i swym partyjnym druhom w biedzie — zapomocą ryku w dzienniku oddawałby przysługi niedźwiedzie... Zmieniłby się i ryś i Miś i tylko Osioł, tak jak dziś, wierzyłby ślepo prasie całej czerwonej, różowej i białej... Żmija i Kwiaty Żmija wpełznąwszy milczkiem do kwietnego sadu upominała kwiaty: „Mniej jadu, mniej jadu...“ Na to królewskiej Róży odezwał się kwiat: „Na jad wyrzekasz, żmijo? A kto z nas ma jad?“ Błoto Ustaliły się wreszcie w Polsce obyczaje: Każdy mąż wybitniejszy błotem w łeb dostaje. Błotem dziś wywieramy polityczne gniewy... Gdy jest u władzy lewy dostaje nim lewy. Błotem dziś przesądzamy polityczne sprawy... Gdy jest u władzy prawy, dostaje nim prawy. Dobrze, że zapas błota jeszcze ma Polesie: Starczy nam na każdego, kogo los wyniesie. Inaczej straszna byłaby dla nas zgryzota myśleć o dniu, gdy w Polsce zbraknie wreszcie błota... X. KARCZMA NA ROZDROŻU. Parabola o Białym Orle Daremnie chcieli zbrukać Jego pióra śnieżne i dumne, orle serce zamienić w gołębie... Mając nad sobą niebo jasne i bezbrzeżne bez obawy w otchłanie spoglądał i głębie... Małym zda się patrzącym ze śmietnika kurom. Pogardza krwiożerczością jastrzębi zuchwałych... Ale urąga czarnym chmurom i wichurom i żadna z burz nie złamie jego skrzydeł białych.. Koń i jego rząd Był koń ogromnie dumny stąd że umiał zrzucić każdy rząd, choćby przez niego był wybrany. Stanąwszy dęba, dziko rżał, potem naoślep naprzód rwał, zły, narowisty, rozwierzgany. Chociaż przepaście były wkrąg, choć trzeba było mocnych rąk, aby nie złamać karku marnie, każdy się jego złości bał, nawet rząd na nim z lękiem drżał, a on ponosił wciąż — bezkarnie... Rzekł Pan: „Niech twój rozstrzygnie sąd! Sam sobie, koniu, dobierz rząd lecz go szanować musisz potem. Nie wolno ci ponosić w dal... Ręka ma będzie, jako stal... Pamiętaj, mój wierzchowcze, o tem“. Koń wybrał rząd — i znowu w płacz: „Mój panie — zmienić rząd ten racz albowiem nazbyt mię uwiera... To, o co proszę — zaraz zrób. Od jazdy milszy mi jest żłób: oszczędność w żłobie zbyt doskwiera!“ Rzekł Pan, którego zdjęła złość: „Masz dobry rząd. Wierzgania dość... Choć twe narowy dotąd zniosłem, zadużo już. Przepaści wkrąg! Okiełznam cię mocą mych rąk, jeżeliś koniem jest — nie osłem... Karczma na rozdrożu Była raz karczma wiejska, w której gospodarze „urzędowali“ w nieustannym swarze. Pod hasłem: „Niech się Ojczyzna pokrzepia!“ jeden drugiemu wydrapywał ślepia. W dyskusjach swych ciskali wszelakie wymysły, znane nad brzegami Wisły... „Rugał się“ młody i stary, co drugie słowo powtarzał: „Cholera“, i wszystkie ludowe gwary, jak w podręczniku Glogera, przez „kadencji“ przeciąg cały w owej karczmie rozbrzmiewały... Gdy kto chwalił inny obóz mówiono o nim, że łobuz... („Złodziej“ — dodawał anonim.) Gdy kto chwalił przeciwnika, mówiono o nim, że dostał bzika... („Oszust“ — dodawał anonim...) Czasem z hałasem wybuchała brzydka bitka w tem zatraconem karczmisku... W towarzystwie mocno spitem, przytem ten i ów obywatel obrywał po pysku. * Z tej karczmy wiodły trzy drogi w świat obojętny i wrogi... Jedna droga w dół leciała pośród bagien cała... Tych, co drogą tą wyruszą, rajskie kwiaty wonią kuszą. Tych, co pójdą w błotne szlaki, nęcą śpiewem rajskie ptaki... Puszcza wilgotna jest pełna cudów przeróżnych... Pod skwarnem słońcem zakwita storczyków tysiącem... Ich woń zawrotna upija, zabija podróżnych... Kto drogą tą pójdzie pijany oplączą, zaduszą go ljany... Zabłądzi w zdradzieckiej gęstwinie, w krainie czarów pośród moczarów zaginie... * Druga droga w górę sięga, gdzie moc i potęga... Urąga nizinom błotnym, pnie się ku szczytom samotnym, ku orłom królewskim, ku gwiazdom niebieskim, ku halnych wichur szlakom bezpowrotnym... Tych, co drogą tą wyruszą, drogocenne kruszce kuszą. Tych, co zajrzą w górskie groty, olśni złoto i klejnoty... Podniebne skały są pełne skarbów przeróżnych... W bieli lodowców sięgając wyżyn niebieskich, skrzą ogniem królewskich grobowców... Ich blask wspaniały upija zabija podróżnych... Kto drogą tą pójdzie pijany — zginie, wśród skał roztrzaskany... * A zaś trzecia droga polna była ciężka i mozolna przez piaski i przez kamienie, przez wyboje i strumienie... Nie kusiły ku niej kwiaty zawrotne, Nie latały nad nią orły polotne... Nie szemrały srebrne głosy w ruczajach Nie śpiewały rajskie ptaki w jej gajach — Nie wodziły błędne ognie w jej błotach — Nie jaśniały drogie kruszce w jej grotach... Na owej drodze piętrzą się groźne przeszkody — Wichury mroźne, złe niepogody wędrowców nękają srodze... Na owej drodze cierń rani podróżnych stopy — Pochmurne stropy ulewą trapią ich srodze... Lecz kto się ku niej obróci — ten do karczmy złej nie wróci i wyjdzie na złote słońce i minąwszy przejścia trudne, posiądzie krainy cudne, mlekiem i miodem płynące... Wróble świegoty MOTTO:Wróbelki straszny czynią gwar(Dziecięca piosenka).Był pewien gród, w którym wróbli gwarny ród tworzył powszechną opinję... Wróblom z tego powodu zarzutów nie czynię, gdyż to gadatliwe ptactwo, pozatem, że plotki lubi, gubi szkodliwe robactwo... Ztąd można mu darować, jeśli nie umyślnie spożyje czasem marną wiśnię, lub zje niechcący ziarno... Lecz to nie powód jeszcze, by każde słowo wróbla było wieszcze! Wróbel, gwar straszny czyniąc, jest okrutny krytyk[4] ma dla wszystkich jakiś przytyk, a przytem — bestja — polityk... * Nadchodzi maj, miłości miesiąc słodki... Wróblom w to graj! O Wiośnie szerzą plotki: ćwierkają świegocą od rana do wieczora iż Wiosna musi mieć — adoratora... „Moja pani!... Panowie moi! W dzisiejszych czasach nikt za swoje pieniądze tak się nie wystroi! A te kosztowne kwiaty po polach i lasach — mój panie! moja pani! — Czy to teraz produkt tani?“ * Świeci słońce — wszystkich cieszy — z wyjątkiem wróblowej rzeszy... „Słońce rozrzutnością grzeszy“ wołają gniewnie. — „W oszczędności dobie zadużo pozwala sobie! Bezczelnie chce by je chwalić za to, że rozprasza cień!... Słyszane rzeczy: tyle światła palić i to jeszcze — w dzień!“ *. Płynie Rzeka... „Rzeka? co nam wróblom z jej nurtów wilgotnych, chłodnych? To niepotrzebny resort ad personam ptaków błotnych i wodnych! Kaczka, kulik, siewka? Przestarzała śpiewka! To tylko skarb obarcza! Zbędne posady! Trzeba mieć jakieś zasady; wróbel wystarcza“... * Albo te Chmury podniebne, czyż to, u licha, potrzebne? Pędzi to bezcelowo całkiem — niebem czarnem — po wichrze. — Gdybyż za te pieniądze pobudować spichrze z ziarnem! Polityka rozumna: dla wróbli pełne gumna. Uzdrowienia drogi: — stogi Ale biurowe różne gryzipiórki wolą, psia krew, chmurki!“ * „Wogóle Niebo — inny krzykacz woła — rzecz zbędna zgoła!“ „Rzecz szkodliwa!“ — brzmię dokoła okrzyki. „Niebo? W niebie czyhają na nas drapieżniki!“ Niebo? A czyśmy to skowronki, które głupie w miejscu nie usiedzą i wzlatują z ckliwemi piosenkami w górę nad miedzą? — czyśmy orły, przeżyte dawno „majestaty“, co ulatały w błękit — po co? — djabli wiedzą — jak warjaty?...“ „Niebo? Gdy brak nam pomocy — i głód zagląda do gniazd — ileż się tam na niebie marnuje co nocy złotych ziaren gwiazd!“ * I tak dalej, i tak dalej, nasi wróbelkowie mili szczebiotali, oczerniali, plotkowali i bruździli „między innemi“ niebiosów szlakom, rodzinnej ziemi, gwiazdom i słońcu i w końcu wszystkim ptakom... * A ziemia rodzinna, miła, jak żadna inna, ziarnem ich złotem karmiła... A Niebo ojczyste, czyste, jak żadne inne, lało na nich promienie słońca dobroczynne... I uśmiechał się Poranek złoty, choć miał w oczach łzy srebrzystej rosy: „Czemu tych wróbli swarliwe świegoty tak oczerniają naszą ziemię i niebiosy?“ Przeszłość i teraźniejszość. Wspominała raz Przeszłość dawne, dobre czasy, gdy ziemia, młoda i miła, radosna i szczęśliwa, rodziła dziwa! Świat był zaczarowany cały... Pod obłoki wzlatały fruwające dywany nad góry i nad lasy... Światła cudowne paliły się nocą, kierując w zwarty, niebezpieczny mrok, za wróżki życzliwej mocą, zbłąkanych wędrowców krok... Czapkę-niewidkę włożywszy na głowę, niknąłeś z oczu wrogom, podobnie bogom... Obuwszy buty zaś siedmiomilowe, przebiegałeś w parę chwil siedem mil! A jeśli cię nagrodzić chciały czarodzieje, trafiałeś do krainy szczęśliwości wiecznej, gdzie świat w jasności słonecznej dniem i nocą radośnie się śmieje!... Rosły tam zaklęte drzewa ponad zaklętym strumieniem... I słyszałeś ze zdumieniem, jak drzewo i strumień śpiewa... Dziś wszystko przeminęło — jakby świat ktoś urzekł[4] Niema czarów ni cudów, złych ni dobrych wróżek[4] Nigdy już żywych baśni na świecie nie będzie! Została nam tylko żałość, małość i smutek, po umarłej na wieki legendzie! Gdy tak Przeszłość płakała, z rozpaczą i żalem, rzekła jej Teraźniejszość: „Płacz twój jest skandalem[4] Czem były twe dywany mizerne, do góry w bajkach jeno wzlatujące, w porównaniu do moich chyżych samolotów, z których każdy gotów lecieć ponad chmury w słońce! Przeszłość nieśmiała paliła skrzydła Ikarów — zaś Teraźniejszość, dumna i wspaniała, i pełna czarów, nie lęka się złamanych skrzydeł ni bezmiarów! Czem były światła twe niby czarowne, niby cudowne, co zapalały się, kędy mrok gości, z nakazu duchów — aby olśniewać ludzki ród — jeśli porównać z niemi złoty cud elektryczności! I czem były twe grające drzewa, i twe śpiewające strumyki — dziś, gdy całe powietrze, cała ziemia śpiewa i całe niebo jest pełne muzyki! Gdy wielka pieśń natchniona, szczęśliwa, z ziemi poczęta, wniebowzięta, leci — i spływa radośnie w wyciągnięte ku niej miłośnie anten ramiona!“ Stół i Nożyce Uderz w stół, a Nożyce odezwą się zaraz. Z każdą bajką poeta ma potem ambaras. Choć nikogo obrażać nigdy nie zamierzam, gniewają się Nożyce — skoro w Stół uderzam.[4]}

Jak Julian się sprawił w piosence "ZAEBYŚCIE" Od EKIPY?👉 1000 ŁAPEK W GÓRE = KOLEJNY JULIA"NOWY" FILM!! 👈🎬 DOŁĄCZ DO EKIPY: goo.gl/84pHMP 🎬INST: https://

^{„ Zamknęłam w szafie jakiegoś pana. Zamknęłam w szafie jakiegoś FACETA! No i co, mamusiu, że niby nie poradziłabym sobie sama? ” Roszpunka to postać z filmu Zaplątani, I żyli długo i zaplątani oraz serialu Zaplątani: Serial. Roszpunka jest dawno zaginioną księżniczką Królestwa Korony i jedyną córką króla Fryderyka oraz królowej Arianny. Pod koniec serii Zaplątani zostaje żoną Juliana Szczerbatego. Opis Roszpunka posiadała blond włosy długości siedemdziesięciu metrów, które mają magiczne zdolności zarówno leczenia, jak i odmładzania. By je aktywować, Roszpunka śpiewała specjalną piosenkę. Porwana przez Gertrudę, będąc jeszcze niemowlęciem, dziewczyna została zamknięta w wysokiej wieży, aż do jej osiemnastych urodzin, gdy to zostaje uratowana przez Flynna Rider'a. Roszpunka spędzała czas w wieży na malowaniu, gotowaniu, robieniu świec, czytaniu, czesaniu włosów, bawieniu się z Pascalem, obserwowaniu świata zewnętrznego z wnętrza wieży, śpiewaniu i rozmawianiu z Gertrudą. Dziewczyna, przez te wszystkie lata, zafascynowała się latającymi po niebie lampionami, zawsze w dniu jej urodzin. Roszpunka coraz bardziej rozwijała w sobie ciekawość i starała się spełnić swoje marzenie, by pewnego dnia zobaczyć "latające światła". Jednak w spełnieniu go nie sprzyja fakt, że Gertruda nie pozwala "swojej córce" wyjść z wieży. Tym samym, Roszpunka nie może wychodzić z wieży i "czeka, aż nadejdą nowe dni". Osobowość Roszpunka to porywająca, inteligentna, miła, zabawna i bardzo ryzykancka, chociaż nieco naiwna nastolatka. Niemniej jednak nie boi się stanąć w obronie siebie lub innych, kiedy sytuacja wymaga odwagi. Spędziwszy całe życie w wieży, stała się wręcz fachowcem w literaturze oraz utalentowana w wielu dziedzinach, takich jak muzyka, pieczenie, a nawet bardziej zaawansowanych tematów, jak astronomia. Jej największą pasją jest sztuka, na co wskazują malunki w każdym miejscu wewnątrz wieży. Podczas, gdy pragnie zobaczyć świat poza murami wieży, jest jednocześnie posłuszna Gertrudzie. Pomimo ambiwalentnych uczuć, po opuszczeniu wieży wpada w podniecenie, że wreszcie wyszła z wieży. Chce jednak wrócić do matki po krótkiej podróży z Flynnem. Wykazała dość odwagi, skacząc z wysokich klifów i kołysząc się na swoich włosach na długie dystansie i wysokości. Jest odporna na wdzięki Flynna i wykazuje dużą tolerancję, co do jego wybryków, które zazwyczaj prowadzą do wykorzystania przez dziewczynę patelni wobec niego. Roszpunka jest również bardzo charyzmatyczna. Jest w stanie wpłynąć pozytywnie na grupę bandytów z karczmy, dzieląc się z nimi swoim marzeniem, oraz potrafi przekonać Maximusa, pałacowego konia kapitana straży, by zaprzestał pogoni za Flynnem, aż spełni swoje urodzinowe marzenie. Roszpunka jest także znana ze swojej wiarygodności oraz, że nigdy nie łamie danych przez siebie obietnic. Dziewczyna jest bardzo zdeterminowana, by zobaczyć latające lampiony, pokonując po drodze wiele trudnych przeszkód. Mimo, że początkowo obawiała się, że spełnienie tego marzenia nie będzie takie, jakie sobie wyśniła, a także, co się stanie, jak nie znajdzie innego życiowego celu, Roszpunka jest w stanie pokonać te wątpliwości, dzięki wsparciu Juliana. Dziewczyna jest także buntownicza, twarda i odważna co pokazuje nie jeden raz np. kiedy chce uratować Juliana przed śmiercią i składa Gertrudzie propozycje. Martwi się jedynie o swoje włosy, nie o siebie. Wygląd Roszpunka ma osiemnaście lat i jest uważana za bardzo piękną dziewczynę. Najbardziej znana jest z jej długich, blond włosów. Jednak po ich obcięciu, przywraca się ich naturalny kolor, którym jest ciemny brąz. Roszpunka w swoim wyglądzie oferuje także stonowane piegi, jak również duże zielone oczy i figlarny uśmiech. Typowa sukienka Roszpunki jest koloru fioletu z odcieniami różu. Składa się z gorsetu barwy lawendy przewiązanego różową wstążeczką. Spódnica jest fioletowa, zdobiona różowymi, ciemno fioletowymi oraz białymi, zawirowanymi wzorami. Pod spodem nosi również białą halkę. Jej rękawy, na górze, są bufiaste oraz w paski, różowe i lawendowe, reszta jest blado różowiutka z białą koronką na końcu. Roszpunka chodzi boso. Umiejętności Włosy Roszpunki, dzięki mocy Złotego Kwiatu, są w stanie odwrócić szkody wyrządzone, w sensie fizycznym, człowiekowi, w tym mogą regenerować uszkodzone tkanki i organy, jak również w pewnym stopniu odwracać starzenie się. Człowiek bądź jego rana, musi być w fizycznym kontakcie z włosami, by magia zadziałała. Gdy Roszpunka zaczyna śpiewać, włosy zaczynają świecić, tym samym aktywując moce. Piosenka brzmi: "Kwiatku światło zbudź Pokaż mocy dar Odwróć czasu bieg I wróć mi dawny skarb Ulecz każdą z ran Odmień losu plan Co stracone znajdź I wróć mi dawny skarb Mój dawny skarb." Włosy Roszpunki posiadają także zdolności chwytne: mogą łapać obiekty, które mogą je utrzymać, bez żadnego wysiłku lub zranienia. Dziewczyna ujawniła, że jak zetnie się jej włosy, to stracą swój złoty kolor i swoją moc. Roszpunka posiada także nadludzką siłę, kołysząc się z jednego klifu na drugi, zawieszając włosy na specjalnej dźwigni i wciągając Gertrudę na sam szczyt wieży. Ponadto, dziewczyna wykonuje wiele akrobacji, mimo jej ciężkich włosów. Biorąc pod uwagę niezwykłą ilość włosów Roszpunki, wykazała ona dużo zwinności i zręczności. Najprawdopodobniej jej moc może nadal być aktywowana, tylko że przez łzy, nawet jeśli jej włosy pozornie utraciły magię. Możliwe, że rzeczywiste źródło energii to jej serce i aktywuje się, gdy dziewczyna czuje do kogoś miłość. Jednakże jest możliwym, że łzą uwolniła kroplę słońca, która stworzyła magiczny kwiat- źródło mocy Roszpunki. W tej wersji mógł to być jednorazowy wyczyn. Historia Zaplątani Kiedy matka Roszpunki zachorowała, będąc z nią w ciąży, jej służba zaproponowała, by wypiła specjalny napar z magicznego kwiatu zrodzonego z jednej jedynej kropli słonecznego blasku, która spadła na ziemię. Napar przywrócił Królowej zdrowie i dał nienarodzonej jeszcze Roszpunce magiczne moce uzdrawiające, znajdujące się w jej niezwykle długich włosach. Jednak zła i zazdrosna kobieta imieniem Gertruda, pewnej nocy niedługo po urodzeniu Roszpunki, zakrada się do jej sypialni, gdyż chciała zagarnąć moce tylko dla siebie, od kiedy wieki temu odkryła kwiat. Gertruda początkowo próbuje skraść kosmyk magicznych włosów dziecka, lecz kiedy odkrywa, że tracą one swoją moc, postanawia porwać dziewczynkę. Kobieta zamknęła Roszpunkę w wieży z daleka od świata zewnętrznego i wychowuje ją, jak swoją córkę. Roszpunka dorasta do wieku nastoletniego, spędzając czas zamknięta pod kloszem. Do towarzystwa pozostaje jej Gertruda i najlepszy przyjaciel- kameleon Pascal. Gertruda nieustannie wmawia jej, że świat jest pełen okrutnych i egoistycznych ludzi. Roszpunka nie została także poinformowana o tym, że jest księżniczką. Przez osiemnaście lat nie poznała swej prawdziwej historii. Każdego roku, w jej urodziny, od dziecka, Roszpunka wpatruje się w latające po niebie lampiony, nie wiedząc, że jest to na pamiątkę jej urodzin, a zarazem porwania. Marzy, by kiedyś udać się w podróż do Korony i z bliska zobaczyć światła. W swoje osiemnaste urodziny zbiera w sobie odwagę i prosi matkę, by zaprowadziła ją do świateł, ale ta zdecydowanie odmawia i mówi, by nie prosiła więcej o to, by wypuściła ją z wieży. Później, gdy Gertruda odeszła, Flynn Rider postanawia wykorzystać wieżę Roszpunki jako kryjówkę, po kradzieży korony i ucieczce przed strażnikami z zamku. Roszpunka pozbawia go przytomności patelnią i zamyka w szafie. Zauważając koronę wewnątrz chlebaczka należącego do Flynna, ciekawie analizuje obiekt i jest chwilowo zauroczona nosząc go. Roszpunka chce pokazać matce, że schwytała Flynna i że mogłaby poradzić sobie na zewnątrz. Jednak po powrocie Gertrudy, sytuacja pogarsza się i kobieta krzyczy, że Roszpunka nigdy w życiu nie opuści wieży. Dziewczyna, bez innych opcji, zasłania szafę i zmęczonym głosem prosi matkę o więcej farb na urodzinowy prezent. Można je zdobyć w miejscu, trzy dni drogi w jedną stronę od wieży. Zaraz potem, Gertruda wyrusza w drogę, obiecując, że niedługo wróci. Roszpunka natychmiast zaczyna negocjacje z Flynnem, by pomógł jej spełnić marzenie, aby zobaczyć lampiony, w zamian za jego chlebaczek ukryty w wieży. W końcu Roszpunka, Flynn i Pascal opuszczają wieżę, a złodziej próbuje kilku sztuczek, aby pozbyć się dziewczyny i odzyskać torbę z powrotem. Zabrał ją do jednej z pobliskich karczm, Dziarskiego Kaczątka, gdzie spotkali tylko zbirów i łotrów, przed którymi ostrzegała Gertruda. Jednak Roszpunce udało się zdobyć ich przyjaźń, opowiadając im o swoim marzeniu zobaczenia lampionów, lecz przedtem posłali oni po pałacowe straże, aby zdobyć nagrodę za schwytanie Flynna. Za chwilę przyjeżdżają straże poszukujący Flynna. Roszpunka ucieka z Flynnem przez tajne, podziemne przejście wskazane im przez Haka. Gdy przechodzili tunelem, Roszpunka z ciekawości zapytała Flynna, gdzie mieszka, ale Flynn odmawia odpowiedzi, choć przyznaje, że dziewczyna zaczyna go intrygować. Spytał ją czemu nie wyruszyła wcześniej zobaczyć latarni, a ona zaczyna się wahać, lecz wtedy słyszą straże za nimi podążające. Zaczynają uciekać przez tunel, który doprowadza ich do drewnianej zapory wodnej, gdzie za chwilę zostają otoczeni przez "nie lubiących" Flynna ludzi. Roszpunka i Flynn po krótkiej "walce" z wrogami, uciekają do jaskini, w której zostają uwięzieni. Tam, poziom wody coraz bardziej wzrasta, a para nie mogła znaleźć żadnej drogi ucieczki. Flynn rani się w rękę próbując znaleźć wyjście. Roszpunka uważa, że są już skazani na zgubę i ze łzami w oczach przeprasza Flynna. Aby w jakiś sposób pocieszyć dziewczynę, Flynn ujawnia jej swe prawdziwe imię, które brzmi Julian Szczerbiec, uważając, że nie ma co już tego dłużej ukrywać. Roszpunka postanawia zdradzić mu sekret swoich magicznych włosów, które, gdy śpiewa, świecą się. Wtem olśniewa ją, że może oświetlić grotę i robi to, ku zadziwieniu Juliana. Wtem zauważają zawalone kamieniami wyjście. Usuwają je i wpływają do zewnętrznej rzeki. Wieczorem, przy ognisku, Roszpunka uzdrawia rękę Juliana swoimi magicznymi włosami. Osłupiały złodziej starał się zachować zimną krew, a Roszpunka wszystko mu wyjaśnia, w tym jej dożywotnie więzienie w wieży, dla ochrony jej włosów, które obcięte tracą kolor i moc. Julian wykazuje empatię wobec niezdecydowania dziewczyny nad powrotem do wieży. Zapytany o swoje prawdziwe imię, opowiada swoją historię z dzieciństwa. Dorastał jako sierota i zawsze czytał młodszym dzieciom książkę Dzieje Flynnagana Rider'a, opowiadającą o mężczyźnie mającym ekscytujące życie pełne niebezpieczeństw, pieniędzy i kobiet. Julian zdecydował się przyjąć imię głównego bohatera i jego styl życia, choć ten nie był złodziejem, sądząc iż wszystko może być lepsze od bycia ubogim sierotą. Roszpunka wyznaje mu, że bardziej podoba jej się Julian Szczerbiec, niż Flynn Rider. Kiedy Julian odchodzi, by zebrać więcej drewna na opał, pojawia się Gertruda, która oznajmia Roszpunce, iż ma wracać z nią do domu. Dziewczyna odmawia, wierząc, że złodziej naprawdę ją lubi. Matka pokazuje jej koronę i mówi, że chłopak jest z nią tylko dla tego przedmiotu. Ostrzega, że ten porzuci ją, jak tylko odzyska swoją torbę z zawartością. Następnie Gertruda znika, pozostawiając Roszpunkę z wieloma wątpliwościami i masą pytań bez odpowiedzi. I żyli długo i zaplątani Jej Wysokość Zosia Zobacz też Szablon:Navbox/Jej wysokość Zosia} Jak Julian się sprawił w piosence "JEŻYK" Od OKI?Film niema na celu obrażania kogo kogokolwiek, jest to tylko Cover :D👉 1000 ŁAPEK W GÓRE = KOLEJNY JULIA"NO Zobacz pełną wersję : Dzie? Dziecka ponury6327-05-2004, 16:05Kochani... Przypomnijcie sobie, co opowiadaliście, śpiewaliście, nuciliście swoim Najdroższym Pociechom... Podzielcie się proszę z Forumowiczami... Macie w pamięci tyle bajek, piosenek i kołysanek, słyszanych z ust Waszych Rodziców, i tych które Wy opowiadaliście Waszym dzieciom.... Rodzice... zapraszam do pisania... skorpionka27-05-2004, 16:12Julian Tuwim Figielki Raz się komar z komarem przekomarzać zaczął Mówiąc, że widział raki, co się winkiem raczą. Cietrzew się zacietrzewił słysząc takie słowa, Sęp zasępił się strasznie, osowiała sowa, Kura dała drapaka, że aż się kurzyło, Zając zajęczał smętnie, kurczę się skurczyło. Kozioł fiknął koziołka, słoń się cały słaniał, Baran się rozindyczył, a indyk zbaraniał. Julian Tuwim Słoń Trąbalski Był sobie słoń wielki - jak słoń. Zwał się ten słoń Tomasz Trąbalski. Wszystko, co miał, było jak słoń! Lecz straszny był Zapominalski. Sloniową miał głowę i nogi słoniowe, I kły z prawdziwej kości słoniowej, I trąbę, którą wspaniale kręcił, Wszystko słoniowe - oprócz pamięci. Zaprosił kolegów słoni na karty Na wpół do czwartej. Przychodzą - ryczą: "Dzień dobry, kolego!" Nikt nie odpowiada, Nie ma Trąbalskiego. Zapomniał! Wyszedł! Miał przyjść do państwa Krokodylów Na filiżankę wody z Nilu: Zapomniał! Nie przyszedł! Ma on chłopczyka i dziewczynkę, Miłego słonika i śliczną dziewczynkę, Miłego słonika i śliczną słoninkę. Bardzo kocha te swoje słonięta, Ale ich imion nie pamięta. Synek nazywa się Biały Ząbek, A ojciec woła: "Trąbek! Bombek!" Córeczce na imię po prostu Kachna, A ojciec woła: "Grubachna! Wielgachna!" Nawet gdy własne imię wymawia, Gdy się na przykład komuś przedstawia, Często się myli Tomasz Trąbalski I mówi: "jestem Tobiasz Bimbalski". Żonę ma taką - jakby sześć żon miał! (Imię jej: Bania, ale zapomniał), No i ta żona kiedyś powiada: "Idź do doktora, niechaj cię zbada, Niech cię wyleczy na stare lata!" Więc zaraz poszedł - do adwokata, Potem do szewca i do rejenta, I wszędzie mówi, że nie pamięta! "Dobrze wiedziałem, lecz zapomniałem, może kto z panów wie, czego chciałem?" Błąka się, krąży, jest coraz później, Aż do kowala trafił, do kuźni. Ten chciał go podkuć, więc oprzytomniał, Przypomniał sobie to, co zapomniał! Kowal go zbadał, miechem podmuchał, Zajrzał do gardła, zajrzał do ucha, Potem opukał młotem kowalskim I mówi: "Wiem już, panie Trąbalski! Co dzień na głowę wody kubełek Oraz na trąbie zrobić supełek". I chlust go wodą! Sekundę trwało I w supeł związał trąbę wspaniałą! Pędem poleciał Tomasz do domu. Żona w krzyk: "Co to?" - "Nie mów nikomu! To dla pamięci!" - "O czym?" - "No... chciałem..." - "Co chciałeś?" - "Nie wiem! Już zapomniałem!" skorpionka27-05-2004, 16:14Ach śpij kochanie W górze tyle gwiazd, W dole tyle miast. Gwiazdy miastom dają znać, Że dzieci muszą spać! Ach śpij, kochanie. Jeśli gwiazdkę z nieba chcesz - dostaniesz. Czego pragniesz, daj mi znać. Ja Ci wszystko mogę dać. Więc dlaczego nie chcesz spać? Ach śpij, bo właśnie Księżyc ziewa i za chwilę zaśnie. A gdy rano przyjdzie świt, Księżycowi będzie wstyd, Że on zasnął, a nie Ty. Aaaa, aaaaa Były sobie kotki dwa. Aaaa, aaaa Szaro-bure, szaro-bure obydwa Ach śpij, bo nocą, Kiedy gwiazdy się na niebie złocą, Wszystkie dzieci, nawet złe, Pogrążone są we śnie, A Ty jeden (jedna) tylko nie. ponury6327-05-2004, 16:15Jerzy Bielunas "Słodkie abecadło" Tak bym chciała by literki Zamieniły się w cukierki: A - Am - Ananasy, Be - Bezy - Bombonierki, Ce - Ciasteczka z Czekoladą, De - Dropsy, E - Eklerki. eF - Figi, Gie - Groszki Grylażowe jak Guziki, Guma - Guma balonowa, Samo Ha - Herbatniki. Od dziś I to Iryski, Zamiast Jot - Jabłkowy dżem, Jabłeczniki, Jabłka w cieście, Kompot z Jabłek chętnie zjem! Ka literka Karmelkowa, Kogel-mogel, Krówka, Krem. eL zamrozi się na Lody, w Marmoladki zmieni eM. Mniam! Niam! Niam! Napoleonki! Oranżada zamiast O, Pe - Pyzate Ptysie, Pączki, Pe - do picia Pepsi ko. eR to Rurki, Sy - Szarlotka, Sy to jest literka Słodka. A jak Te, no to Tort, A jak U - Urodzinowy! Uroczysty, ze świeczkami Do dmuchania i Wiśniowy, Wyjątkowo przy tym Wielki! Wreszcie Wu Wu więc Wafelki - I na końcu smakołyków Wielka Wata na patyku! A co z Zet? Czy ja wiem? Ale Zet też chętnie Zjem! Takie słodkie ABECADŁO Tylko by się jadło, jadło... Utwór, z muzyką Andrzeja Ryszki ukazał się na płycie Małe Wu Wu Moja Mama w, pewnego deszczowego dnia nauczyła moją córeczkę takiej oto piosenki: Pada deszczyk pokrapuje, Kto mnie w uszko pocałuje. Ja pierwsza, ja druga, ja trzecia. Wymieniane są po koleji wszystkie częśći ciała. W dużym szoku :D byłem, gdy pewnego dnia usłyszałem z ust swojej pociechy: Pada deszczyk pokrapuje, Kto mnie w dupcie pocałuje. Tą zwrotkę śpiewały sobie po cichu na zakończenia, tak abyśmy nie słyszeli :D . "A JA WOLĘ MOJĄ MAMĘ" muz. M. Jeżowska sł. A. Osiecka Pewnego razu Kinga spotkała Wikinga Mieszkał na obrazku. zrywał się o brzasku I zwiedzał wielkie morza, I Kindze było go żal... Ref. A ja wolę moją mamę Co ma włosy jak atrament Złote oczy jak mój miś I płakała rano dziś... Pewnego dnia Dorota znalazła w lesie kota Wzięła więc go do domu zamiast dać byle komu I świetnie się bawili, I w zgodzie sobie żyli. Ref. A ja wolę moją mamę Co ma włosy jak atrament Złote oczy jak mój miś I płakała rano dzis Ref. A ja wolę moją mamę Co ma włosy jak atrament Złote oczy jak mój miś Może się uśmiechnie dziś... "PERSKI KOT DŻAFAR" muz. M. Jeżowska sł. J. Bielunas Tysiące bajek wschodnich krajów Zna na pamięć perski kot O sułtanie, cudnej bramie O sezamie skrytym w mroku Tajemnicze perskie koty Lubią w szachy grać Strzegą skarbow i klejnotów W słoncu chcą się grzać Ale, ale gdy idzie noc To rusza w podróż srebrny kot Ale, ale gdy idzie noc To rusza w podróż srebrny kot Nad basztami, kopułami Meczetami w blasku dnia Nad pustynią sennie płynie Kot, co perski dywan ma Kiedy niebem księżyc kroczy Gdy Już w DamaszKu śpią Wielkie perskie kotów oczy Jak szmaragdy lśnią Szma, szma, szma, szmaragdowy blask Bajkowy kot odwiedza nas Szma, szma, szma, szmaragdowy blask Bajkowy kot odwiedza nas Po arabsku potem gada: - Kali, kali, hakim mabad Szeich al-amar, Dżafar ben - Kto zrozumie język ten? Na poduszce cicho siada Tajemniczy kot we śnie Co dzień jak Szecherezada Mruczy baśnie swe Baj, baj, baj, tysiąc bajek znam Ja srebrnooki kot Dżafar Baj, baj, baj, tysiąc bajek znam Będę je w nocy opowiadać wam Jan Kanty Konrad Konstanty czworgiem imion zwany na cześć dziadka Bardzo martwił się o swoją mamę, chociaż miał dopiero 3 latka Jan Kanty rzekł swojej mamie: Mamo – zwrócił się do niej uprzejmie – Wolałbym abyś raczej nie szła nigdy na spacer, jeśli masz iść na spacer beze mnie Ale mama Jana Kantego wdziała botki i wyszła cichaczem Bowiem mama Jana Kantego miała wielką ochotę na spacer Przy czym mama Jana Kantego tak myślała – a właśnie był wtorek - „Przecież Jaś mi wybaczy ten samotny mój spacer, jeśli wrócę na podwieczorek?" PS. Konkurs dla rodziców: kto jest autorem tego wierszyka i jaki jest jego ciąg dalszy? :lol: tomek195027-05-2004, 20:39Luśka, przyznaję się, nie wiem kto jest autorem i nie wiem kto napisał, ale jest miłe. barbapis27-05-2004, 20:40Raz, dwa - Grzesio ma trzy, cztery - słodkie sery pięć, sześć - chciał je zjeść siedem, osiem - spotkał Zosię dziewięć, dziesięć - schował w kieszeń. :wink: barbapis27-05-2004, 20: - O wróbelku Wróbelek jest mała ptaszyna, wróbelek istotka niewielka, on brzydką stonogę pochłania, lecz nikt nie popiera wróbelka. Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta, że wróbelek jest druh nasz szczery? ..... Kochajcie wróbelka, dziewczęta! Kochajcie, do jasnej cholery! barbapis27-05-2004, 21: - Klient wymarzony Kapelusze. Kapelusze. Numery małe. Numery duże, żaden nie trafia w sedno. "Dlaczego nie ma średnich numerków?" stawiam pytanie. Pytam cierpko. Bo ja mam głowę średnią. A w ogonku ktoś śpiewa z Mozarta uwerturę, oczy ma jak ze srebra, a czuprynę jak chmurę. Dziwny facet zaiste. Raz rumiany. Raz blady. I uszy ma srebrzyste. I zbliża się do lady. Uśmiechnięty radośnie swą uwerturę pieje. A głowa raz mu rośnie, raz (o rany!) maleje. Kapelusz siłą rzeczy każdy leży jak ulał, więc facet nie złorzeczy, lecz bierze i wybula. Z powodu tych fantastyk szmer powstaje wśród osób, bo zgłębić pragnie każdy te sztuczki i ten sposób. Czy to elektrycznością? Czy jaki zastrzyk nowy? A gość na to:"Po prostu! Mam zmienny rozmiar głowy. Raz jest taka jak bania, że nie przejdzie przez lufcik, raz mała niesłychanie, bo robię się maciupci. A po czasu upływie mogę głowę powiększyć. "Lecz kto pan jest właściwie?" "Księżyc". Bajka o zasmuconym smutku Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka. Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem, a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać. Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem. Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała: "Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem" "Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego. "Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco. "Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce. "Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną. Nie boisz się?" "A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły? Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka. Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?" "Ja ... jestem smutny." odpowiedział smutek łamiącym się głosem. Staruszka usiadła obok niego. "Smutny jesteś ...", powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. "A co Cię tak bardzo zasmuciło?" Smutek westchnął głęboko. Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać? Ileż razy już o tym marzył. "Ach, ... wiesz ...", zaczął powoli i z namysłem, "najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi i towarzyszyć im przez pewien czas. Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem. Boją się mnie jak morowej zarazy." I znowu westchnął. "Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić. Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać. A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności. Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału. Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać. I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane. Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez. Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności." "Masz rację,", potwierdziła staruszka, "ja też często widuję takich ludzi." Smutek jeszcze bardziej się skurczył. "Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi. Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą. Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany. Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy. Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany, która co pewien czas się otwiera. A jak to boli! Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany. Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał. Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem. Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia." Smutek zamilkł. Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze, potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem. Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie. "Płacz, płacz smutku.", wyszeptała czule. "Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił. Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam. Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona." Smutek nagle przestał płakać. Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę: "Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?" "Ja?", zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko, jak małe dziecko. "JA JESTEM NADZIEJA!" tomek195027-05-2004, 21:44Piękne Tolu Przypomniałam sobie śliczną kołysankę Ewy Szelburg - Zarębiny, którą zna już kilka pokoleń, ja też ją spiewałam swoim dzieciom Idzie niebo ciemną nocą, Ma w fartuszku pełno gwiazd. Gwiazdki świecą i migocą, aż wyjrzały ptaszki z gniazd. Jak wyjrzały - zobaczyły i nie chciały dalej spać, kaprysiły, grymasiły, żeby im po jednej dać! - Gwiazdki nie są do zabawy, tożby nocka była zła! Ej! Usłyszy kot kulawy! Cicho bądźcie!...A, a, a... Magdalena Samozwaniec Pantofelki Kopciuszka Jedna siostra Kopciuszka, cała w srebrnej lamie, Niecierpliwi się we drzwiach, czekając na matkę; Druga w sukni z atłasu w srebrno- złotą kratkę Zarzuca szal jedwabny na bielone ramię. Zaś macocha Kopciuszka (a diabła teściowa) Pasierbicę swą na klucz przezornie zamyka I głosem nie cierpiącym replik, w krótkich słowach Każe jej ziarnka piasku wybrać z popielnika. Ledwie wyszły, Kopciuszek biegnie do komody, Gdzie leży złoty migdał, dar najlepszej z wróżek, (Złożona w nim jest suknia księżycowej mody) I orzech z pantoflami na najmniejszą z nóżek. Zaczyna od pantofli. Jakiejż dziwnej miary? Za małe! Ach, brakuje milimetrów paru! Kopciuszek walczy z nimi, póki zegar stary Bić nie zacznie dwunastej, końca wszelkich czarów. Przepadł bal twój, Kopciuszku, i suknia balowa! Rondle szydzą i imbryk złośliwie się świeci... Ach, po cóż było wszystkim dookoła blagować, Że numer twych trzewiczków jest dwudziesty trzeci?! Ludwik Jerzy Kern Mydło Mam podejrzenie mgliste, Że mydło rodzi się czyste, A potem dopiero się brudzi. A od kogo mydło się brudzi? A od nas się brudzi, Od ludzi. To chyba oczywiste. ponury6327-05-2004, 22:21Idzie niebo ciemną nocą, Ma w fartuszku pełno gwiazd ...jejku... Mama mi to śpiewała.... i jeszcze to... jakem Wojtuś :D "Na Wojtusia z popielnika" muz. tradycyjna, sł. J. Porazińska Na Wojtusia z popielnika Iskiereczka mruga, Chodź, opowiem ci bajeczkę, Bajka będzie długa. Była sobie Baba Jaga, Miała chatkę z masła, A w tej chatce same dziwy, Cyt, iskierka zgasła. Była sobie raz królewna, Pokochała grajka, Król wyprawił im wesele I skończona bajka. ... a tu wersja ponura... :wink: "Na Wojtusia z popielnika" Na Wojtusia z popielnika Iskiereczka mruga - Chodź opowiem ci bajeczkę, Bajka będzie długa. Była sobie raz królewna, Pokochała grajka, Król wyprawił im wesele... I skończona bajka. Była sobie Baba Jaga, Miała chatkę z masła, A w tej chatce same dziwy... Cyt! iskierka zgasła. Patrzy Wojtuś, patrzy, duma, Zaszły łzą oczęta. Czemuś mnie tak okłamała? Wojtuś zapamięta. Już ci nigdy nie uwierzę Iskiereczko mała. Najpierw błyśniesz, potem gaśniesz, Ot i bajka cała. A to jeden z pierwszych wierszyków...... W pokoiku na stoliku stało mleczko i jajeczko. Przyszedł kotek, wypił mleczko, a ogonkiem stłukł jajeczko! Przyszła mama, kotka zbiła, a skorupki wyrzuciła! Rak chodzi tak... Ma długie kleszcze- powiedzieć wam jeszcze? Jeż chodzi też... Idzie po ścieżce- Powiedzieć wam jeszcze? Kruk bardzo zmókł... Padają deszcze- powiedzieć wam jeszcze? Mów sobie zdrów... Bajeczka miła synka uśpiła! Pan Kotek był chory i leżał w łóżeczku. Przyszedł pan doktor, - jak się masz koteczku? ...kto pamieta co było dalej? "Źle bardzo"- i łapkę wyciągnął do niego. Wziął za puls pan doktor poważnie chorego I dziwy mu prawi: "Zanadto się jadło Co gorsza, nie myszki, lecz szynki i sadło: Źle bardzo...gorączka!Źle bardzo koteczku! Poszła /t/ Ola, do przedszkola, zapomniała parasola. A parasol był popsuty, połamane wszystkie druty. Poszła Ola na spacerek, na słoneczko, na wiaterek. A tu lecą jej na głowę, liscie złote i brązowe. Myśli Ola,- liści tyle zrobię bukiet z nich za chwilę! Stanisław Jachowicz Chory kotek PAN kotek był chory i leżał w łóżeczku, I przyszedł pan doktor: "Jak się masz, koteczku"! - "Źle bardzo..." - i łapkę wyciągnął do niego. - Wziął za puls pan doktor poważnie chorego, I dziwy mu śpiewa: "Zanadto się jadło, Co gorsza, nie myszki, lecz szynki i sadło; Źle bardzo... gorączka! źle bardzo, koteczku! Oj! długo ty, długo poleżysz w łóżeczku, I nic jeść nie będziesz, kleiczek i basta: Broń Boże kiełbaski, słoninki lub ciasta!" - "A myszki nie można? - zapyta koteczek - Lub z ptaszka małego choć z parę udeczek?" - "Broń Boże! Pijawki i dyjeta ścisła! Od tego pomyślność w leczeniu zawisła". I leżał koteczek; kiełbaski i kiszki Nie tknięte, zdaleka pachniały mu myszki. Patrzcie, jak złe łakomstwo! Kotek przebrał miarę; Musiał więc nieboraczek srogą ponieść karę. Tak się i z wami dziateczki stać może; Od łakomstwa strzeż was Boże! "Źle bardzo"- i łapkę wyciągnął do niego. Wziął za puls pan doktor poważnie chorego I dziwy mu prawi: "Zanadto się jadło Co gorsza, nie myszki, lecz szynki i sadło: Źle bardzo...gorączka!Źle bardzo koteczku! Źle bardzo… gorączka! Źle bardzo, koteczku! Oj długo ty, długo poleżysz w łóżeczku I nic jeść nie będziesz, kleiczek i basta. Broń Boże kiełbaski, słoninki lub ciasta! Stanisław Jachowicz Czysty kotek "Czemu się często myjesz?" - pytano raz kota. "Bo czystość - odpowiedział - jest to piękna cnota". Mył się prawie co godzina. Chętnie mu do pokoju wchodzić pozwalano, Powszechnie go kochano, Doznawał wszelkich pieszczotek: A czemu? Bo czysty był kotek. Ulubiony wiersz łasuchów :wink: Julian Tuwim Dyzio marzyciel Położył się Dyzio na łące, Przygląda się niebu błękitnemu I marzy: "Jaka szkoda, że te obłoczki płynące Nie są z waniliowego kremu... A te różowe - Że to nie lody malinowe... A te złociste, pierzaste - Że to nie stosy ciastek... I szkoda, że całe niebo Nie jest z tortu czekoladowego... Jaki piękny byłby wtedy świat! Leżałbym sobie, jak leżę, Na tej murawie świeżej, Wyciągnąłbym tylko rękę I jadł... i jadł... i jadł..." Julian Tuwim Kotek Miauczy kotek: miau! - Coś ty, kotku, miał? - Miałem ja miseczkę mleczka, Teraz pusta już miseczka, A jeszcze bym chciał. Wzdycha kotek: o! - Co ci, kotku, co? - Śniła mi się wielka rzeka, Wielka rzeka pełna mleka Aż po samo dno. Pisnął kotek: piii... - Pij, koteczku, pij! ...Skulił ogon, zmrużył ślipie, Śpi - i we śnie mleczko chlipie, Bo znów mu się śni. Urodzinki Tak bym chciała, tak bym chciała, żeby były urodzinki ! U chłopczyka czy dziewczynki, u kucyka czy sardynki - wszystko jedno, wszystko jedno, byle były urodzinki ! Żeby było dużo gości i Mateusz, i Grażynka, dla każdego moc pyszności, wszystkie stoły w upominkach, na tych cudnych, na nienudnych, na wesołych rodzinkach ! A jak zjemy wszystkie kremy, czekoladkę i rodzynki, upaćkamy się jak świnki, to z radości podskoczymy i powiemy do rodzinki "Niech żyjecie, niech żyjemy i niech żyją urodzinki !" Danuta Wawilow To był pierwszy wierszyk jakiego na pamięć nauczyła się moja córeczkę Olę , tylko w któtszej i trochę innej wersji Poszła Ola, do przedszkola, zapomniała parasola. Deszczyk kap, Ola ciap.. Starsza córka Małagosia, żeby nie być gorszą od siostry Po kilkatrotnym przeczytaniu bajeczki "O Jasiu i Małgosi" recytowała ja na pamięć. Czy Wasze pociechy lubią kołysanki? Moje uwielbiały ...zwłaszcza te dostosowane do nich, A przerobionego na Olusię i Gosieńkę ...Wojtusia uwielbiały najbardziej Na Olusię/Gosieńkę z popielnika Iskiereczka mruga - Chodź opowiem ci bajeczkę, Bajka będzie długa. . W rodzinach okularników to bardzo popularny wiersz :wink: Julian Tuwim Pan Hilary Biega, krzyczy pan Hilary: "Gdzie są moje okulary?" Szuka w spodniach i w surducie, W prawym bucie, w lewym bucie. Wszystko w szafach poprzewracał, Maca szlafrok, palto maca. "Skandal! - krzyczy - nie do wiary! Ktoś mi ukradł okulary!" Pod kanapą, na kanapie, Wszędzie szuka, parska, sapie! Szuka w piecu i w kominie, W mysiej dziurze i w pianinie. Już podłogę chce odrywać, Już policję zaczął wzywać. Nagle zerknął do lusterka... Nie chce wierzyć... Znowu zerka. Znalazł! Są! Okazało się, Że je ma na własnym nosie. ponury6328-05-2004, 04:50Bajki psychoedukacyjne BAJKA O DWÓCH OŁÓWKACH Temat: przyjaźń. Cel: uświadomienie potrzeby przyjaźni, bezinteresownej chęci pomagania, budowanie zaufania, lojalności, stymulacja empatii (współczucia). W pewnym piórniku leżały równo ułożone ołówki. Były kolorowe, tylko jeden był zwykły, szary. Tuż obok niego znajdował się wspaniały ołówek dwukolorowy: czerwono-niebieski. Ołówki zawsze przebywały razem, czy to leżąc obok siebie w piórniku, czy ścigając się i kreśląc wzory na papierze. Szary rysował kontury, a dwukolorowy wypełniał je barwami. Bardzo lubiły się tak razem bawić. Inne kolorowe chciały przyjaźnić się z dwukolorowym, ale on wolał szary i z nim spędzał czas. - Co to za zwyczaje - szeptały oburzone - że dwukolorowy przyjaźni się z takim zwyczajnym! To nie wypada, nie wypada - powtarzały. Ale dwukolorowy nie słuchał tego gadania, szarak zresztą też. Obydwa przecież bardzo się lubiły. Aż pewnego dnia wydarzyło się straszne nieszczęście; dwukolorowemu złamały się grafity. - Będzie do wyrzucenia, do wyrzucenia - szeptały ołówki, z satysfakcją przekazując sobie tę wieść. Dwukolorowy bardzo się zasmucił, szarak jeszcze bardziej. - Jak mu pomóc, co zrobić - pytał sam siebie. - Nie, nie pozwolę, by taki wspaniały ołówek, który jeszcze może tyle pięknych rzeczy narysować, został wyrzucony. Wziął przyjaciela na plecy i pomaszerował szukać lekarza długo szukali pomocy. Szary ołówek był już bardzo zmęczony, co chwilę odpoczywał, ale nie ustawał w poszukiwaniach. Nareszcie znalazły bardzo starą Temperówkę. - Spróbuję wam pomóc - rzekła i bardzo ostrożnie zabrała się do pracy. Delikatnie, by nie spowodować zniszczeń, skrobała, przycinała i w końcu zatemperowała. - Uf, już po zabiegu - powiedziała. - Udało się, jesteś wprawdzie krótszy, ale dalej pięknie możesz rysować, co tylko zechcesz. - Naprawdę ? - spytał z niedowierzaniem dwukolorowy. - Pomogłam tobie, ale największą przysługę oddał ci twój przyjaciel - Szary Ołówek. - E tam - powiedział Szarak zawstydzony tą pochwałą. - My jesteśmy prawdziwi przyjaciele, on nie zdradził naszej przyjaźni dla innych, kolorowych, więc ja... Tutaj zaczął się jąkać bardzo wzruszony. Dwukolorowy nic nie powiedział, tylko przytulił się do niego. Wróciły razem do piórnika, by odpocząć po przeżyciach, a nazajutrz znowu rysowały razem. Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 A moja czteroletnia Marysia mówi taki wierszyk: Poszła Ola do przedszkola zapomniała parasola a parasol był zepsuty wszystkie połamane druty. Moi chłopcy najbardziej lubią ten wierszyk: Stoi na stacji lokomotywa, Ciężka, ogromna i pot z niej spływa - Tłusta oliwa. Stoi i sapie, dyszy i dmucha, Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha: Buch - jak gorąco! Uch - jak gorąco! Puff - jak gorąco! Uff - jak gorąco! Już ledwo sapie, już ledwo zipie, A jeszcze palacz węgiel w nią sypie. Wagony do niej podoczepiali Wielkie i ciężkie, z żelaza, stali, I pełno ludzi w każdym wagonie, A w jednym krowy, a w drugim konie, A w trzecim siedzą same grubasy, Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy. A czwarty wagon pełen bananów, A w piątym stoi sześć fortepianów, W szóstym armata, o! jaka wielka! Pod każdym kołem żelazna belka! W siódmym dębowe stoły i szafy, W ósmym słoń, niedźwiedź i dwie żyrafy, W dziewiątym - same tuczone świnie, W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie, A tych wagonów jest ze czterdzieści, Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści. Lecz choćby przyszło tysiąc atletów I każdy zjadłby tysiąc kotletów, I każdy nie wiem jak się natężał, To nie udźwigną - taki to ciężar! Nagle - gwizd! Nagle - świst! Para - buch! Koła - w ruch! Najpierw powoli jak żółw ociężale Ruszyła maszyna po szynach ospale. Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem, I kręci się, kręci się koło za kołem, I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej, I dudni, i stuka, łomoce i pędzi. A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost! Po torze, po torze, po torze, przez most, Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las I spieszy się, spieszy, by zdążyć na czas, Do taktu turkoce i puka, i stuka to: Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to, Gładko tak, lekko tak toczy się w dal, Jak gdyby to była piłeczka, nie stal, Nie ciężka maszyna zziajana, zdyszana, Lecz raszka, igraszka, zabawka blaszana. A skądże to, jakże to, czemu tak gna? A co to to, co to to, kto to tak pcha? Że pędzi, że wali, że bucha, buch-buch? To para gorąca wprawiła to w ruch, To para, co z kotła rurami do tłoków, A tłoki kołami ruszają z dwóch boków I gnają, i pchają, i pociąg się toczy, Bo para te tłoki wciąż tłoczy i tłoczy,, I koła turkocą, i puka, i stuka to: Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!... Pan Tuwim jest naprawdę najlepszy :D ponury6328-05-2004, 08:01...z gatunku "kretyńskie".... Leżą na stole dwa wielkie mole obok tych moli - sera do woli a dalej jeszcze dwa duże leszcze... Jak to wszystko zjesz połóż się i leż :D Bajka o Miłości i Szaleństwie Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i cechy ludzkich istot. I tak: Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci, Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało: - Pobawmy się w chowanego! Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem: - W chowanego? A co to takiego? - To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, iż ja zakryję sobie oczy i powoli zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć. Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w następnej kolejce. Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość podskakiwała tak wesoło, iż udało się jej przekonać do gry Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować. Jednakże nie wszyscy chcieli się przyłączyć. Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak zawsze ją odkrywano. Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę w głębi duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogo innego. Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować. - Raz, dwa, trzy - zaczęło liczyć Szaleństwo. Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany kamień. Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu, który z kolei wspiął się o własnych siłach hen! Na sam szczyt najwyższego drzewa. Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół: krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla Piękności, dziupla - w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła stworzono dla Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast najlepszy dla Wolności. W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca. Z kolei Egoizm znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne i przewiewne, a co najważniejsze - przeznaczone tylko, tylko dla niego. Kłamstwo schowało się na dnie oceanów, a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie w porywie gorących uczuć, wskoczyli w sam środek wulkanu. Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie, lecz to przecież mało ważne. Gdy Szaleństwo liczyło dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. W ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród ich krzaczków. - Milion - krzyknęło na końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania. Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej Lenistwo. Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem. W ryku wulkanów wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania. Następnie, przez przypadek, odnalazło Zazdrość, co szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu. Egoizmu nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze swej kryjówki, kiedy okazało się, iż wpakował się w sam środek gniazda dzikich os. Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło na chwilę nad stawem i w ten sposób znalazło Piękność. Jeszcze łatwiejsze okazało się odnalezienie Wątpliwości, która, niestety, nie potrafiła się zdecydować, z której strony płotu najlepiej się ukryć. W ten sposób wszyscy zostali znalezieni: Talent wśród świeżych ziół, Smutek - w przepastnej jaskini, a Zapomnienie... cóż, już dawno zapomniało, iż bawi się w chowanego. Do znalezienia pozostała tylko Miłość. Szaleństwo zaglądało za każde drzewko, sprawdzało w każdym strumyczku, a nawet na szczytach gór i już, już miało się poddać, gdy odkryło niewielki różany zagajnik. Patykiem zaczęło odgarniać gałązki... Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu. Stało się prawdziwe nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy. Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z jego winy przyjaciółki. I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo. A to jeden z pierwszych wierszyków...... W pokoiku na stoliku stało mleczko i jajeczko. Przyszedł kotek, wypił mleczko, a ogonkiem stłukł jajeczko! Przyszła mama, kotka zbiła, a skorupki wyrzuciła! Przyszedł tatuś kotka schował a mamusię pocałował. :D Już gwiazdy lśnią Już gwiazdy lśnią. Już dzieci śpią. Sen zmorzył mą laleczkę. Więc główkę złóż, oczęta zmruż, Opowiem Ci bajeczkę. Był sobie król. Był sobie paź I była też królewna. Żyli wśród róż, nie znali burz, Rzecz najzupełniej pewna. Kochał się król, Kochał się paź, W królewskiej tej dziewoi. I ona też kochała ich. Kochali się we troje. Lecz straszny los, Okrutna śmierć, W udziale im przypadła. Króla zjadł pies, pazia zjadł kot, Królewnę myszka zjadła. Lecz żeby Ci Nie było żal, Dziecino ma kochana, Z cukru był król, z piernika paź, Królewna z marcepana. Była sobie żabka mała Była sobie żabka mała re re kum kum, re re kum kum, która mamy nie słuchała re re kum kum bęc. Na spacery wychodziła re re kum kum, re re kum kum, innym żabkom się dziwiła re re kum kum bęc. Ostrzegała ją mamusia re re kum kum, re re kum kum, by zważała na bociusia re re kum kum bęc. Przyszedł bociek niespodzianie re re kum kum, re re kum kum, i zjadł żabke na śniadanie re re kum kum bęc. A na brzegu stare żaby re re kum kum, re re kum kum, rajcoway jak te baby re re kum kum bęc. Jedna drugiej żabie płacze re re kum kum, re re kum kum, "Już jej nigdy nie zobaczę" re re kum kum bęc. Z tego taki morał mamy re re kum kum, re re kum kum trzeba zawsze słuchać mamy re re kum kum bęc. Ele mele dutki gospodarz malutki. Gospodyni mniejsza, ale rozumniejsza. Ene due rabe zjadł Tadeusz żabę, żaba Tadeusza, w brzuchu mu się rusza. Ene due rabe połknął Chińczyk żabę, a żaba Chińczyka, co z tego wynika? Sroczka kaszkę warzyła, dzieci swoje karmiła: Pierwszemu dała na miseczce, drugiemu dała na łyżeczce, trzeciemu dała w garnuszeczki, czwartemu dałą w dzbanuszeczki, a piątemu łepek urwała i frrrrrr....do lasu poleciała. Kółko graniaste, wielokanciaste, Kółko nam się połamało, Cztery grosze kosztowało, A my wszyscy BĘC! Jedzie pociąg z daleka Jedzie pociąg z daleka, Ani chwili nie czeka, Konduktorze łaskawy, Zabierz nas do Warszawy! Konduktorze łaskawy, Zabierz nas do Warszawy! Trudno, trudno to będzie, Dużo osób jest wszędzie. Pięknie pana prosimy, Jeszcze miejsca widzimy. A więc prędko wsiadajcie, Do Warszawy ruszajcie. Janina Porazińska Dorotka Ta Dorotka, ta maluśka tańcowała dokoluśka. Tańcowała ranną rosą, i tupała nóżką bosą. Tak, tak, tak. Ta Dorotka, ta maluśka tańcowała dokoluśka. Tańcowała i w południe, gdy słoneczko grzało cudnie. Tak, tak, tak. Ta Dorotka, ta maluśka tańcowała dokoluśka. Tańcowała wieczorami, kiedy słonko za górami. Tak, tak, tak. A teraz śpi w kolebusi, na różowej swej podusi. Chodzi senek koło płotka. "Cicho, bo już śpi Dorotka." Tak, tak, tak. Wraz z nią zasnął dwór jej cały, nie śpi tylko jeżyk mały. A ty, senku, nadstaw uszko, gdzie ten jeż, co tupnął nóżką. Tak, tak, tak. Gdzieżeś ty bywał Gdzieżeś ty bywał, czarny baranie? We młynie, we młynie, mościwy panie. Cóżeś tam jadał, czarny baranie? Gałeczki, kluseczki, mościwy panie. Jakożeś jadał, czarny baranie? Łyk łyk łyk, łyk łyk łyk, mościwy panie. Cóżeś tam pijał, czarny baranie? Pomyje, pomyje, mościwy panie. Jakożeś je pił, czarny baranie? Chlip chlip chlip, chlip chlip chlip, mościwy panie. Cóż młynarz mówił, czarny baranie? Kijem bił, kijem bił, mościwy panie. Gdzieżeś uciekał, czarny baranie? Hopsasa do lasa, mościwy panie. Jestem sobie ogrodniczka Jestem sobie ogrodniczka, Mam nasionek pół koszyczka. Jedne gładkie, drugie w łatki, A z tych nasion będą kwiatki. Ref: Kwiatki, bratki i stokrotki Dla Malwinki, dla Dorotki. Kolorowe i pachnące, Malowane słońcem. Mam konewkę z dużym uchem Co podlewa grządki suche. Mam łopatkę, oraz grabki Bo ja dbam o moje kwiatki. Katja, BRAWO :P ...to wszystko śpiewała mi moja mama... przypomniałas mi, dziękuje ! Maluszek28-05-2004, 09:27Jan Brzechwa TYGRYS "Co słychać, panie tygrysie?" "A nic. Nudzi mi się." "Czy chciałby pan wyjść zza tych krat?" "Pewnie. Przynajmniej bym pana zjadł." STRUŚ Struś ze strachu Ciągle głowę chowa w piachu, Więc ma opinię mazgaja. A nadto znosi jaja wielkości strusiego jaja. PAPUGA "Papużko, papużko, Powiedz mi coś na uszko." "Nic nie powiem, boś ty plotkarz, Powtórzysz każdemu, kogo spotkasz." LIS Rudy ojciec, rudy dziadek, Rudy ogon - to mój spadek, A ja jestem rudy lis. Ruszaj stąd, bo będę gryzł. WILK Powiem ci w słowach kilku, Co myślę o tym wilku: Gdyby nie był na obrazku, Zaraz by cię zjadł, głuptasku. ŻÓŁW Żółw chciał pojechać koleją, Lecz koleje nie tanieją. Żółwiowi szkoda pieniędzy: "Pójdę pieszo, będę prędzej." ZEBRA Czy ta zebra jest prawdziwa? Czy to tak naprawdę bywa? Czy też malarz z bożej łaski Pomalował osła w paski? KANGUR "Jakie pan ma stopy duże, Panie kangurze!" "Wiadomo, dlatego kangury W skarpetkach robią dziury." ŻUBR Pozwólcie przedstawić sobie: Pan żubr we własnej osobie. No, pokaż się, żubrze. Zróbże Minę uprzejmą, żubrze. DZIK Dzik jest dziki, dzik jest zły, Dzik ma bardzo ostre kły. Kto spotyka w lesie dzika, Ten na drzewo szybko zmyka. RENIFER Przyszły dwie panie do renifera. Renifer na nie spoziera I rzecze z galanterią: "Bardzo mi przyjemnie, Że będą panie miały rękawiczki ze mnie." MAŁPA Małpy skaczą niedościgle, Małpy robią małpie figle, Niech pan spojrzy na pawiana: Co za małpa, proszę pana! KROKODYL "Skąd ty jesteś, krokodylu?" "Ja? Znad Nilu. Wypuść mnie na kilka chwil, To zawiozę cię nad Nil." ŻYRAFA Żyrafa tym głównie żyje, Że w górę wyciąga szyję. A ja zazdroszczę żyrafie, Ja nie potrafię. LEW Lew ma, wiadomo, pazur lwi, Lew sobie z wszystkich wrogów drwi. Bo jak lew tylko ryknie, To wróg natychmiast zniknie. NIEDŹWIEDŹ Proszę państwa, oto miś. Miś jest bardzo grzeczny dziś, Chętnie państwu łapę poda. Nie chce podać? A to szkoda. PANTERA Pantera jest cała w cętki, A przy tym ma bieg taki prędki, Że chociaż tego nie lubi, Biegnąc - własne cętki gubi. SŁOŃ Ten słoń nazywa się Bombi. Ma trąbę, lecz na niej nie trąbi. Dlaczego? Nie bądź ciekawy - To jego prywatne sprawy. WIELBŁĄD Wielbłąd dźwiga swe dwa garby Niczym dwa największe skarby I jest w bardzo złym humorze, Że trzeciego mieć nie może. A moja Malgosia najbardziej lubi jak sie jej śpiewa kaczke dziwaczkę... Jan Brzechwa Kaczka-Dziwaczka Nad rzeczką opodal krzaczka Mieszkała kaczka-dziwaczka, Lecz zamiast trzymać się rzeczki Robiła piesze wycieczki. Raz poszła więc do fryzjera: "Poproszę o kilo sera!" Tuż obok była apteka: "Poproszę mleka pięć deka." Z apteki poszła do praczki Kupować pocztowe znaczki. Gryzły się kaczki okropnie: "A niech tę kaczkę gęś kopnie!" Znosiła jaja na twardo I miała czubek z kokardą, A przy tym, na przekór kaczkom, Czesała się wykałaczką. Kupiła raz maczku paczkę, By pisać list drobnym maczkiem. Zjadając tasiemkę starą Mówiła, że to makaron, A gdy połknęła dwa złote, Mówiła, że odda potem. Martwiły się inne kaczki: "Co będzie z takiej dziwaczki?" Aż wreszcie znalazł się kupiec: "Na obiad można ją upiec!" Pan kucharz kaczkę starannie Piekł, jak należy, w brytfannie, Lecz zdębiał obiad podając, Bo z kaczki zrobił się zając, W dodatku cały w buraczkach. Taka to była dziwaczka! Maluszek28-05-2004, 09:29I jeszcze o Murzynku Bambo: Julian Tuwim Bambo Murzynek Bambo w Afryce mieszka, Czarną ma skórę ten nasz koleżka. Uczy się pilnie przez całe ranki Ze swej murzyńskiej Pierwszej czytanki. A gdy do domu ze szkoły wraca, Psoci, figluje - to jego praca. Aż mama krzyczy: "Bambo, łobuzie!" A Bambo czarną nadyma buzię. Mama powiada: "Napij się mleka", A on na drzewo mamie ucieka. Mama powiada: "Chodź do kąpieli", A on się boi, że się wybieli. Lecz mama kocha swojego synka, Bo dobry chłopak z tego Murzynka. Szkoda, że Bambo czarny, wesoły, Nie chodzi razem z nami do szkoły. Maluszek28-05-2004, 09:31I ulubiony wierszyk mojej córeńki jak była malutka: Julian Tuwim Kotek Miauczy kotek: miau! - Coś ty, kotku, miał? - Miałem ja miseczkę mleczka, Teraz pusta już miseczka, A jeszcze bym chciał. Wzdycha kotek: o! - Co ci, kotku, co? - Śniła mi się wielka rzeka, Wielka rzeka pełna mleka Aż po samo dno. Pisnął kotek: piii... - Pij, koteczku, pij! ...Skulił ogon, zmrużył ślipie, Śpi - i we śnie mleczko chlipie, Bo znów mu się śni. Maluszek28-05-2004, 09:43Maria Kneier Zabawa kotka Do kuchni poszedł koteczek. Tam znalazł mały spodeczek, Który na niego czeka Pełny świeżego mleka. A obok stoi koszyk czegoś pełny. Toż to kłębki czerwonej wełny. W mig chwycił kotek długą nić. Zapomniał mleko, chce się bawić. Koteczek jest do figielków ochoczy. Czerwona wełna z kuchni się toczy Aż na korytarz - po schodach spada, Jakby sama była do zabawy rada. Kotek miauczy: "Stój! Kłębku jesteś przecież mój!" Ale kulka już po ulicy się kręci; Do stania wcale nie ma chęci. Już za kłębkiem biegną nawet dzieci. A kolebek wełny do skrzyżowania leci. Jeszcze czerwone światło się świeci, Ratunku! Piłeczka z wełny dalej leci. Toczy się ślepo pod samochodu koła. Koteczek rozpaczliwie do niej wola: "Przy czerwonym świetle się stoi, Na zielonym świetle chodzi się do woli". Policjant dzieci i kotka chwali, Bo chociaż są jeszcze tacy mali, Wiedzą, że na ulicy nie ma zabawy Zaś po boisku biega się bez obawy. Ulubiony wierszyk - zabawa moich córek, doskonały do ćwiczenia dykcji Julian Tuwim Ptasie radio Halo! halo! Tutaj ptasie radio w brzozowym gaju, Nadajemy audycję z ptasiego kraju. Proszę, niech każdy nastawi aparat, Bo sfrunęły się ptaszki dla odbycia narad: Po pierwsze - w sprawie Co świtem piszczy w trawie? Po drugie - gdzie się Ukrywa echo w lesie? Po trzecie - kto się Ma pierwszy kąpać w rosie? Po czwarte - jak Poznać, kto ptak, A kto nie ptak? A po piąte przez dziesiąte Będą ćwierkać, świstać, kwilić, Pitpilitać i pimpilić Ptaszki następujące: Słowik, wróbel, kos, jaskółka, Kogut, dzięcioł, gil, kukułka, Szczygieł, sowa, kruk, czubatka, Drozd, sikorka i dzierlatka, Kaczka, gąska, jemiołuszka, Dudek, trznadel, pośmieciuszka, Wilga, zięba, bocian, szpak Oraz każdy inny ptak. Pierwszy - słowik Zaczął tak: "Halo! O, halo lo lo lo lo! Tu tu tu tu tu tu tu Radio, radijo, dijo, ijo, ijo Tijo, trijo, tru lu lu lu lu Pio pio pijo lo lo lo lo lo Plo plo plo plo plo halo!" Na to wróbel zaterlikał: "Cóż to znowu za muzyka? Muszę zajrzeć do słownika, By zrozumieć śpiew słowika. Ćwir ćwir świrk! Świr świr ćwirk! Tu nie teatr Ani cyrk! Patrzcie go! Nastroszył piórka! I wydziera się jak kurka! Dość tych arii, dość tych liryk! Ćwir ćwir czyrik, Czyr czyr ćwirk! I tak zaczął ćwirzyć, ćwikać, Ćwierkać, czyrkać, czykczyrikać, Że aż kogut na patyku Zapiał gniewnie: "Kukuryku!" Jak usłyszy to kukułka, Wrzaśnie: "A to co za spółka? Kuku-ryku? Kuku-ryku? Nie pozwalam rozbójniku! Bierz, co chcesz, bo ja nie skąpię, Ale kuku nie ustąpię. Ryku - choć do jutra skrzecz! Ale kuku - moja rzecz!" Zakukała: kuku! kuku! Na to dzięcioł: stuku! puku! Czajka woła: czyjaś ty, czyjaś? Byłaś gdzie? Piłaś co? Piłaś, to wyłaź! Przepióreczka: chodź tu! pójdź tu! Masz co? daj mi! rzuć tu! rzuć tu! I od razu wszystkie ptaki W szczebiot, w świergot, w zgiełk - o taki: "Daj tu! Rzuć tu! Co masz? Wiórek? Piórko? Ziarnko? Korek? Sznurek? Pójdź tu, rzuć tu! Ja ćwierć i ty ćwierć! Lepię gniazdko, przylep to, przytwierdź! Widzisz go! Nie dam ci! Moje! Czyje? Gniazdko ci wiję, wiję, wiję! Nie dasz mi? Takiś ty? Wstydź się, wstydź się!" I wszystkie ptaki zaczęły bić się. Przyfrunęła ptasia milicja I tak się skończyła ta leśna audycja. Ukochany mój dzieciaku dzielny, mądry przedszkolaku dziś Dzień Dziecka - święto Twoje Tatuś kocha dziecko swoje.... Czasem Tata Ciebie męczy przy literkach z Tobą ślęczy... ale wybacz dziecko moje takie są nauki znoje... Tata zawsze Ci doradzi W sprawie auta coś poradzi W kwestii dziewczyn dopomoże A i w sklepach dużo może... :D ..a gdy dziecię życie zmusi często wraca do mamusi i jej chlipie w biustu wzgórza że już trochę jest za duża i nie mieści się w wózeczku w piaskownicy i łóżeczku dorosłości ma już dość bo jej życie daje w kość.. Nastolatku - Mama Twoja Życzy Tobie, by do woja Cię nie wzięli... byś był taki jak twój Tata, który już jest pępkiem świata..... Ponurku, świetny wątek, gratulacje :D U nas w domu to jest tak, że Glizdeczka z Tatą recytuje wierszyki polskie a ze mną niemieckie. Jeśli pozwolicie, taki najprostszy. Eins, zwei Polizei Drei, vier Offizier Fünf, sechs alte Hex´ Sieben, acht gute Nacht Neun, zehn auf Wiederseh´n. :D Luli, luli luli tatuś jest w koszuli luli, luli, luli a ( i tu imię dziecka) jest w skarpetkach ta krótka pisenka bardzo moje dzieci śmieszyła I jeszcze pierwszy wierszyk mojego przedszkolaka: Wpadła gruszka do fartuszka, a tu za nią dwa jabłuszka. Śliweczka nie chciała, bo nie dojrzała. A drugi wierszyk to: Kto Ty jesteś? Polak mały. Jaki znak Twój? Orzeł biały. CZym Twa ziemia? Mą Ojczyzną. Czym znaczona? Krwią i blizną. Czy ją kochasz? Kocham szczerze. A w co wierzysz? W Polskę wierzę. KOŁYSANKA DOROTKA Ta Dorotka, ta maluska tańcowała dokoluśka. Tańcowała ranną rosą, i tupała nóżką bosą. Tak, tak, tak. Ta Dorotka, ta maluśka tańcowała dokoluśka. Tańcowała i w południe, gdy słoneczko grzało cudnie. Tak, tak, tak. Ta Dorotka, ta maluśka tańcowała dokoluśka. Tańcowała wieczorami, kiedy słonko za górami. Tak, tak, tak. A teraz śpi w kolebusi, na różowej swej podusi. Chodzi senek koło płotka. "Cicho, bo już śpi Dorotka." Tak, tak, tak. Wraz z nią zasnął dwór jej cały, nie śpi tylko jeżyk mały. A ty, senku, nadstaw uszko, gdzie ten jeż, co tupnął nóżką. Tak, tak, tak Mnie się kołączą gdzieś w zakątkach pamięci fragmenty wierszyków, piosenek - całości nie pamiętam - może ktoś pomoże, bo chciałabym też swoim dzieciom śpiewać te same piosenki i mówić te same wierszyki... "Raz wróbelek elemelek znalazł w polu kartofelek Nie za duży, nie za mały Do jedzenia doskonały..." "Na Wojtusia z popielnika iskiereczka mruga Chodź, opiewiem Ci bajeczkę, bajka będzie długa (...) Był sobie król, był sobie paź i była też królewna z cukry był król z pienika paź królewna z marcepana (...) Była sobie baba Jaga miała chatkę z masła a wtej chatce same dziwy cyt - iskierka zgasła" znacie? Dopiszcie... Adam Mickiewicz Przyjaciele Nie masz teraz prawdziwej przyjaźni na świecie; Ostatni znam jej przykład w oszmiańskim powiecie. Tam żył Mieszek, kum Leszka, i kum Mieszka Leszek. Z tych, co to: gdzie ty, tam ja, - co moje, to twoje. Mówiono o nich, że gdy znaleźli orzeszek, Ziarnko dzielili na dwoje; Słowem, tacy przyjaciele, Jakich i wtenczas liczono niewiele. Rzekłbyś; dwójduch w jednym ciele. O tej swojej przyjazni raz w cieniu dąbrowy Kiedy gadali, łącząc swojo czułe mowy Do kukań zozul i krakań gawronich, Alić ryknęło raptem coś koło nich. Leszek na dąb; nuż po pniu skakać jak dzięciołek. Mieszek tej sztuki nie umie, Tylko wyciąga z dołu ręce: "Kumie!" Kum już wylazł na wierzchołek. Ledwie Mieszkowi był czas zmrużyć oczy, Zbladnąć, paść na twarz: a już niedźwiedź kroczy. Trafia na ciało, maca: jak trup leży; Wącha: a z tego zapachu, Który mógł być skutkiem strachu. Wnosi, że to nieboszczyk i że już nieświeży. Więc mruknąwszy ze wzgardą odwraca się w knieję, Bo niedźwiedź Litwin miąs nieświeżych nie je. Dopieroż Mieszek odżył... "Było z tobą krucho! - Woła kum, - szczęście, Mieszku, że cię nie zadrapał! Ale co on tak długo tam nad tobą sapał. Jak gdyby coś miał powiadać na ucho?" "Powiedział mi - rzekł Mieszek - przysłowie niedźwiedzie: Że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie". Adam Mickiewicz Zając i żaba Szarak, co nieraz bywał w kłopotach i trwogach, Nie tracąc serca, póki czuł się rączy, Teraz podupadł na nogach. Poczuł, że się źle z nim skończy. Więc jęknął z głębi serca: "Ach, nie masz pod słońcem Lichszego powołania jak zostać zającem! Co mię w dzień pies, lis, kruk, kania I wrona, Nawet i ona, Jak chce, tak gania. A w noc gdy drzemię, oko się nie zmruża, Bo lada komar bzyknie przez siatki pajęcze, Wnet drży me serce zajęcze, Tchórząc tchórzliwiej od tchórza. Zbrzydło mi życie, co jest wiecznym niepokojem, Postanowiłem dziś je skończyć samobojem. Żegnaj więc, miedzo, lat mych wiośnianych kolebko! Wy kochanki młodości, kapusto i rzepko, Pożegnalnymi łzami dozwólcie się skropić! Oznajmuję wszem wobec, że idę się topić!" Tak z płaczem gdy do stawu zwraca skoki słabe, Po drodze stąpił na żabę. Ta mu, jak raca, drgnąwszy spod nóg szusła I z góry na łeb w staw plusła. A zając rzekł do siebie: "Niech nikt nie narzeka, Że jest tchórzem, bo cały świat na tchórzu stoi; Każdy ma swoją żabę, co przed nim ucieka, I swojego zająca, którego się boi". Szkoda miejsca i czasu na przepisywanie - polecam poniższe adresy rodzicom, któzy lubią poezję i chcą, aby ich dzieci też Ją lubiły :lol: skorpionka28-05-2004, 16:20Jan Brzechwa Fruwająca krowa Wszystkie krowy na świecie, jak wiecie, Obyczaje miewają jednakie, Ale żyła w skowrońskim powiecie Taka krowa, co chciała być ptakiem. Zazdrościła gawronom i srokom, Że tak sobie latają wysoko, Spoglądała z pastwiska na szczygły I na szpaki, co lot mają śmigły, Zazdrościła wesołym jaskółkom, Że nad ziemią fruwają wciąż w kółko. Pomyślała: "Polecę do nieba, Bo mi tego dla zdrowia potrzeba, Jestem ciężka i trochę opasła, Ale kocham ten bezmiar szeroki, Będę odtąd na chmurkach się pasła, Będę jadła soczyste obłoki." Weszła tedy na górę pobliską, A ujrzawszy pod sobą urwisko, Wnet zabrała się mądrze do dzieła: Wzięła rozpęd, pobiegła przed siebie, I wysoko jak ptak pofrunęła, A po chwili znalazła się w niebie. Zjadła kilka obłoków ze smakiem, Gdy zaś wreszcie już dość miała jadła, Rzekła: "Wolę być krową niż ptakiem." I na ziemię wolniutko opadła. Wy mi zaraz na pewno powiecie, Że historia ta jest niebywała, A ja wiem, że w skowrońskim powiecie Była krowa, co fruwać umiała. barbapis28-05-2004, 17:36Hanna Łochocka: Raz wróbelek Elemelek znalazł w polu kartofelek. Nie za duży, nie za mały, do jedzenia doskonały. Lecz ziemniaki na surowo jeść niemiło i niezdrowo. Znacznie lepsze będą one, gdy zostaną upieczone. Skrzesał iskrę Elemelek, suche liście wokół ściele, dwie gałązki kładzie blisko i już pali się ognisko. A kartofel - czy czujecie? - tak prześlicznie pachnie przecież, tak kusząco się nadyma, że nie sposób wprost wytrzymać. Nie wytrzymał Elemelek, chce wyciągnąć kartofelek, zjeść go szybko, prędzej, zaraz... -Ajajaj! To ci ambaras! Macha łapką Elemelek, a na łapce ma bąbelek. Choć niewielki bąbeleczek, jednak boli, jednak piecze. W lesie leśna jest apteka, Elemelek więc nie zwleka, wznosi skrzydła, mówi: "Lecę" - i za chwilę jest w aptece. A w aptece siedzi wrona, bardzo mądra i uczona. W czystym, białym jest fartuchu, trąbkę trzyma tuż przy uchu i przez trąbkę chętnie słucha, bowiem jest troszeczkę głucha. -Chciałbym maść na oparzenie... -Hę? Coś dać na przeczyszczenie? Weż olejek rycynowy, jutro brzuszek będzie zdrowy. -Ach, nie brzuszek, wrono miła! Łapka mi się poparzyła i wyskoczył brzydki bąbel. -Plombę? W ząbek włożyć plombę? Lecz cóż- choć mam leków trzysta, plombę musi dać dentysta. Więc wróbelek- trudna rada- hyc! wskakuje na stół, siada i wyciąga wprost do wrony swój pazurek poparzony. Obejrzała wrona palec z każdej strony doskonale, przyłożyła siemię lniane i kazała pić rumianek, bo to ziółko znakomite. Wypisała potem kwitek, grzecznie mówiąc: -Bardzo proszę wpłacić w kasie cztery grosze. Trzymał się ten bąbelisko chyba coś przez trzy dni blisko, lecz się w końcu zląkł okładów i gdzieś wyniósł się bez śladu. Odtąd, jeśli Elemelek piecze sobie kartofelek, to cierpliwie z boku czeka, kiedy ziemniak się przypieka. :D A to mój ulubiony 8) ENTLICZEK-PENTLICZEK Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek, A na tym stoliczku pleciony koszyczek, W koszyczku jabłuszko, w jabłuszku robaczek, A na tym robaczku zielony kubraczek. Powiada robaczek: "I dziadek, i babka, I ojciec, i matka jadali wciąż jabłka, A ja już nie mogę! Już dosyć! Już basta! Mam chęć na befsztyczek!" I poszedł do miasta. Szedł tydzień, a jednak nie zmienił zamiaru, Gdy znalazł się w mieście, poleciał do baru. Są w barach - wiadomo - zwyczaje utarte: Podchodzi doń kelner, podaje mu kartę, A w karcie - okropność! - przyznacie to sami: Jest zupa jabłkowa i knedle z jabłkami, Duszone są jabłka, pieczone są jabłka I z jabłek szarlotka, i kompot, i babka! No, widzisz, robaczku! I gdzie twój befsztyczek? Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek. Jan Brzechwa :D Jeszcze ten, jeszcze ten! Niestety nie wiem kto to napisał. Kurcze blade Kupił dziadek jajko w sklepie I po brzuchu już się klepie Naszykował szklankę z cukrem Kogel mogel sobie utrę Naglę co to, awantura Dziura w jajku w jajku dziura A w tej dziurze kurcze blade Kurcze blade wrzasnął dziadek Kurcze blade kurcze blade I ze ściany porwał szpadę Leci kurcze blade z trwogi Za kurczęciem dziadek srogi Złapał dziadek kurcze blade Zrobię z ciebie marmoladę Marmolada lepsza z jabłka Powiedziała trzeźwo babka Lepiej upiec kurcze blade W piekarniku na obiadek Jak wsadzili je do pieca To dopiero była heca Bo uciekło z pieca dziurką I zostało tylko piórko Piórko blade piórko blade Które zjadł na obiad dziadek Przypomniały mi się wiersze Ludwika Jerzego Kerna bardzo lubiane przez moje dzieci. WĄŻ Idzie wąż wąską dróżką, nie porusza żadną nóżką. Poruszałby gdyby mógł, lecz wąż przecież nie ma nóg. BIEDNA MAMA MOJA... Biedna mama moja Ma w domu kowboja. Nie przepuści on nikomu, Już wystrzelał wszystko w domu, Krzesła, Stołki, Parę szaf - Paf, paf, paf, paf, paf, paf, paf! NA KANAPIE Kto to chrapie Na kanapie? Kto się w ucho Przez sen drapie? Kto, gdy zły, To szczerzy kły? Kogo czasem Gryzą pchły? Komu w głowie Figle? Psoty? Kto gołębie goni? Koty? Kto pantofle Gryzie pana? Na mleczarkę Szczeka z rana? Kto się z dziećmi Bawi zgodnie? A złodzieja, cap! Za spodnie? Wiecie, kto to? No, to sza! Po co budzić Ze snu psa... Ludwik Jerzy Kern IDĄ SOBIE TRZY MIEDNICE DROGĄ Idą sobie trzy miednice drogą. Kogo umyć? Kogo umyć? Kogo? Idą sobie na przełaj przez dróżki. Komu nóżki? Komu nóżki? Komu nóżki? Idą sobie przez pola, przez łączki. Komu rączki? Komu rączki? Komu rączki? Dookoła rozlega się głucho: Komu ucho? Komu ucho? Komu ucho? Kręta droga uroczo się wije. Komu szyję? Komu szyję? Komu szyję? Idą sobie trzy miednice drogą, Kto jest brudny, Tego umyć mogą. Kogo umyć? Kogo umyć? Kogo? PANIE WIETRZE Panie Wietrze, panie Wietrze, Czemu pan nie chodzi w swetrze? Czemu pan udaje zucha, Skoro sam pan chłodem dmucha? Sam oziębia pan powietrze, Oj, ostroznie, panie Wietrze! Gnając chmurki gdzieś po niebie, Chce pan sam przeziębić siebie? Jednak lepiej panie Wietrze, O tej porze chodzić w swetrze. Ani sie pan sam spodzieje, Jak pan siebie sam zawieje. Liczka ma pan coraz bledsze, Panie Wietrze... L. J. Kern "Mądra poduszka" Pan Tygrys Przymknąwszy oczy, zmarszczywszy brwi, pan Tygrys w hamaku sobie śpi. Zobaczyły to zaraz ptaki i chór urządziły taki: "Panie Tygrysie, panie Tygrysie, może pan z nami zabawiłby się?" A Tygrys nic. Ś p i. Przyleciał Wróbel, ćwierknął wesoło. Puk! Puk! Dwa razy dziobnął Tygrysa w czoło. A Tygrys nic. Ś p i. Po nim natychmiast przyleciał Czyżyk. "Chcę z panem zagrać w kółko i krzyżyk. Będzie zabawa na cały park !" I znów dziób, dziób Tygrysa w kark. A Tygrys nic. Ś p i. Potem zjawiła się Jemiołuszka, zaczęła dziobać tuż koło uszka Ciuk-ciuk-ciuk-ciuk, Ciuk-ciuk-ciuk-ciuk, umarły zbudzić by się mógł. A Tygrys nic. Ś p i. Po Jemiołuszce przyleciał Kos. Raz tylko dziobnął. Prosto w nos. A Tygrys nic. Ś p i. Posłano więc po Szczygła, co dziób ma ostry jak igła. Ten szczyglim sposobem zaczął bić dziobem: tyk-tyk, tyk, tyk. A Tygrys nic. Ś p i. W końcu wezwano Dzięcioła, może on zbudzić go zdoła. Przyleciał Dzięcioł, nastawił dziób, wycelował w Tygrysa i łuup!!! Łuuup!!! Łuup!!! Ł u u p !!! A Tygrys nic. Ś p i. Więc jeszcze raz łupnął wściekły i zły, a wtedy Tygrys powiedział: "Psssschyyyyyy..." I zrobił się taki malutki jak ogórek marynowany. A ptaki uciekły pomiędzy liście, bo nie wiedziały oczywiście, że pan Tygrys jest n a d m u c h i w a n y. L. J. Kern Maria Konopnicka Parasol Wuj parasol sobie sprawił. Ledwo w kątku go postawił, Zaraz Julka, mały Janek Cap! za niego. Smyk! na ganek. Z ganku w ogród i przez pola Het, używać parasola! Idą pełni animuszu: Janek, zamiast w kapeluszu, W barankowej ojca czapce, Julka w czepku po prababce, Do wiatraka pana Mola... Rękawiczką i chusteczką dwóch błocistów chodnik czyści. Obrzucają się szyszkami bardzo dzielni szyszkowiści. Dwie kocistki pod ławeczką cukierkami karmią kota... Świątek, piątek czy niedziela na podwórku wre robota ! Rękawiczką i chusteczką dwóch błocistów chodnik czyści. Obrzucają się szyszkami bardzo dzielni szyszkowiści. Dwie kocistki pod ławeczką cukierkami karmią kota... Świątek, piątek czy niedziela na podwórku wre robota ! Danuta Wawiłow W niedzielę, w niedzielę rodzina kacza w zimnej wodzie kuper macza. Bo największy w tym jest sęk, żeby kaczy kuper zmiękł! tak mój Teść podśpiewywał moim synom :lol: Luśka Opowiem Ci bajkę jak kot palił fajkę, a kocica papierosa przysmaliła sobie nosa prędzej, prędzej po doktora bo kocica bardzo chora przyszedł doktor z lekarstwami... a kocica z pazurami! Dla palaczy i ich dzieci w Światowy Dzień bez papierosa!!!! ponury6301-06-2004, 06:41BAJKA RELAKSACYJNA Mama prowadziła małego wróbelka do szkoły. Szedł tam dzisiaj pierwszy raz. - Czego ja się będę uczył? - zastanawiał się. - Wszystkiego, co przyda ci się w życiu - odpowiedziała tajemniczo mama, ale on tylko pokręcił łebkiem, bo w dalszym ciągu nic nie rozumiał. - O, już jesteśmy - powiedziała mama, gdy stanęli pod wielkim dębem, naokoło którego było już wiele mam ze swoimi pociechami. Panował gwar nie do opisania. Nagle pojawiła się wielka pani Wróbel, nauczycielka w okularach na dziobie, i powiedziała donośnym głosem: - Witam wszystkich nowych uczniów na pierwszej lekcji nauki fruwania! Zwracając się do mam, dodała: - Dzisiaj wasze pociechy już samodzielnie przylecą do domu, nie potrzebujecie po nie przychodzić. A teraz proszę mnie zostawić z dziećmi, bo chcę rozpocząć lekcję. Rozległo się ciche klap, klap, klap. To dźwięk, jaki wydają dzioby, gdy dotykają się przy pożegnaniu. Po chwili mamy wróbelków odleciały. Nauczycielka podchodziła do każdego z uczniów i pomagała mu się dostać na gałązkę dębu. Kiedy ostatni już był na drzewie, pani powiedziała: - Proszę położyć się na brzuszku wygodnie, o tak, jak najwygodniej. Rozkładamy szeroko skrzydełka, oddychamy wolno, spokojnie. Przywieramy całym ciałem do drzewa. Czujemy zapach kory, miły powiew wiatru, odpoczywamy. Oddychamy miarowo i spokojnie. Wyobraźcie sobie, małe wróbelki, że powiew wiatru mógłby was unieść w powietrze tak, jak unosi liście. Czujecie się wspaniale. Proszę lekko poruszać skrzydełkami, raz, dwa, wolniutko, a teraz troszkę szybciej, raz, dwa... Skrzydełka małego wróbelka jak skrzydła latawca lekko poruszały się. - Odpychamy się nóżkami od gałązki i płyniemy w powietrzu, płyniemy razem. Nasz wróbelek poczuł, że skrzydła same go unoszą. Obok niego, z boku i z tyłu, i nad nim fruwały inne wróbelki. Poruszał lekko skrzydłami i wzbijał się w górę, w błękit nieba. Czuł się tak lekko i swobodnie, było mu tak przyjemnie! Popatrzył w dół, wznosił się nad zielonymi koronami drzew. Dookoła rozciągał się piękny park. Nie spiesząc się, w ślad za nauczycielką leciał w górę, do słońca. Ciepłe słoneczko wychyliło się zza chmurki i ciekawie spoglądało na wróbelki. Posłało promyczek, który ciepłym dotykiem przyjemnie go pogłaskał. Wróbelek wznosił się w górę, wyżej i wyżej. Czuł się lekko i swobodnie. Teraz przelatywał nad łączką, zatoczył koło, jedno, drugie i wolniutko sfruwał w dół. Był nad małym strumyczkiem, przy brzegu którego wygrzewał się na słoneczku zajączek. Sfrunął jeszcze niżej, nad samą taflę wody, zobaczył kolorowe rybki, jak wolno płynęły z nurtem, usłyszał, jak kumkają żabki: kum, kum, rozmawiając między sobą. Poczuł zapach łąki, kwiatów. Wciągał głęboko ten zapach w siebie. Sfrunął nad brzeg strumyka, usiadł na małym kamyczku, nachylił się i napił wody. Była zimna i orzeźwiająca. Posłuchał szemrzącego strumyka. Odpoczywał. Wiatr lekko muskał mu piórka. Postanowił zamoczyć łapki, wszedł do wody, popryskał się nią troszeczkę, jak to wróbelki mają w zwyczaju. Otrząsnął się i tysiące kropelek spadło na spragnione wody roślinki. Zrobił to raz i drugi, pokropił wszystkie kwiatki dookoła. Poczuł się rześko, czuł, że wstępuje w niego razem z tą zimną wodą energia. Nagle usłyszał głos nauczycielki: - Pora wracać! Znowu rozpostarł skrzydła i z niezwykłą siłą wzniósł się wysoko, wysoko. Wzbijał się szybko, wznosił się jak samolot i krążył w powietrzu pełen sił i radości, że potrafi fruwać. Tak skończyła się pierwsza lekcja nauki fruwania w szkole dla wróbelków. Jeśli będziecie chcieli tam wrócić, to możemy to zrobić jutro i zobaczyć, czego jeszcze uczą się ptaszki w swojej szkole. Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 ponury6301-06-2004, 06:47a tu bajka z morałem dla dzieci starszych... :D Jan Brzechwa "Rozrzutny wróbel" We wsi Duże Kałuże Siedział wróbel na murze I ćwierkał wniebogłosy: - Jestem nagi i bosy, Nie mam dachu nad głową, Nie mam nic, daję słowo! Poszedł wróbel do pliszki: - Pożycz mi ze dwie szyszki, Ogromnie szyszki lubię, Ziarnka sobie wydłubię... Odrzekła pliszka w złości: - To moje oszczędności, Zrobiłam sobie zapas, Bierz wróblu nogi za pas. Zapukał do jaskółki: - Pożycz okruszek bułki, Mam taki pusty brzuszek, Przyda mi się okruszek. - Mój wróblu, powiem coś ci To moje oszczędności. Okruchy suchej bułki Składam do stodółki, A tyś rozrzutny ptaszek, Więc opuść już mój daszek. Pomknął wróbel do gila I grzecznie się przymila: - Mam taki pusty brzuszek Daj, gilu, parę muszek. - Mój wróblu, nie ma mowy, Ja jestem ptak wzorowy, Mam trochę oszczędności, Kto ich nie ma, ten pości. Mknie wróbel do sikorki: - Masz ziarenek pełne worki, Strata będzie niewielka, Gdy nakarmisz wróbelka. - Składać ziarnko do ziarnka To mądra gospodarka, A ty co masz, to zjadasz, Nic sobie nie odkładasz. Idź, proś o ziarnka drozda, Lub może ci coś kos da! Kos gwiżdżąc rzekł najprościej: - Mam trochę oszczędności, Troszeczkę, niezbyt wiele I z tobą się podzielę, Lecz wiedz, że kto oszczędza Temu nie grozi nędza. ponury6301-06-2004, 06:57GRA W KOLORY ("Gawęda") Czarne wrony czarno kraczą, w czarnych barwach widzą świat I na próżno im tłumaczą mądrzy ludzie już od lat: Zamiast krakać weźcie pędzle, przemalujcie co się da Czarnych barw nie chcemy więcej, każdy kolor gra Czarne przegrywa, kolor wygrywa, w kolory grajmy dziś W jabłka z jabłonek, w skrzydła biedronek, w każdy zielony liść I jeszcze te zboża znad Wisły i Odry, I słońce, co mówi nam: dzień dobry, dzień dobry, dzień dobry W słońce nad głową, w różę różową, w malwy wysoki kwiat W srebro wieczorów, w tysiąc kolorów W jasny, wesoły świat Czarne barwy mamy z głowy, nie będziemy w czarne grać Może tylko zostawimy czarnych jagód pełną garść Siedem kropek na biedronkach i na nosie piegi trzy A poza tym wykluczamy czarny kolor z gry Czarne przegrywa, kolor wygrywa, w kolory grajmy dziś W jabłka z jabłonek, w skrzydła biedronek, w każdy zielony liść I jeszcze te zboża znad Wisły i Odry, I słońce, co mówi nam: dzień dobry, dzień dobry, dzień dobry W słońce nad głową, w różę różową, w malwy wysoki kwiat W srebro wieczorów, w tysiąc kolorów W jasny, wesoły świat ponury6301-06-2004, 06:59...może ktoś przypomni tekst mojej ulubionej piosenki "Gawędy" ? refren brzmiał tak.... Nadzieja ma kolor zielony tak myślał po cichu ten klon. Nadzieja ma kolor zielony Na przekór krakaniu wron. Nadzieja ma kolor zielony Zielony jak wiosna i maj; Choć kraczą ci wrony Ty nie bądź zmartwiony W zielone, w zielone graj... Dopisek z mam już cały tekst, zamieszczam go więc tutaj z podziękowaniami dla Vadetty Był sobie klon, bezlistny klon - bo wiatr mu wyrwał listki. A dookoła stado wron - i wszystkie pesymistki. Krakały mu ze wszystkich stron, że zaraz przyjadą drwale; bo na co komu taki klon co liści nie ma wcale? Nadzieja ma kolor zielony. - tak myślał po cichu ten klon. Nadzieja ma kolor zielony, na przekór krakaniu wron. Nadzieja ma kolor zielony, zielony jak wiosna i maj. Choć kraczą ci wrony, ty nie bądź zmartwiony, zieloną odpowiedź daj! Nie słuchał klon krakania wron i soki czerpał z ziemi. I przyszedł dzień, wiosenny dzień, że klon się zazielenił. A stado wron uciekło gdzieś, gdy w cieniu jego liści wesołą pieśń, zieloną pieśń śpiewali optymiści. Nadzieja ma kolor zielony, zielony, zielony jak klon. Nadzieja, ma kolor zielony, na przekór krakaniu wron. Nadzieja ma kolor zielony, zielony jak wiosna i maj. Na przekór tym wronom z nadzieją zieloną w zielone, w zielone graj! ponury6301-06-2004, 07:10DZIECKO POTRAFI Martwi się matka, ojciec się biedzi Co w takim dziecku naprawdę siedzi Czy zacznie myśleć trochę rozsądniej Kiedy z najkrótszych wyrośnie spodni Martwi się ojciec, martwi się matka Co może wrócić dziesięciolatka Matka się martwi, ojciec się trapi Co też latorośl potrafi? Choć czasem myli się w ortografii Też spore luki ma w geografii Choć nie pułkownik, i nie Kadafi Dziecko potrafi, dziecko potrafi Dziecko potrafi, choć trochę waży Unieść się lekko na skrzydłach marzeń Zaryzykować przygodę małą Choć wie, że potem będzie bolało Dziecko potrafi ocenić biegle Czy jest kochane, czy niepotrzebne Uwielbia starszym robić kawały Dziecko też człowiek, dziecko też człowiek Tyle że mały... Co lubią dzieci? Słońce - gdy świeci, deszcz - kiedy pada, wiatr - kiedy gada, mróz - kiedy szczypie, śnieg - kiedy sypie... Każdą pogodę z upałem , chłodem, o każdej porze... Byle na dworze! W. Melzacki Dopiszę jeszcze Kubusia Puchatka :D A to bardzo radosna i znana piosenka ( sł. Ernest Bryll ) Dziecko i słońce Słoneczko spiewa na cały głos; Choćbyś miał bracie kłopotów sto, Słoneczko z góry usmiecha się, Słoneczko woła przez całe dnie: Uśmiechnij się, Wyprostuj się, Słoneczko śpiewa i woła cię. Słoneczko, słonko Nasz złoty brat, Wędruje ciągle przez cały świat. Słoneczko woła do nas zza gór, A ze słoneczkiem woła nasz bór: Usmiechnij się, Wyprostuj się, Słoneczko śpiewa i woła cię. :D ponury6301-06-2004, 07:58KUBUŚ PUCHATEK Już pora wstać, wyruszyć z domu Przyjaciela spotkać tu Miły puchaty, okrągły, bo w domu jest Kubuś Puchatek, Kubuś Wśród roju pszczół, jak to niedźwiadków ród Kubuś włazi bez trudu Ramboli-bamboli Na dach łasować miód Zabawa stały gość, a przygód nigdy dość To jest raz na jakiś czas A gdy jesteś sam w domu wśród czterech ścian Gdy coś ci doskwiera ? to masz przyjaciela Kubuś Puchatek, Kubuś Gdziekolwiek byś szedł Hej, pójdę tam i ja Kubuś i nie ma cudów I jutro, i dziś Ja i mój puchaty miś :D Świetna piosenka na letnie wędrówki...znana i lubiana nie tylko przez dzieci :D Miłego śpiewania!!! Polka komputerowa Sł. A. Galica, muz. T. Pabisiak Nasz komputer zachorował Nie chce mi się zresetować Płata figle, żarty stroi Nawet myszka go się boi. Taka polka komputerowa Gdy w komputerze wirus się chowa Taka polka, ładna polka Polka komputerowa. Wszystkie gry nam wirus zniszczył A komputer tylko piszczy Bardzo chory biedaczysko Coś go łamie w twardym dysku. Taka polka komputerowa Gdy w komputerze wirus się chowa Taka polka, ładna polka Polka komputerowa. Czy komputer ma anginę? Może dać mu aspirynę? Albo natrzeć obudowę Spirytusem kamforowym Taka polka komputerowa Gdy w komputerze wirus się chowa Taka polka, ładna polka Polka komputerowa. Choć komputer to nie człowiek Trzeba dbać o jego zdrowie Na wirusa mam gotowy Program antywirusowy. Taka polka komputerowa Gdy w komputerze wirus się chowa Taka polka, ładna polka Polka komputerowa. Jan Brzechwa. Kto z kim przestaje Kto z kim przestaje, takim się staje - Na pewno znacie te obyczaje? Bocian po deszczu człapał piechotą, Bo lubi nogi zanurzać w błoto. Świnia podobne miewa słabostki I chętnie w błoto włazi po kostki. Bocian odwiedzał świnię z ochotą. Plaskał i mlaskał: - Błoto jak złoto! Ona do niego szła przy sobocie, Żeby jej pomógł nurzać się w błocie. Kwiczał: - Dzięki, dzięki stokrotne, Bardzo mi służą kąpiele błotne! Tak spotkali się wciąż na zmianę Bocian ze świnią, świnia z bocianem. Lecz minął okres pierwszych uniesień, Powiało chłodem, nastała jesień I bocian starym swoim zwyczajem Właśnie zamierzał rozstać się z krajem. Wtem wpadła świnia zirytowana. - To w błocie byłam dobra dla pana? W błocie, w kałuży i nawet w bagnie, A teraz pan mnie porzucić pragnie? Niech pan pomyśli, co pan wyczynia? Odrzecze bocian: - Wiem, jestem świnia! "Kto z kim przestaje, takim się staje." Rzekł. I odleciał w dalekie kraje. Jan Brzechwa: Rzepa i miód Chwaliła się raz rzepa przed całym ogrodem, Że jest bardzo smaczna z miodem. Na to miód się obruszy i tak jej przygani: A ja jestem smaczny i bez pani! Jan Brzechwa Dziura w moście Na obiad jadą goście. - Uwaga! Dziura w moście! Pod mostem płynie rzeka, Wiadomo, że z daleka. Do morza wpada rada, Inaczej nie wypada. - Uwaga! Dziura w moście! Lecz goście, jak to goście, Czy dziura, czy też woda - To dla nich nie przeszkoda. Więc pierwszy wpadł do wody Aptekarz niezbyt młody, A za nim w ślad sędzina I doktor z Krotoszyna. Następnie z mostu leci Dentystka z trojgiem dzieci, Mierniczy, pisarz gminny I rejent niezbyt zwinny, I burmistrz, smakosz wielki, I dwie nauczycielki. Płynęli, jak umieli, Od środy do niedzieli, Do Płocka dopłynęli, Dość mieli tej kąpieli. Więc pierwszy wyszedł z wody, Aptekarz niezbyt młody, A za nim w ślad sędzina, Dentystka cała sina, A potem jej rodzina I doktor z Krotoszyna, Mierniczy cały drżący I rejent kichający, I burmistrz, smakosz wielki, I dwie nauczycielki, I w końcu pisarz gminny, A obiad zjadł kto inny. Bo czyż potrzebni goście? Owszem. Jak dziura w moście! Jan Brzechwa Jak rozmawiać trzeba z psem Wy nie wiecie, a ja wiem, Jak rozmawiać trzeba z psem, Bo poznałem język psi, Gdy mieszkałem w pewnej wsi. A więc wołam: - Do mnie, psie! I już pies odzywa się. Potem wołam: - Hop-sa-sa! I już mam przy sobie psa. A gdy powiem: - Cicho leż! Leżę ja i pies mój też. Kiedy dłoń wyciągam doń, Grzecznie liże moją dłoń. I zabawnie szczerzy kły, Choć nie bywa nigdy zły. Gdy psu kość dam - pies ją ssie, Bo to są zwyczaje psie. Gdy pisałem wierszyk ten, Pies u nóg mych zapadł w sen, Potem wstał, wyprężył grzbiet, Żebym z nim na spacer szedł. Szliśmy razem - ja i on, Pies postraszył stado wron, Potem biegł zwyczajem psim, A ja biegłem razem z nim. On ujadał. A ja nie. Pies i tak rozumie mnie, Pies rozumie, bo ja wiem, Jak rozmawiać trzeba z psem. Dorota Gellner W ogródku Wyszłam sobie do ogródka. Może spotkam krasnoludka? Może w cieniu pod drzewami siedzi z dziećmi i wnukami? O! Coś rusza się pod krzakiem! Eee.. to jakiś ptak z pisklakiem. Ptak z pisklakiem, pisklak z ptakiem, biegną szybko za robakiem. Przeleciało cos nad płotem! Czy to krasnal samolotem? Nie! To ważka. Strasznie wielka! Przezroczyste ma skrzydełka. Oj! Za drzewem ktoś tak stuka. Pewnie krasnal wnuków szuka. Nie! To dzięcioł dziobem pukał i niechcący mnie oszukał. Kto tak pędzi w stronę norki? Czyżby krasnal z wielkim workiem? Nie! To przecież mysia norka, a przed norka mysz. Bez worka. Co tak brzęczy? Czy to mucha? Czy też krasnal radia słucha? Przeszukałam pół ogródka, nie znalazłam krasnoludka. Ale może, kto to wie, krasnoludek znajdzie mnie? A teraz troszkę o misiach :D Jadą, jadą misie Jadą, jadą misie tra la tra la la. Śmieją im się pysie ha ha ha ha ha. A Misiowa jak może prędko szuka w komorze, Plaster miodu wynosi pięknie gości swych prosi. Jadą, jadą misie tra la tra la la. Śmieją im się pysie ha ha ha ha ha. Zjadły wszystkich plastrów sześć i wołają dajcie jeść. Zjadły wszystkich plastrów sześć i wołają dajcie jeść. *** Mały miś Raz uciekły z pozłacanej klatki Cztery małe, pluszowe niedźwiadki, Jeden łkał, wracać chciał, Do ciemnego lasu wejść się bał. Mały miś, do lasu bał się iść, Ze strachu drżał jak liść, pluszowy miś. Ciemny las, tam wilki zjedzą nas, Wracajmy bracia wraz, dopóki czas! Nie bój się wilki nie zjedzą cię! Będziemy bronić się, nie damy się! Śmiało w przód, po słodki, wonny miód, Jagody, istny cud, użyjem w bród! Trzy niedźwiadki, rety, co za heca, Babę Jagę wsadziły do pieca, Teraz wieść muszą nieść, Już nie będzie Baba Jaga dzieci jeść. Mały miś, do lasu bał się iść, Ze strachu drżał jak liść, pluszowy miś. Ciemny las, tam wilki zjedzą nas, Wracajmy bracia wraz, dopóki czas! Nie bój się wilki nie zjedzą cię! Będziemy bronić się, nie damy się! Śmiało w przód, po słodki, wonny miód, Jagody, istny cud, użyjem w bród! *** Piosenka o misiu Miś ma w oczach szklane kulki, po to misiem jest, żeby było kogo tulić, kiedy pada deszcz. Miś ma uszy do targania, po to misiem jest, żeby mieć coś do kochania i wytarcia łez. Miś ma łapy bardzo miękkie, po to misiem jest, żeby trzymać go za rękę, kiedy tylko chcesz. Miś ma wszystko, czego trzeba, żeby misiem być, by do łóżka go zabierać, żeby o nim śnić. Może znacie autorów... Była sobie ziabka mała Była sobie żabka mała re re kum kum, re re kum kum, która mamy nie słuchała re re kum kum bęc. Na spacery wychodziła re re kum kum, re re kum kum, innym żabkom się dziwiła re re kum kum bęc. Ostrzegała ją mamusia re re kum kum, re re kum kum, by zważała na bociusia re re kum kum bęc. Przyszedł bociek niespodzianie re re kum kum, re re kum kum, i zjadł żabke na śniadanie re re kum kum bęc. A na brzegu stare żaby re re kum kum, re re kum kum, rajcoway jak te baby re re kum kum bęc. Jedna drugiej żabie płacze re re kum kum, re re kum kum, "Już jej nigdy nie zobaczę" re re kum kum bęc. Z tego taki morał mamy re re kum kum, re re kum kum trzeba zawsze słuchać mamy re re kum kum bęc. :wink: ponury6301-06-2004, 15:10Może znacie autorów... Mały miś to "Pluszowe niedźwiadki" z repertuaru Czerwonych Gitar, muz. P. Kalina, słowa J. Prawdzic-Szczawińska. To piosenka z pierwszej płyty zespołu, "czwórki" nagranej w listopadzie 1965 r. Pozostałe piosenki mają chyba nieznanych autorów. Agnieszko, misie [nie tylko pluszowe] dziękują Ci :D aż podskakują z radości no i Pszczólka Maja.... :) "Pszczółka Maja" (sł. muz. śpiewa Zbigniew Wodecki) Jest gdzieś, lecz nie wiadomo gdzie świat, w którym baśń ta dzieje się Maleńka pszczółka mieszka w nim Co wieść chce wśród owadów prym Tę pszczółkę którą tu widzicie zowią Mają Wszyscy Maję znają i kochają Maja fruwa tu i tam Świat swój pokazując nam Dziś spotka was maleńka, zwinna pszczółka Maja Mała, sprytna, rezolutna Maja Mała przyjaciółka Maja Maju Baju Maju, cóż zobaczymy dziś? ponury6301-06-2004, 15:25"Miś Uszatek" Na dobranoc, dobry wieczór Miś pluszowy śpiewa Wam Mówią o mnie - Miś Uszatek Bo klapnięte uszko mam Jestem sobie mały miś, gruby miś Znam się z dziećmi nie od dziś Jestem sobie mały miś, śmieszny miś Znam się z dziećmi nie od dziś Pora na dobranoc, Bo już księżyc świeci Dzieci lubią misie, Misie lubią dzieci... Piątek z Pankracym Już za chwileczkę już za momencik Piątek z Pankracym zacznie się kręcić Kręcić się będzie Pankracy z Panem Czy wszystkie buzie już roześmiane ? :) głośniczki!! >> ponury6301-06-2004, 15:35"PUSZEK OKRUSZEK" (słowa: Jarosław Kukulski, muzyka: Jerzy Dąbrowski śpiewała Natalka Kukulska) Mój dziadek dał mi psa Pies cztery łapy ma Zwyczajny, mówią, pies Nieprawda, coś w nim jest Ma delikatny włos I bardzo czujny nos I kilka śmiesznych łat Niewiele liczy lat Puszek-Okruszek, Puszek-Kłębuszek Bardzo go lubię, przyznać to muszę Puszek-Okruszek, Kłębuszek Jest między nami sympatii nić Wystarczy tylko, że się poruszę Zaraz przybiega, by ze mną być Na spacer poszłam raz Do domu wracać czas Przychodzę: cóż to, ach Przyjaciel mój we łzach Jak mogłaś, mówi mi Przez ciebie moje łzy To widok przykry dość Dostanie smaczną kość Puszek-Okruszek, Puszek-Kłębuszek Bardzo go lubię, przyznać to muszę Puszek-Okruszek, Kłębuszek Jest między nami sympatii nić Wystarczy tylko, że się poruszę Zaraz przybiega, by ze mną być ponury6301-06-2004, 16:09BAJKA RELAKSACYJNA Mały niedźwiadek szedł wolno przez las. Czuł ogarniające go zmęczenie, nóżki zrobiły się jakieś ciężkie i nie chciały odrywać się od ziemi. Rozglądał się dookoła, szukając miejsca do odpoczynku. Drzewa rosły tutaj rzadziej, słońce coraz swobodniej przeciskało się przez konary drzew, oświetlając wszystko dookoła. Chyba niedaleko jest jakaś polanka, tam sobie odpocznę - pomyślał miś. I rzeczywiście, po chwili jego oczom ukazała się mała łączka otoczona ze wszystkich stron drzewami. Stanął na jej skraju i znieruchomiał z zachwytu: niskie krzewy, trawa, kwiaty jak kolorowy dywan rozkładały się u jego stóp. Na środku łączki zajączki, króliczki, ba, nawet myszki wygrzewały się w promieniach słońca. Spojrzał na niebo. Było bezchmurne, słońce jakby wiedziało, że zwierzątka oczekują na jego promienie, bo świeciło bardzo mocno. Miś wystawił pyszczek do słońca i poczuł, jak przyjemne ciepło obejmuje najpierw jego głowę, a potem całe ciało. Usłyszał lekki szum wiatru i brzęczenie owadów, które unosiły się nad kwiatami. Głęboko odetchnął. W nos wkręcał się delikatny zapach trawy i kwiatów. Tutaj jest wspaniałe miejsce do odpoczynku - pomyślał, po czym położył się wygodnie na trawie, jak na kocyku, łapki podłożył sobie pod głowę. Zamknął oczy. Odpoczywał. Oddychał miarowo i spokojnie. Zrobił głęboki wdech, wciągnął powietrze przez nos, a po chwili wypuścił je. Powtórzył to jeszcze i jeszcze raz. Czuł, jak z każdym wydechem pozbywa się zmęczenia. Był teraz przyjemnie rozluźniony, poczuł się ciężki i bezwładny. Jego głowa, brzuszek i nóżki były jak z ołowiu. Wtulił się w trawkę jak w kołderkę. Było mu bardzo wygodnie. Oddychał równo i miarowo, jego klatka piersiowa spokojnie w rytm wdechu i wydechu unosiła się i opadała, tak jak fale morskie, kiedy wolno i leniwie przybijają do brzegu. Poczuł się teraz tak dobrze! Delikatny wiaterek przesuwał się po całym jego ciele, rozpoczynając od czubka głowy aż po koniuszki łapek, zabierając z niego zmęczenie i napięcie. Robił to raz i drugi, powtarzał wiele razy. Promienie słońca przyjemnie ogrzewały. Miś odpoczywał. Po chwili zasnął, a razem z nim zajączki, króliczki i nawet małe myszki. Zrobiło się tak cicho, że nie słychać było nawet brzęczenia pszczół. Słońce wolno szło po niebie. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiły się małe chmurki, rozpoczęły zabawę w chowanego, biegały po całym niebie, zagradzały drogę promyczkom, które płynęły na ziemię. Wiatr zaczął silniej dmuchać, łączka budziła się ze snu. Zabrzęczały pszczółki, które znowu zabrały się do zbierania miodu z kwiatków, ptaszki rozpoczęły swe trele, a motyle rozpościerając skrzydełka, unosiły się nad roślinkami. Wtem jeden z nich, taki najmniejszy motylek usiadł na nosku niedźwiadka i w rezultacie niechcący go przebudził. Miś leniwie otworzył oczy. Przetarł je łapkami. Ziewnął raz i drugi, przeciągnął się. Wiaterek tymczasem nagle zawirował, zatańczył i chłodnym powietrzem orzeźwił go. Najpierw dotknął jego łap. Wniknęła w nie ożywcza siła, miś poczuł, jakby zanurzył je w chłodnym strumyku. Ten przyjemny, orzeźwiający dotyk przenikał coraz wyżej i wyżej, jak prysznic ogarnął ciało, dając energię, przepełniając siłą. Miś poruszył łapkami, główką, nóżkami. Wstał, otrzepał futerko, poczuł się odprężony i wypoczęty. Wiaterek wzmagał się, wiał coraz silniej, tańcząc po łące i zachęcając wszystkich do zabawy. W jego rytm pochylały się trawy, kwiatki, a nawet krzewy ruszały swymi gałązkami jak ramionami. Cudownie wypocząłem - pomyślał miś. - Jutro na pewno tutaj powrócę, ale teraz już pora wracać do domu. Czeka tam przecież na mnie mama i przepyszny podwieczorek. W tym momencie pogłaskał się po brzuszku i ruszył energicznie, podskakując w rytm podmuchów, w kierunku swego domu. Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 A pamiętacie to.... Mała, smutna królewna Żył przed laty bardzo mądry, dobry król, Był bogaty, ale za to źle się czuł, Nie miał żony, więc mu serce ściskał żal, Był zmartwiony, bo córeczkę smutną miał. Mała, smutna królewna, Której rozbawić nigdy nie mógł nikt, Mała, smutna królewna, Której od dawna uśmiech z buzi znikł. Dnia pewnego król przywołał swych lekarzy I zapytał, co z córeczka jest, Że królewna ciągle smutek ma na twarzy I ma oczy zawsze pełne łez. Mała, smutna królewna, Która zasmuca swego ojca też. Jeden lekarz rzekł królowi nie jest źle, Trzeba czekać aż czarodziej zjawi się, Zwierciadełka jego śmieszą nawet głaz I niech nie gwałtownie spojrzy chociaż raz. Mała, smutna królewna, Której rozbawić nigdy nie mógł nikt,, Mała, śmieszna królewna, Śmieszne lusterka chciała ujrzeć w mig. Lecz spotkała się księżniczka z czarodziejem, Który lustro złożył u jej stóp, Co królewna spojrzy na nie, to się śmieje, Więc ze szczęścia płacze stary król. Mała, piękna królewna, Już bierze dzisiaj z królewiczem ślub. Mała, śliczna królewna, Jest radośniejsza od słonecznych snów, Mała, piękna królewna, Już bierze dzisiaj z królewiczem ślub. Tylko znowu mam problem z autorami... Dorota Gellner Zuzia lalka nieduża Zuzia lalka nieduża I na dodatek cała ze szmatek W kratkę stara spódniczka Łzy na policzkach A w główce marzeń sto Lecz kocham ją najbardziej ze wszystkich moich lal Choć nie ma sukni złotej Zabiorę ją na bal Zuzia lalka nieduża płaszczyk za krótki Zbyt duże butki Fartuch biały z kieszonką w kieszonce słonko A w główce marzeń sto Lecz kocham ją najbardziej ze wszystkich moich lal Choć nie ma sukni złotej Zabiorę ją na bal. Zuzia lalka niewielka Bródka malutka Nos jak muszelka Oczy ma jak pięć złotych wełniane loki a w główce marzeń sto. ponury6301-06-2004, 20:14Jerzy Bielunas "Tenao" Dla ciebie wszystko zrobię mamo I gdyby chciał cię porwać smok, To stanąłbym pod smoczą jamą I mieczem walnął smoka w bok! A kiedy byłabyś królewną, Której pilnuje wiedźma zła, Rozprawiłbym się z nią na pewno, Więc wcale się nie musisz bać! Gdybyś siedziała w szklanej wieży Na czubku najstraszniejszej z gór, Przyleciałbym w helikopterze I zabrał cię spomiędzy chmur! Jeśli zabłądzisz w lesie głuchym, Gdzie w chatce babci wilk się skrył, To tak go mocno palnę w ucho, Że będzie zmykał ile sił! Na smoka, na wilki, Na niewesołe chwilki, Gdy wszystko jest okey I kiedy trochę mniej, Na super-ekstra, oraz te Złe szarobure dnie - Pamiętaj, że Masz przecież mnie!!! "Planetarium w akwarium" Gdy się w niebie zrobi dziura To w tę dziurę dawaj nura! Już szybujesz w głębi toni, Nikt cię tutaj nie dogoni. Granatowe wkoło morze, W nim komety jak węgorze Z plecionymi warkoczami Przepływają ławicami. Meteory, asteroidy, Jak ogromne wieloryby. Kiedy płyną niezbyt prędko, Można łapać je na wędkę. A im dalej w głąb tej jazdy - Na dnie błyszczą się rozgwiazdy, W srebrnym piasku siedzą raki, W toni kąpią się zodiaki. Nagle widzisz tuż przed sobą Wielką rafę koralową! Galaktyczną ośmiornicę Otoczoną przez księżyce! Wielkie nocne planetarium Tajemnicze jak akwarium, Gdzie w kostiumie płetwonurka Zasypiając dajesz nurka! "Małe Wu Wu" Małe Wu Wu w krainie snów Przeróżne śni wyprawy, W księżyca nów rusza na łów, Gdy śpi na boku prawym. Małe Wu Wu w krainie snów Gdy śpi na boku lewym, W księzyca nów, jak łowca głów, Piosenkę taką ziewa: Małe Wu Wu wlazło na palmę - Wrażenie kolosalne ! I zaczęło jeść daktyle, A za chwilę rzeką Nilem Podpłynęły krokodyle: - Wu Wu znikaj stąd i tyle ! Małe Wu Wu zmyka co tchu, Patrzy antylopa gnu ! Z tyłu zęby krokodyla, Rzuca zębom pół daktyla I nie myśląc ani chwili Antylopę cap za rogi ! Tak przebiegli kawał drogi. A tu z chmur - kap! siur! kap! siur! Chmura chmurę gna galopem ! Na Wu Wu i antylopę Kap ! kap ! kap ! kap ! strugi kropel. Wody więcej tu niż w cebrze - Wu Wu jedzie już na zebrze ! Małe Wu Wu patrzy, a tu Wypłukały biedną gnu Tropikalne krople dżdżu ! I jak zebra na obrazku Cała się zrobiła w paski, I z rozpaczy brnęła w piaski ! Upał dziki, w krąg tropiki, Suche piaski. Na nich zebra. Na niej paski niby żebra. A na zebrze Wu Wu małe. Dookoła zaś upały: Słońce piecze cały dzień, Nigdzie w dół nie pada cień ! Była to pustynia Gobi. Myśli Wu Wu - Co tu robić ? To stanowczo nienormalne, Brak osłony w dni upalne ! Muszę więc zasadzić palmę. Tylko gdzie ? Może tu !!! - Ucieszyło się Wu Wu ! W małym dołku już za chwilę Zakopało dwa daktyle. I nie minął nawet dzień, A z daktyli wyrósł pień, Potem liście i był cień ! Małe Wu Wu wlazło na palmę - Wrażenie kolosalne ! I zaczęło jeść daktyle, A to było gdzieś nad Nilem. "Żab nie wolno trzymać w domu" Mój tata ma cztery krawaty, Ale ich wcale nie nosi, Krawaty wiszą w szafie, A tata trochę drapie. A mama boi się żab I robi dużo krzyku, Nawet jeśli to kijanka, Nawet jeśli śpi w słoiku. A tata lubi samochód. Samochód lubi się psuć. Więc tata go w kółko reperuje, A mama się ciągle denerwuje. Bo zawsze gdy się jedzie Coś psuje się na złość, Gdy tata znów pod autem siedzi To mama ma całkiem dość! A z psem jest tylko kłopot, Bo ma na łapach błoto I raz ogonem wazon zbił, Więc mama opada już z sił. I zaraz daje nam szmatki I mówi, że pełno kurzu, Że mamy sprzątać, podlać kwiatki - I w domu jest straszna burza! Po burzy jest awantura, Bo ktoś zjadł konfitury. Na temat dzieci, taty, psów, To mamie brakuje już słów! I mama boi się myszy, A tata chce trochę ciszy, Więc myszy nie wolno trzymać w domu, Nawet ukradkiem po kryjomu! Jak tata z mamą tańczy, To mama się uśmiecha I mówi, że nieważny kurz, I że się żab nie boi już! I można konfitury jeść, I mieć kijanek ze sześć!!! Wszystkie utwory ukazały się na płycie "Małe Wu Wu" Józef Czechowicz Kołysanka Dawno już ucichł złoty kogucik i królik biały kwiatów nie depcze. Ogromna Wisła pod niebo wyszła, z gwiazdami szepcze... Gliniany konik wszedł na wazonik, by się spokojnie zdrzemnąć do świtu. Synku maluśki, do swej poduszki i ty się przytul... Ewa Szelburg-Zarembina Idzie niebo ciemną nocą Idzie niebo ciemną nocą, Ma w fartuszku pełno gwiazd. Gwiazdki świecą i migocą, aż wyjrzały ptaszki z gniazd. Jak wyjrzały - zobaczyły i nie chciały dalej spać, kaprysiły, grymasiły, żeby im po jednej dać! - Gwiazdki nie są do zabawy, tożby nocka była zła! Ej! Usłyszy kot kulawy! Cicho bądźcie!...A, a, a... ponury6301-06-2004, 23:12Magda Umer "Pora Dobrej Nocy" Przyszła pora kołysanek Przyszła pora utulanek Przyszła pora namawiania do spania, do spania... To jest pora dobrej nocy To jest pora ciepłych kocy To jest pora zasypiania, zasypiania... Kiedy kleją ci się oczy To już mówić nie ma o czym To już trzeba tylko spać Płynąć w kolorowym niebie I odpocząć ciut od siebie Żeby rano znowu chętnie wstać We śnie wszystko jest ciekawsze We śnie wierzysz, że na zawsze Tak szczęśliwie i tak dobrze może być, może być We śnie mogą wszyscy wrócić We śnie możesz się nie smucić We śnie możesz jeszcze piękniej żyć Kiedy kleją ci się oczy To już mówić nie ma o czym To już trzeba tylko spać Płynąc w kolorowym niebie I odpocząć ciut od siebie Żeby rano znowu chętnie wstać Przyszła pora kołysanek Przyszła pora utulanek Przyszła pora namawiania do spania, do spania... To jest pora dobrej nocy To jest pora ciepłych kocy To jest pora zasypiania, zasypiania... ponury6301-06-2004, 23:15"Złotowłosa królewna" [słowa i melodia tradycyjna] Raz królewna złotowłosa cudny miała sen, że splatała złote włosy, złociste jak len. I przyszedł do niej grajek, na skrzypcach zaczął grać i mówi: Pójdź, królewno konwalie ze mną rwać, pójdź, pójdź, konwalie ze mną rwać. Danuta Wawiłow "Senna piosenka" W lesie wilki? Śpią. I motylki śpią? Śpią. W polu myszki śpią? Śpią. W kuchni łyżki śpią? Śpią. W niebie chmury śpią? Śpią. W moście dziury śpią? Śpią. Pieski w budzie śpią? Śpią. Wszyscy ludzie śpią? Śpią. Tylko jeden nocny wiatr nie chce spać, nie chce spać. Woli hulać w polnych trawach, z deszczem w berka grać. Danuta Szlagowska "Kołysanki-utulanki" Noc koszyczek srebrny niesie, a w nim niespodzianki: gwiazdki z nieba, róg księżyca, sen i kołysanki. Kołysanki-utulanki do snu ukołyszą. Kołysanki-utulanki otulą cię ciszą. Kołysanki-utulanki do snu ukołyszą. Kołysanki-utulanki otulą cię ciszą. Kołysanki-utulanki otulą cię ciszą. Noc koszyczek srebrny niesie, a w nim niespodzianki: gwiazdki z nieba, róg księżyca, sen i kołysanki. Kołysanki-utulanki śpiewnie utulają. Kołysanki-utulanki do snu zapraszają. Danuta Wawiłow Wieczór Nadchodzi wieczór cały niebieski niebieskie drzewa, niebieskie pieski, niebieskie ręce, niebieskie głowy i tylko księżyc pomarańczowy. Niewidzialna plastelina Ulepiłam mamie domek z niewidzialnej plasteliny, dwa okienka, dwa kominy z niewidzialnej plasteliny. A w okienkach kwiatki bratki, a dla taty krawat w kratki z niewidzialnej plasteliny. Ulepiłam sobie pieska, mięciutkiego, z czarnym pyszczkiem, lalki Kasię i Tereskę, i pistolet, i siostrzyczkę. Namęczyłam się ogromnie, stłukłam łokieć, zbiłam szklankę... Mama, tata, chodźcie do mnie ! Mam tu dla was niespodziankę ! Czemu na mnie tak patrzycie i zdziwione macie miny ? Czyście nigdy nie widzieli niewidzialnej plasteliny ? Danuta Wawiłow ponury6302-06-2004, 15:42BAJKA RELAKSACYJNA Mały kotek samotnie wracał ze szkoły. Ciągnął łapkę za łapką wolno, jakby ospale. Był smutny, nic go nie cieszyło, czuł się bardzo nieswojo. Niechętnie prychał na inne przechodzące obok zwierzątka. Nagle nadleciał malutki motylek i nad samym nosem kotka zrobił okrążenia, jedno, drugie, trzecie. Chyba mi się przygląda - pomyślał kotek i łapką próbował odgonić motylka. Ale ten wcale nie odlatywał, tylko krążył, krążył i jak samolot kreślił znaki w powietrzu. Kotek patrzył i patrzył, jak zaczarowany, w piękny lot motyla. A ten wzbił się wyżej, jakby chciał dolecieć do słońca, i nagle znikł mu z oczu za wysokim ogrodzeniem. Zaciekawiony kotek zbliżył się do płotu, wdrapał się po deskach i znalazł się w ogrodzie. Rozejrzał się dookoła. Było tam tak pięknie, rosły wysokie owocowe drzewa sięgające koronami do nieba, a małe krzaczki, jakby przy nich przycupnięte, trzymały się ich jak maminej spódnicy. Rosły też kolorowe kwiaty, które jak dywan pokrywały cały ogród. Kotek poczuł zapach ziemi, kwiatów, krzewów i drzew. Pociągnął mocno noskiem i zapach jak fala, jakby ramionami, objął go. Kotek położył się na trawie i oddychał miarowo, równo i spokojnie. Przetarł oczy, podłożył łapki pod głowę, wyciągnął całe ciałko, było mu bardzo wygodnie. Leżał teraz i odpoczywał. Poczuł senność. Słonko wysyłało swe promyczki na ziemię, by pogłaskały każdy kwiatek, każdy listek i każdą roślinkę. Kotek poczuł przyjemny dotyk ciepłych promieni. Zamknął oczy. A promyczki jeden po drugim głaskały go, przyjemnie ogrzewając. Po chwili pojawił się delikatny wiaterek, który kołysał listki i gałęzie, jakby do snu. Pochylił się nad kotkiem i też go kołysał, trzymając w swoich ramionach. Kotek poczuł, jak wiaterek przesuwając się teraz po nim od głowy do łap, do pazurków samych, z wolna uwalnia go od smutków, i jeszcze raz, i jeszcze delikatnie przesuwając się od głowy w dół ciałka, zabiera z sobą całe niezadowolenie. Kotek poczuł się tak dobrze, poczuł się spokojny, jakby obmyty ze wszystkich swoich dużych i małych zmartwień. Otworzył wolno oczka i popatrzył na chmurki, które płynęły po niebie, nie spiesząc się, leniwie, nie przeganiając się, zgodnie. Płynęły i płynęły, a wiatr wolno je popychał. Kotkowi było tak dobrze. Nagle jedna mała kropelka spadła mu na nos. Co to? - zdziwił się. Rozejrzał się dookoła i zobaczył, jak kwiatki wyciągają swoje małe główki do kropli deszczu, zupełnie jak on pyszczek do miseczki z mlekiem. Usiadł na trawie. Przeciągnął się. Kropelki deszczu wolno, lecz miarowo spadały na spragnione roślinki. Wraz z tym delikatnym deszczem wróciła mu siła. Wstał, otrząsnął futerko, uśmiechnął się do siebie zadowolony. Pora iść do domu - pomyślał. Ale dziwną przeżyłem przygodę w tym ogrodzie, gdzie przyprowadził mnie motylek. Wrócę tu jeszcze - obiecał sobie - tu jest tak pięknie i spokojnie. Wyprężył się do skoku i jednym zamachem przeskoczył płot. Radośnie machając ogonem, wracał do domu. Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 Magdalena Samozwaniec Idzie rak nieborak Idzie rak, nieborak, Jak uszczypnie będzie znak. Biegnie dzik, dziki dzik, Kłem porani, będzie krzyk. Leci kos, zwinny kos, Gwiżdże w ucho, kłuje w nos. Skacze pchła, tłusta pchła, Na poduszkę ci się pcha. Sunie wąż, śliski wąż, Jak ugryzie, boli wciąż. Kroczy słoń, wielki słoń, Jego kieł to straszna broń. Idzie lew, srogi lew, Kiedy ryknie, zmrozi krew. Pełznie smok, straszny smok, Zieje ogniem, razi wzrok. Biegnie byk, Biegnie żbik, Skacze ryś, Kroczy miś, Tamten gryzie, kąsa ten... Szczęście, że to tylko sen! O PRAWACH DZIECKA Niech się wreszcie każdy dowie I rozpowie w świecie całym Że dziecko to także człowiek Tyle że jest mały. Dlatego ludzie uczeni Którym za to należą się brawa Chcąc wielu dzieci los odmienić Stworzyli dla was mądre prawa. Więc je na co dzień i od święta próbujcie dobrze zapamiętać: Nikt mnie siłą nie ma prawa zmuszać do niczego A szczególnie do zrobienia czegoś niedobrego. Mogę uczyć się wszystkiego, co mnie zaciekawi I mam prawo sam wybierać, z kim się będę bawić. Nikt nie może mnie poniżać, krzywdzić, bić, wyzywać I każdego mogę zawsze na ratunek wzywać. Jeśli mama albo tata już nie mieszka z nami Nikt nie może mi zabronić spotkać ich czasami. Nikt nie może moich listów czytać bez pytania Mam też prawo do tajemnic i własnego zdania. Mogę żądać, żeby każdy uznał moje prawa A gdy różnię się od innych, to jest moja sprawa. Tak się w wiersze poukładały Prawa dla dzieci na całym świecie Byście w potrzebie z nich korzystały najlepiej jak umiecie. Marcin Brykczyński ponury6304-06-2004, 20:02Jerzy Bielunas "Czemu rock jest taki długi" Czemu klucz się lubi gubić? Czemu rok jest taki długi? Czemu tylko jedne są wakacje? Czemu tort ananasowy Na śniadanie jest niezdrowy? A dorośli zawsze mają rację? Z czyjej winy i przyczyny W całym roku raz jedyny Tylko jedne urodziny, Tylko jedne imieniny?! Po co są na świecie dwóje? Po co się pogoda psuje? I dlaczego pani pyta Jak zapomni się zeszytu??? Kto powiedział, że Mikołaj Ma przychodzić tylko w zimie? I że budzik musi dzwonić Wtedy gdy najsmaczniej śpimy? Że nie można w piłkę grać, Że już pora lulu spać? Że należy mleko pić, I codziennie uszy myć?!!! A ja to wszystko zmienię! Urządzę po swojemu! W jednym roku cztery wiosny, Pół jesieni, miesiąc zimy, Siedem razy na wakacje I co tydzień urodziny! Ogromny tort na stole I rock and roll'e w szkole! Na śniadanie już nie grysik Lecz codziennie pyszne ptysie! Słońce nie chodzi spać - Możemy w piłkę grać! A w dodatku na podwórzu Absolutnie nie ma kurzu, Więc nie trzeba uszu myć, I od razu chce się żyć!!! Utwór ukazał się na płycie Małe Wu Wu Anna Świerczyńska Cztery słonie Były raz sobie cztery słonie, małe, wesołe, zielone słonie, każdy z kokardką na ogonie, hej, 4 słonie. I poszły sobie w daleki świat w daleką drogę, w nieznany świat hej, świeci słońce, wieje wiatr a one idą w świat. Cztery słonie, zielone słonie każdy kokardkę ma na ogonie ten pyzaty, ten smarkaty kochają się jak wariaty. Płyną przez morza cztery słonie, małe , wesołe, zielone słonie oj, gwałtu, rety, jeden tonie smarkaty tonie! Na pomoc biegną mu wszystkie wnet, za trąbę ciągną go i za grzbiet i wyciągnęły z wody go więc strasznie rade są. Julian Tuwim Cuda i dziwy Spadł kiedyś w lipcu Śnieżek niebieski, Szczekały ptaszki, Ćwierkały pieski. Fruwały krówki Nad modrą łąką, Śpiewało z nieba Zielone słonko Gniazdka na kwiatach Wiły motylki. Trwało to wszystko Może dwie chwilki. A zobaczyłem Ten świat uroczy, Gdy miałem właśnie Przymknięte oczy. Gdym je otworzył, Wszystko się skryło I znów na świecie Jak przedtem było. Wszystko się pięknie Dzieje i toczy... Lecz odtąd - często Przymykam oczy. ponury6305-06-2004, 17:56BAJKA o MRÓWECZCE Temat: niepowodzenia w nauce szkolnej. Cel: zaakceptowanie siebie, kształtowanie pozytywnych cech (odwaga), docenianie osiągnięć własnych i innych osób, uwrażliwienie na rozumienie innych, kształtowanie empatii. Mała mróweczka rozpoczęła naukę w klasie pierwszej. Od samego początku nie mogła sobie poradzić z zadaniami, jakie mają mrówki w szkole. Uczą się podnosić, a potem transportować różne rzeczy. Nauka jest ciężka, codziennie noszą na swych grzbietach patyki, listeczki, gałązki, poziomki, jagody, a także uczą się, jak je pakować, by się nie zniszczyły. Mrówka była bardzo pracowita, bardzo chciała otrzymywać dobre oceny, ale co z tego - była bardzo malutka, taka tyciu, tyciusieńka i nie mogła udźwignąć tych wszystkich ciężarów. Inne silniejsze i większe dobrze sobie radziły, tylko ona zawsze zostawała w tyle. Mrówki przezywały ją, wyśmiewały się z niej. Bardzo się tym martwiła, chodziła zasmucona. Bała się lekcji i tego, że nie udźwignie zadanego ciężaru i dostanie znowu jedynkę. Najchętniej by w ogóle nie chodziła do szkoły. Wstydziła się złych stopni i tego, że jest taka słaba. Koleżanki mrówki niechętnie się z nią bawiły, nawet nie chciały z nią siedzieć w jednej ławce. Mijały dni. Pewnego razu przyjechała do szkoły komisja, każda mrówka została zmierzona, zważona. Najdłużej badano małą mrówkę; członkowie komisji oglądali ją, kręcili głowami, potem długo się naradzali, aż w końcu orzekli, że niektóre mrówki są za małe i muszą chodzić do szkół dla liliputów. One przecież już niedużo urosną, a w starszych klasach dojdą nowe przedmioty i ciężary będą jeszcze większe. Mrówki te przecież będą robotnicami. Postanowiono, że mała przejdzie do specjalnej szkoły, gdzie też jest nauka, tylko ciężary troszkę mniejsze, takie, które bez trudności udźwignie. - Ona idzie do szkoły specjalnej dla liliputów! - wyśmiewały się inne mrówki. - No to co z tego? - spytała pani Mrówa, nauczycielka. Nie umiały odpowiedzieć, ale dalej się wyśmiewały, zwracając uwagę, czy pani nie słyszy. - Pójdę do innej szkoły - zadecydowała mróweczka - bo tutaj, jak widzę, mnie nie lubią. Jak pomyślała, tak zrobiła. Nowa szkoła od razu jej się spodobała, była taka sama jak poprzednia, a jednak inna, ciężary do ćwiczeń były mniejsze, a i koledzy milsi. Już po kilku dniach mróweczka miała szóstki i piątki w dzienniczku. Znalazła tam przyjaciółki, takie same jak ona - małe mróweczki. Bardzo lubiła chodzić do tej szkoły, było jej tylko przykro, gdy spotykała kolegów z poprzedniej, którzy dalej się z niej śmiali, pokazywali palcami i przezywali. Pewnego dnia przez las szedł groźny wielkolud, wymachiwał kijem na wszystkie strony i niszczył wszystko, co było na jego drodze. Natknął się na mrowisko i kijem zaczął wiercić w nim dziury. Ziemia zadrżała, zaczęły walić się w mrowisku domy, szkoły, wszystkie mrówki z przerażeniem patrzyły, jak ich praca jest niszczona. Trzeba się było bronić, więc solidarnie wszystkie razem zaatakowały intruza. Pogryziony, jak niepyszny uciekł, gdzie pieprz rośnie. Ucieszone mrówki wróciły do mrowiska. Okazało się po chwili, że wiele domów i ulic zostało zniszczonych, a także cenne przedmioty, między innymi malutka złota korona królowej. Lament wielki zapanował w mrowisku. Przecież królowa nie może rządzić bez korony! Rozpoczęły się poszukiwania. Korony jednak jak nie było, tak nie było. Wszystkie tunele, poza jednym, zostały sprawdzone. Do tego ostatniego nikt nie mógł wejść. Tunel wił się głęboko w ziemi, był bardzo wąski, ciemny, niebezpieczny. Mógł w każdej chwili się zawalić i pogrzebać na zawsze śmiałka. Nikt więc nie próbował tam wejść. Tylko mała mróweczka zdecydowała się na ten odważny krok. I po chwili już wąskim korytarzem schodziła niżej i niżej. Dookoła był mrok, czuła wilgotną ziemię. Wolno sprawdzała każdy odcinek drogi. Niczego poza ciemnością tam nie było. Jednak się nie zniechęcała, schodziła coraz głębiej. Zatrzymała się na chwilę, by otrzeć pot z czoła, i wtedy zobaczyła, że coś połyskuje. Pochyliła się. Znalazła koronę. Ucieszona wracała jak na skrzydłach. Wszyscy ją podziwiali. To przecież dzięki jej odwadze królowa mogła z powrotem rządzić mrowiskiem, mrówki chodzić do szkoły, a robotnice pracować. - Jesteś niezwykle dzielna - powiedziała królowa, wręczając jej order odwagi. Gratulacjom, uściskom nie było końca. A ci, którzy kiedyś się z niej wyśmiewali, teraz wstydzili się tego okropnie. Bo nie jest ważne, czy się jest dużym, czy małym; czy nosi się duże, czy małe ciężary. A co jest ważne? Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 Witam Ponury! Doskonały pomysł! Poszperałam w czeluściach swojej pamięci i przypomniałam sobie, że kiedyś w dzieciństwie wzruszała mnie piosenka o handlarzu parasolkami. To bardzo prawdziwy tekst dotyczący nie dostrzegania małych rzeczy, czy ludzi, których mamy obok siebie. O tym ile coś dla nas znaczy zaczynamy zastanawiać się dopiero gdy to stracimy.... Śpiewała to Maria Koterbska: W dziwnym mieście, w którym nigdy deszcz nie pada i gdzie ratusz ulepiony jest z cynfolii, co dzień rano kolorowy kram rozkłada potargany stary handlarz parasoli. I zachęca małych ludzi cienkim krzykiem, w rękach trzyma parasolki kolorowe, parasolki maciupeńkie, jak guziki: białe, żółte, fioletowe i różowe. Parasolki, parasolki dla dorosłych i dla dzieci! Parasolki, parasolki - kropla przez nie nie przeleci! Parasolki, parasolki. parasolki bardzo tanie! Parasolki, parasolki proszę brać panowie, panie! Mali ludzie mają małe domki z piasku i maleńkie samochody z plasteliny... Mali ludzie mają bardzo mało czasu, bo maleńkie są zegary i godziny... Muszą robić złote kule, być w teatrze, potem jeszcze wpaść na chwilę do sąsiada. Na sprzedawcę parasolek nikt nie patrzy, zresztą u nich przecież nigdy deszcz nie pada. Parasolki.... Odszedł z miasta, w którym kramik swój rozkładał potargany stary handlarz parasoli, wtedy deszcz z małego nieba zaczął padać na ulice i na ratusz - ten z cynfolii. I spostrzegli mali ludzie z małych domów, kiedy mieli mokre brody, mokre głowy, że na Rynku, przy Ratuszu nie ma kramu i sprzedawcy parasoli kolorowych. Nieznośni dorośli Sł. A. Galica, muz. P. Rubik Dlaczego dorośli są tacy nieznośni I nie chcą bawić się wcale, Sprzątają, gotują, dzień cały pracują, Nie mają klocków i lalek. Dorośli są tacy, że stale o pracy Muszą rozmawiać ze sobą. Gazety czytają a czasu nie mają Żeby pobawić się z tobąA byłoby milej, gdy chociaż na chwilę Dorośli by znów byli mali I zamiast gazety czytaliby bajki I jeszcze się z tego śmiali. Dlatego, gdy kiedyś będziemy dorośli Wszystko zrobimy inaczej, Kupimy lizaka i zamiast do pracy Z lizakiem pójdziemy na spacer. Maluszek08-06-2004, 10:16Znalazłam dzisiaj w necie opowiadanie (autorka Skye), w którym była ta kołysanka: Dobranoc już czas I koniec na dziś Już śpią wszystkie bajki I śpi bury miś I cisza dokoła I mrok ściele się Oczęta zamknij przyjdzie słodki sen Lulaj, lulaj, lu Lulaj, lulaj, lu Śpij maleńki, śpij Dobranoc Bo sen może spełnić Marzenia twe W świat baśni powiedzie I ciebie, i mnie I cisza dokoła Ty także już śpisz Jak słodko się uśmiechasz kiedy śnisz. Lulaj, lulaj, lu Lulaj, lulaj, lu Śpij maleńki, śpij Dobranoc ponury6308-06-2004, 15:14jedna z mych ulubionych niegdyś płyt to "Był sobie król" Maryli Rodowicz... w środku był plakacik z Marylą i teksty :D "Pszczoły na wrotkach" sł. L. Skarżyńska, muz. J. Mikuła Co to jest, nie wiem sam Przecież pszczółki dobrze znam Rzekł bratek, checa, checa - woła bez Tak - to są pszczoły, choć nie latają Po płatkach kwiatów szybko zjeżdżają Oj, będą mieszkać plotki w opłotkach, Hej, hej, pszczoły są na wrotkach. Dzyń, dzyń, dzyń, śpiewa las Pszczółki zdążą dziś na czas Po miodek, jadą, jadą, jadą już Żuczki, motyle i mrówek mrowie Wiece zwołały w leśnej dąbrowie Pszczółki pracują już w pocie czoła Trzmiele brzęczą dookoła. Jak wspaniale jeździć w krąg Przez las do łąk Hop, hop, hop, na kółeczkach Gdy skrzydełka zmęczy wiatr Gdy sił już brak Raz, dwa, jadę i już. Czyr, czyr, czyr, myśli gil Tak - to pszczoły - mają styl To pomysł, brawo, brawo, brawo bis Oj mają pszczoły mądrą królową Hej pani sowo, rusz pani głową Ptaki by chciały też coś nowego Coś nowego i mądrego Jak wspaniale jeździć w krąg..... Szum, szum, szum, ptasi trel Pszczółki tańczą, cieszą się Że już dzionek, jadą, jadą, jadą znów Las cały jazdy im zazdrości Aż zzieleniały osy ze złości Oj, będą mieszkać plotki w opłotkach Hej, hej, pszczoły są na wrotkach. Wanda Chotomska Kokoszki Każda kokoszka jąka się troszkę, co łatwo sprawdzić mając kokoszkę. Kiedy kokoszka zrobi pierożki i chce zaprosić na nie kumoszki, to zaraz głośno gdacze kumoszkom: - Chodź na pierożki ko-ko-kokoszko! Gdy na ból głowy cierpią kokoszki do aptekarza idą po proszki i gdaczą kiedy proszki kupują: - Ile te proszki ko-ko-kosztują? Wszystkie kokoszki robią zakupy, wszystkie kupują koper do zupy, a potem gdacze kokoszek szereg: - Mam w ko-ko-koszu ko-ko-koperek! Kiedyś na koncert poszły kokoszki i podziwiały angielskie rożki, a potem wszystkie dawały słowo, że rożki grały ko-koncertowo. Bardzo się lubią stroić kokoszki, więc w kołnierzyki wpinają broszki i zapewniają: - Proszę nam wierzyć, że broszka zdobi ko-ko-kołnierzyk. Jedna kokoszka była w komisie. Komis po nocach do dziś jej śni się, i marzy, by jej w prezencie dali z ko-komisu sznur ko-korali. Każdy kogucik dla swej kokoszki przynosi co dzień pachnące groszki, a ona gdacze: - Włóż groszki w wodę ozdobię nimi ko-ko-komodę. Pyta kokoszka, gdy syn kokoszki pobrudzi śpioszki albo pończoszki: - Ko-ko-kogutku, co też wyczyniasz, że tak się smolisz jak ko-kominiarz? Kiedy kokoszka jest listonoszką, roznosi listy innym kokoszkom i gdacze patrząc na listów sterty: - Mam w swojej torbie ko-ko-koperty. "Stary niedźwiedź" stary niedźwiedź mocno śpi, my się go boimy, na palcach chodzimy jak się zbudzi to nas zje pierwsza godzina niedźwiedź śpi druga godzina niedźwiedź chrapie trzecia godzina niedźwiedź łapie" " Mam chusteczkę" mam chusteczkę haftowaną wszystkie cztery rogi kogo kocham kogo lubię rzucę mu pod nogi tej nie kocham tej nie lubię tej nie pocałuję a chusteczkę haftowaną tobie podaruję" "Lisek" chodzi lisek koło drogi cichuteńko stawia nogi nic nikomu nie powiada do sąsiada się zakrada oj będziemy liska bić "Gąski" gąski gąski do domu boimy się czego wilka złego a gdzie on jest za górami za lasami skubie gąski pazurami a ile naskubał pół kosza a ile zapłacił ani grosza gąski gąski do domu :D :D :D ponury6318-06-2004, 17:40BAJKA o PAJĄCZKU Temat: odrzucenie ucznia przez grupę. Cele: zobrazowanie, że naśmiewanie się, przezywanie, poniżanie jest złe, zaakceptowanie przez poniżanego swoich mocnych i słabych stron, budowanie poczucia własnej wartości, uświadomienie, że nikt nie jest lepszy od innych, uwrażliwienie na przeżycia emocjonalne, smutek innych. Mały pajączek ciężko zachorował. Wiele dni przeleżał w szpitalu. Często myślał o swoich kolegach, tęsknił za nimi. Marzył o wspólnych zabawach, rozmowach, nie mógł się doczekać, kiedy wróci do domu i wreszcie pójdzie do szkoły. - No, jesteś prawie wyleczony - powiedział pewnego dnia doktor. - Musisz się tylko jak najszybciej nauczyć chodzić o kulach, bo twoje nóżki jeszcze są bardzo, ale to bardzo słabe. - E - pomyślał sobie pajączek. - To nic wielkiego, nauczę się tego, a potem wrócę do domu, do szkoły i będę już zawsze z moimi kolegami. Wszystkie ćwiczenia wykonywał z wielką chęcią i energią, nieraz ścierał pot z czoła, przezwyciężał ból, ale się nie poddawał. Marzył o dniu, kiedy koledzy przyjmą go z powrotem do grupy. Opanował doskonale sztukę chodzenia o kulach, potrafił nawet chodzić sam, podpierając się jedną kulą. To był wielki sukces, cieszył się i lekarz, i pielęgniarki, i rodzice, a pajączek był wprost szczęśliwy, nie mógł się tylko doczekać, kiedy pójdzie do szkoły. Nareszcie nastąpił ten długo oczekiwany dzień. Rodzice podwieźli go pod budynek, a dalej szedł sam, podpierając się kulą. Serce rozpierała mu radość, że już za chwilę będzie razem z kolegami. Wszedł do klasy i... Najpierw zaległa cisza, a potem posypały się wyzwiska: kulas, kuternoga, niezgrabek - i śmiech, wytykanie palcami. Pajączek zagryzł zęby z bólu, płakał w środku, ale na twarzy nie pojawiła się żadna łza. Doszedł do ławki, usiadł. Jeszcze nigdy nie czuł się taki smutny, bez sił, zmęczony. Od tej pory w szkole stał zawsze na uboczu, nie bawił się z innymi. Po szkole spędzał czas w mieszkaniu, nie wychodził na podwórko. Minęło kilka tygodni. Nauczycielka - pani Pajęczyca - poinformowała uczniów, że odbędzie się w szkole wielki konkurs, rywalizacja między klasami na najpiękniejszą pracę, jaką tylko potrafią wykonać pajączki. - Co to za konkurs, co to za zadanie? - pytały bardzo zaciekawione. - A co pajączki potrafią robić najlepiej? - spytała pani. - Oczywiście pajęczynę! - chórem odkrzyknęła klasa. - Tak, zgadłyście - potwierdziła nauczycielka. - Jest to bardzo ważny konkurs dla pajączków, bardzo - powtórzyła. - Brać się do pracy, bo za tydzień rozstrzygnięcie - dodała. Przez cały tydzień pajączki zbierały się w grupki, dyskutowały, chwytały się za główki, bo każdy chciał zwyciężyć. Ostatniego dnia przyniosły swe prace i trwało niekończące się porównywanie. Tylko pracy naszego pajączka nikt nie oglądał. Miał ją zawiniętą w papier i tak ją oddał pani. Po godzinie pani Pajęczyca wpadła do klasy jak bomba i z radością obwieściła: - Praca ucznia z naszej klasy zwyciężyła! - Kto, kto jest tym szczęśliwcem - poruszeni pytają jedni przez drugich. Pani rozwinęła rulon i przed ich oczyma ukazała się cała utkana z promieni słońca sieć, mieniąca się wszystkimi kolorami tęczy. - Jaka piękna, cudowna - szepcą. - Ale, ale, proszę pani, to nie jest praca żadnego z nas - powiedzieli uczniowie, zawiedzeni. - To jest pajęczynowa sieć naszego pajączka - powiedziała pani i podeszła do niego, całując go serdecznie. - On, ten kuter... to niemożliwe - kiwały główkami. - Tak pięknie tkać nie potrafi nikt - powiedziała pani. - Dzięki niemu nasza klasa wygrała konkurs i w nagrodę pojedziemy do grot zobaczyć najstarsze sieci pajęcze. - Hurra, hurra! - rozległy się gromkie krzyki. Rzucili się wszyscy na pajączka, gratulując mu i ściskając go. Od tej pory już nikt go nie przezywał, przeciwnie - wszyscy chcieli się z nim bawić i uczyć, byli dumni z jego umiejętności. Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 ponury6318-06-2004, 17:53Jan Brzechwa "Na straganie" Na straganie w dzień targowy Takie słyszy się rozmowy: - Może pan się o mnie oprze ? Pan tak więdnie, panie Koprze. - Cóż się dziwić, mój Szczypiorku, Leżę tutaj już od wtorku! Rzecze na to Kalarepka: - Spójrz na Rzepę - ta jest krzepka! Groch po brzuszku Rzepę klepie: - Jak tam, Rzepo? Coraz lepiej? - Dzięki, dzięki, panie Grochu, Jakoś żyje się po trochu, Lecz Pietruszka - z tą jest gorzej: Blada, chuda, spać nie może. - A to feler - westchnął Seler. Burak stroni od Cebuli, A Cebula doń się czuli: - Mój Buraku, mój czerwony, - Czybyś nie chciał takiej żony? Burak tylko nos zatyka: - Niech no pani prędzej zmyka, Ja chcę żonę mieć buraczą, Bo przy pani wszyscy płaczą. - A to feler - westchnął Seler. Naraz słychać głos Fasoli: - Gdzie się pani tu gramoli?! - Nie bądź dla mnie taka wielka! Odpowiada jej Brukselka. - Widzieliście, jaka krewka! Zaperzyła się Marchewka. - Niech rozsądzi nas Kapusta! - Co, Kapusta?! Głowa pusta?! A Kapusta rzecze smutnie: - Moi drodzy, po co kłótnie, Po co wasze swary głupie, Wnet i tak zginiemy w zupie! - A to feler - westchnął Seler. Jan Brzechwa Sowa Na południe od Rogowa Mieszka w leśnej dziupli sowa, Która całą noc, do rana, Tkwi nad książką, zaczytana. Nie podoba się to sroce: "Pani czyta całe noce, Zamiast się pokrzepić drzemką, Pani czyta wciąż po ciemku. Czyta się, gdy światło świeci, To zły przykład jest dla dzieci!" Ale sowa, mądry ptak, Odpowiada na to tak: "U-hu, u-hu, u-hu, Nie brzęcz mi przy uchu, Jestem sowa płowa, Sowa mądra głowa, Badam dzieje pól i łąk, Jeszcze mam czterdzieści ksiąg". Dzięcioł, znany weterynarz, Rzekł: "Ty sobie źle poczynasz, To niezdrowo, daję słowo, To niezdrowo, moja sowo, Dawno przecież zapadł zmrok, Strasznie sobie psujesz wzrok, Jak oślepniesz - będzie bieda, Nikt ci nowych oczu nie da, Nie pomoże i poradnia, Czytać chcesz, to czytaj za dnia!" Ale sowa, mądry ptak, Odpowiada na to tak: "U-hu, u-hu, u-hu, Zmiataj, łapiduchu, Jestem sowa płowa, Sowa mądra głowa, Trudno, niech się ściemnia w krąg, Jeszcze mam czterdzieści ksiąg". Na południe od Rogowa Mieszka w leśnej dziupli sowa. Wzrok straciła całkowicie, Zmarnowała sobie życie; Kiedy sroka leci w pole, Pyta: "Czy to ty, dzięciole?" Kiedy dzięcioł mknie wysoko, Woła: "Dokąd lecisz, sroko?" Przeczytała ksiąg czterdzieści, Dowiedziała się z ich treści, Że kto czyta, gdy jest mrok, Może łatwo stracić wzrok. ponury6318-06-2004, 18:28Jan Brzechwa "Jasne jak słońce" Gdy pełzną dwa zaskrońce, Z nich każdy ogon ma. To jasne jest jak słońce I jak dwa razy dwa. Gdy wierzgnąć kogoś koń chce, W tył wierzga, a nie w przód. To jasne jest jak słońce, To proste jest jak drut. Kij zawsze ma dwa końce, A sroka nogi dwie, To jasne jest jak słońce I każdy o tym wie. Gdy grać na trąbie słoń chce, Nie potrzebuje nut, To jasne jest jak słońce, To proste jest jak drut. Lecz co dzień, zanim zasnę, Zamyślam się przed snem: Choć słońce takie jasne, Cóż ja o słońcu wiem? Julian Tuwim Zosia - Samosia Jest taka Zosia, Nazwano ją Zosia-Samosia, Bo wszystko "Sama! Sama! Sama!" Ważna mi dama! Wszystko sama lepiej wie, wszystko sama robić chce, Dla niej szkoła, książka, mama nic nie znaczą - wszystko sama! Zjadła wszystkie rozumy, Więc co jej po rozumie? Uczyć się nie chce - bo po co, Gdy sama wszystko umie? A jak zapytać Zosi: - Ile jest dwa i dwa? - Osiem! - A kto był Kopernik? - Król! - A co nam Śląsk daje? - Sól! - A gdzie leży Kraków? - Nad Wartą! - A uczyć się warto? - Nie warto! Bo ja sama wszystko wiem i śniadanie sama zjem, I samochód sama zrobię I z wszystkim poradzę sobie! Kto by się tam uczył, pytał, Dowiadywał się i czytał, Kto by sobie głowę łamał, Kiedy mogę sama, sama! - Toś ty taka mądra dama? A kto głupi jest! - Ja sama! Julian Tuwim Okulary Biega, krzyczy pan Hilary: "Gdzie są moje okulary?" Szuka w spodniach i w surducie, W prawym bucie, w lewym bucie. Wszystko w szafach poprzewracał, Maca szlafrok, palto maca. "Skandal! -- krzyczy -- nie do wiary! Ktoś mi ukradł okulary!" Pod kanapą, na kanapie, Wszędzie szuka, parska, sapie! Szuka w piecu i w kominie, W mysiej dziurze i w pianinie. Już podłogę chce odrywać, Już policję zaczął wzywać. Nagle zerknął do lusterka... Nie chce wierzyć... Znowu zerka. Znalazł! Są! Okazało się, Że je ma na własnym nosie. ponury6322-06-2004, 21:11BAJKA o PSZCZÓŁCE Temat: co potrafię, do czego mam predyspozycje. Cel: uświadomienie dzieciom, że rozczarowanie związane jest z oczekiwaniem sukcesu i że każdy ma do czegoś predyspozycje. Daleko stąd, daleko, w królestwie zwierząt, żyła pośród innych mała pszczółka. Tym się jednak różniła od innych pszczółek, które latały po łąkach i spijały słodki nektar z kwiatów, że zapragnęła zrobić wielką karierę, występować w telewizji, być na pierwszych stronach gazet. Marzyła o wielkiej sławie. Pewnego dnia powiedziała do mamy: - Zostanę modelką. Mama najpierw się zdziwiła, a potem zaczęła tłumaczyć córeczce: - Ależ kochanie, modelki mają takie długie nogi, są bardzo wysokie, a ty jesteś malutką pszczółką. Pszczółka nie chciała tego słuchać i nie czekając, aż mama skończy, odleciała czym prędzej do szkoły dla modelek. Właśnie zaczynały się zajęcia. Sarenki i łanie biegały po wybiegu, przytupywały kopytkami, kręciły ogonkami, a nasza biedna pszczółeczka musiała uważać, by jej ktoś niechcący nie nadepnął. Na szczęście miała żądło i to ją uchroniło przed zadeptaniem. Nikt jednak nie zwracał na nią uwagi. Po kilku lekcjach sama stwierdziła, że to zajęcie nie dla niej. Zostanę piosenkarką, pomyślała, potrafię tak doskonale brzęczeć. - Mamo - powiedziała - zmieniłam decyzję, zostanę piosenkarką. - Ależ ty nie potrafisz śpiewać! Nie znasz nut - mówiła bardzo zmartwiona mama. - Umiem za to pięknie brzęczeć - odparła pszczółka, wzruszyła lekceważąco ramionami i nie słuchając dłużej mamy, odleciała do radia. - Pięknie brzęczę - powiedziała, wchodząc do studia. - Doskonale - odparł redaktor słowik. - Właśnie dzisiaj mamy konkurs młodych talentów, stań w kolejce i tutaj, na tej kartce napisz swój repertuar. - Repertuar... a co to takiego? - zdziwiła się. - Zapisz tutaj, o tu - pokazał pazurkiem - piosenki, jakie zaśpiewasz. - Mmmhhhhmmm - zamruczała niezadowolona pszczółka. I po chwili uzmysłowiła sobie, że nie zna żadnej piosenki, potrafi tylko brzęczeć. Słowiki wyśpiewywały trele morele, skowronki nuciły smętne pieśni, nawet wróbelki dzióbkiem wystukiwały rytm i zawzięcie powtarzały słowa piosenek. Tutaj nie cenią prawdziwych talentów, pomyślała. Tylko się skompromituję, nie docenią mnie. Czym prędzej odleciała do ula. A może zostać aktorką, najlepiej filmową? - zastanawiała się. - Tak, nadaję się do tego. Ale i tutaj okazało się, że liski, kreciki, a nawet niedźwiadki lepiej znają sztukę aktorską. Nasza pszczółeczka nie potrafiła zadeklamować wiersza czy zatańczyć. Może zostać sławnym sportowcem? Zajączki biegają szybciej, koniki wyżej skaczą. Nie, do tego też się nie nadaje. Co ja nieszczęśliwa mam robić, jaki zawód wybrać? - głośno lamentowała. Przyleciały inne pszczółeczki, usiadły dookoła i spytały: - Dlaczego nie chcesz zbierać miodu? Masz taki piękny ryjek, na pewno będziesz w tym znakomita. Chodź z nami. Poleciały na piękną łączkę i po pracowitym dniu mała pszczółeczka zebrała garnek słodkiego nektaru. - Jesteś w tym naprawdę wspaniała - pochwaliła mama. - Bardzo się cieszę, że moja córeczka jest takim dobrym zbieraczem. Pszczółeczka spojrzała z dumą na garnek pełen po brzegi i też się ucieszyła. Potem pomyślała: Do tego się właśnie nadaję, to potrafię robić dobrze. Zadarła łebek do góry bardzo z siebie dumna i razem z innymi poleciała do ula. Maria Molicka "Bajkoterapia", Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań 2002 To już ostatnia z krótkich bajek terapeutycznych. Wydawnictwu Media Rodzina serdecznie dziękuję za zgodę na wykorzystanie fragmentów książki Marii Molickiej. Polecam "Bajki terapeutyczne" cz. I i II tej autorki, szczegóły tutaj ( ponury6323-06-2004, 17:38Dziś Dzień Ojca... :D Emilia Waśniowska - "Wiersz dla taty i mamy" Kiedy deszcz kapie i straszy, Gdy muszę zjeść talerz kaszy, Gdy rower wciąż łańcuch gubi, Gdy myślę, że mnie nikt nie lubi, Wtedy Przytulić się do taty muszę szybko, Tatuś nazwie mnie zwykle ...srebrną rybką, pożartuje, w nos da prztyczka i pomoże. Rower jedzie, Kasza pyszna, A deszcz? Niech pada sobie na dworze. Kiedy zła wracam z podwórka, Bo w rajstopach znowu dziurka, Gdy mnie pani w szkole zgani, To co robię? Też pytanie! Wtedy Przytulić się do mamy muszę szybko, W jej sukience ukryć minę brzydką, Razem z mamą zaszyjemy wstrętną dziurę, A od jutra siedzieć w ławce będę murem. Przytulić się do taty, Przytulić się do mamy, Najpewniejszy to ratunek i pociecha, Przytulić się do mamy, Przytulić się do taty I już smutek, już zmartwienie W mig ucieka! Irena Landau - "Tato i ja" Co dzień razem wychodzimy, czy jest słońce, czy jest mgła Bo do pracy idzie tatuś, a do szkoły idę ja. To jest najmilsza chwila dnia, gdy tak idziemy tatuś i ja! To jest najmilsza chwila dnia, gdy tak idziemy tatuś i ja! Tatuś wszystko mi tłumaczy, bo mój tatuś wszystko wie. Rozmawiamy całą drogę, często też śmiejemy się. I to najmilsza chwila dnia, gdy tak idziemy tatuś i ja! I to najmilsza chwila dnia, gdy tak idziemy tatuś i ja! Tatuś trzyma mnie za rękę, ja tatusia trzymam też. Dwaj mężczyźni maszerują, dobrze nam ze sobą jest. Bo to najmilsza chwila dnia, gdy tak idziemy tatuś i ja! Bo to najmilsza chwila dnia, gdy tak idziemy tatuś i ja! Roztargniony jest mój tatuś, kiedy w kapciach wyszedł w mróz. Raz do pracy zamiast jabłka, cukiernicę w teczce niósł. I w tej najmilszej chwili dnia, szliśmy weseli tatuś i ja! I w tej najmilszej chwili dnia, szliśmy weseli tatuś i ja! Małgorzata Mrózek-Dąbska "Spacer z tatą" A kiedy będzie słońce i lato, Pójdziemy sobie na spacer z tatą. Ja będę miała nową sukienkę, tato mnie będzie trzymał za rękę. Pójdziemy wolno, prosto przed siebie, będziemy liczyć chmury na niebie, będziemy liczyć drzewa przy drodze, będziemy skakać na jednej nodze. Miniemy kino, szkołę, aptekę, jeszcze spojrzymy z mostu, na rzekę, jeszcze okruchy rzucimy falom, kupimy w kiosku różowy balon. Kiedy już będę bardzo zmęczona, tato posadzi mnie na ramiona (tacy będziemy jak nikt szczęśliwi). A wokół ludzie będą się dziwić i wszyscy będą patrzyli na to, jak na barana niesie mnie tato. Jerzy Dąbrowski - "Co powie Tata" Dlaczego biedronka jest mała? Czy może być morze bez dna? Czy każda królewna ma pałac? I czy on jest ze szkła? Dlaczego raz jestem nieśmiała, A potem to brykam aż wstyd? Co powie tata, co powie tata? Co tata mi powie, co na to odpowie mi dziś? Co powie tata, co powie tata? Czy znów się wykręci, czy dziecko zniechęci - on śpi! Skąd wzięły się mrówki w słoiku? Czy lepiej mieć kota, czy psa? Dlaczego wciąż mówią: bądź cicho. Przecież głos mam i ja. Czy można pokochać ślimaka? Skąd wzięły się burze i mgły? Co powie tata, co powie tata? Co tata mi powie, co na to odpowie mi dziś? Co powie tata, co powie tata? Czy znów się wykręci, czy dziecko zniechęci - on śpi! Ewa Nagarnowicz - "Obiad, dziecko, praca, pies" Wszystko jest na twojej głowie, można dostać kociokwiku, bo ty w jednej, krótkiej dobie obowiązków masz bez liku. Choć nie zawsze ci mówimy, lecz my przecież to widzimy, wiemy, że to właśnie dla nas Tyle rzeczy robisz naraz. Ref: Obiad, dziecko, praca, pies. Sklepy, poczta, prodiż, piec. Masło, olej, rozkład jazdy, mało czasu, bułka, gwiazdy. Dyrektorka, wizytacje, telefony i wakacje. Kuchnia ścieka, zlew przecieka, to za dużo dla człowieka. Dzisiaj ci powiedzieć chcemy, że za wszystko dziękujemy. Dzisiaj dzień jest wyjątkowy, chcemy zdjąć ci wszystko z głowy. Wszystko jest na Twojej głowie można dostać kociokwiku, bo Ty w jednej krótkiej dobie obowiązków masz bez liku. Tadeusz Śliwiak "Imieninowy prezent" Myślę i myślę już od godziny: Co kupić tacie na imieniny? Może futerał na okulary? Tytoń fajkowy? Skarpet dwie pary? Pasek ciut dłuższy? (bo tata utył)... Płyn po goleniu? Płytę Grechuty? Wiem, co do gustu przypadnie tacie! Prezent wspaniały! Prezent w postaci lokomotywy z wagonikami, ze światełkami, z semaforami. Kupił mi taka przed rokiem prawie, lecz nie pozwolił mi się nią bawić. Sam ja po szynach puszczał w pokoju. Kupię mu taką. Będzie miał swoją. Wincenty Faber "Do czego służy tatuś?" Do czego służy tatuś? Na przykład do prania, kiedy za dużo pracy miewa w domu mama. Do trzepania dywanów, Jazdy odkurzaczem, do chodzenia z córeczką na lody, na spacer. Do strugania, gdy złamie się ołówek, do wkładania do mojej skarbonki złotówek. Do wspinaczki, gdy sobie przed ekranem usiadł, do pomagania w lekcjach też miewam tatusia. A kiedy się gazetą jak tarczą zasłania, przynoszę kolorową książkę do czytania. I razem wędrujemy do ostatniej strony... do tego służy tatuś dobrze oswojony. :D :D :D tutaj oryginał ( Na dobry dzień Sł. A. Galica, muz. P. Rubik Słoneczko przez okno zagląda do ciebie Promykiem cię głaszcze po buzi, Więc pora już wstawać, Spod kołdry wyskoczyć, Posłuchać jak dzwoni nam budzik. Dzeń-dzeń-dzeń, na dobry dzień Tak dzwonię i dzwonię co rano. Na głośne dzeń-dzeń i śpioch i leń na równe nogi wstaną W pokoju czekają na ciebie zabawki A w kuchni kakao w kubeczku, Nasz budzik zmęczony zadyszki dostaje, Więc wstawaj szybciutko, koteczku Dzeń-dzeń-dzeń, na dobry dzień Tak dzwonię i dzwonię co rano. Na głośne dzeń-dzeń i śpioch i leń na równe nogi wstaną "Dom największy na świecie" Wielka rodzina ślimaków żyła sobie na wspaniałej i smacznej główce kapusty. Wędrowały powoli z jednego liścia na drugi, ze swymi domkami na plecach, w poszukiwaniu nowych główek. Pewnego dnia młody ślimaczek powiedział do swego ojca: -Gdy będę duży, chcę mieć największy dom na świecie. -To co mówisz, jest bardzo nierozsądne - powiedział ojciec - pewne rzeczy są lepsze, gdy są małe. I opowiedział synkowi następującą historię: Pewnego razu żył sobie mały ślimak, który tak jak ty, powiedział do ojca: - Gdy będę duży, chcę mieć największy dom na świecie. - Pewne rzeczy są lepsze gdy są małe - odpowiedział ojciec. Postaraj się raczej, aby twój dom był zawsze mały i lekki do noszenia. Ale ślimaczek nie chciał posłuchać ojca. Ukryty w cieniu wielkiego liścia, zaczął wykręcać się i rozciągać: w jedną i drugą stronę. I tak jego dom coraz bardziej się powiększał. Wkrótce stał się tak wielki jak melon. Wszystkie ślimaki mieszkające w pobliżu mówiły: - Ty masz z pewnością największy dom na świecie. Pewnego dnia gromada motyli przelatywała w pobliżu. - Patrzcie!- powiedział jeden z nich. - Katedra! - Nie - zaprzeczył inny. - To jest wielki cyrk! Nadszedł dzień, gdy ślimaki zjadły wszystkie liście kapusty i dlatego postanowiły przenieść się na inną kapustę. Ale mały ślimaczek nie mógł się poruszyć. Jego dom był zbyt ciężki. Pozostawiono go samego, a ponieważ nie było nic do jedzenia, ślimaczek wkrótce umarł z głodu. Pozostał tylko jego wielki dom, który powoli się rozpadł. Gdy tata - ślimak skończył swą opowieść, mały ślimaczek miał oczy pełne łez. - Będę zawsze miał mały domek - pomyślał zdecydowanie. - Wtedy zawsze będę mógł iść tam, gdzie będę chciał! Mały ślimaczek był bardzo szczęśliwy, a gdy ktoś go pytał: - Dlaczego masz tak mały domek? - opowiadał historię o największym na świecie ślimaczym domku. /Bruno Ferrero / "Ręce" Mała ręka powiedziała do wielkiej ręki: - Ty, wielka! Ja potrzebuję ciebie! Potrzebuję twojej siły i twej pewności siebie, chcę się uczyć od ciebie, jak można osłaniać i chronić przed niebezpieczeństwami. Wtedy wielka ręka powiedziała do małej: - Ty, mała! I ja potrzebuję ciebie! Potrzebuję twojej delikatności i twej czułości. chcę się uczyć od ciebie, jak można budzić wokół siebie dobroć i życzliwość. /.../ DORMISZCZYSŁAW PONURY Pan Dormiszczysław Ponury Miał brzuch po same chmury I kiedy wychodził na spacer To zbiegały się chmury z hałasem Bo ten brzuch był jak miękki fotel Gdzie odpocząć można na trochę. Patrzcie państwo, jakie to bezczelne! Grzmiał ponuro Ponury codziennie Obsiadają mnie jak ptaki drzewa Tak mi ciężko, że się żyć odechciewa! Aż w końcu nie wytrzymał i przeszedł Na najskuteczniejszą w świecie cud-dietę I stało się -- już po dwóch tygodniach Zaczął chodzić w całkiem wąskich spodniach Po miesiącu był tak chudy, że chmury Nie umiały go już dostrzec z góry Ale wtedy … upatrzył go sobie wiatr I za każdym razem gdy przywiał na świat Podrywał Ponurego do góry I znów siadały mu na brzuchu chmury! OPIS KRASNOLUDKA Jak wygląda krasnoludek? Proszę bardzo, już to mówię: Wczoraj był tu na przyjęciu Narozrabiał za dziesięciu Sam zżarł wszystkie czekoladki Rozbił wazon, złamał kwiatki Strzelał z procy do obrazu Nie przeprosił ani razu W końcu gdzieś za szafę wskoczył I tak wszystkim zniknął z oczu. Co? Że nie na temat mówię? Przecież mówię: krasnoludek Wczoraj był tu na przyjęciu.... Eliza Sarnacka-Mahoney ponury6304-07-2004, 18:17Pan Dormiszczysław Ponury [...] po dwóch tygodniach Zaczął chodzić w całkiem wąskich spodniach ... ech... let it be !!! :D __________________________________________________ ____ Tadeusz Kijonka muz. K. Gaertner, śpiewała Maryla Rodowicz "O jejku, jejku" Kot w butach, wilk i osioł, zając i niedźwiadek futerka zamienili na garść czekoladek; zamknęli się w lodówce, żeby było cieplej, tak zgrzali się z gorąca że na sopel skrzepli. Wilk, osioł wraz z niedźwiadkiem oraz z kotem w butach zrobili raz z powietrza sweterek na drutach a potem pojazd z piasku - nikt się nie natężył, odbili się z bębenka i zdobyli księżyc. O, jejku, jejku, jejku, nikt się nie natężył !! odbili się z bębenka i zdobyli księżyc !! Niedźwiadek z kotem w butach, osioł, wilk i zając kąpieli w marmoladzie z chrzanem zażywają. Gdy znajdą ziarnko maku, zapraszają gości: ucztują aż brzuch pęka, chociaż każdy pości. Kot w butach, osioł, zając i niedźwiadek z wilkiem zapadli w sen stuletni by się drzemnąć chwilkę. Wtem działo zobaczyli: - Cóż to za armata ?? pięć razy wystrzelili z pękniętego bata. O jejku, jejku, jejku, cóż to za armata ??? Pięć razy wystrzelili z pękniętego bata. Wybuchła wielka wojna i okrutna wrzawa; kto bał się, ten drugiemu dzielnie sił dodawał. Niedźwiadek kotu w butach, a wilkowi zając. - Hej !!! - ryknął w duchu osioł, mężnie się cofając. Wilk uciekł w butach kota, niedźwiedź stał jak osioł, osiołek wlazł na drzewo z chytrą minką kocią. Kot rzekł: - Najlepiej będzie, gdy udam zająca. A zając tak się zawziął, że walczy bez końca. O, jejku, jejku, jejku, znacie prawdę całą O, jejku, cóż to za historia bez morału ?? O, jejku, jejku, jejku, a kto nam zaprzeczy to znak, że całkiem zgłupiał i plecie od rzeczy. Tak czy siak, tak czy siak, wszystkim piątej klepki brak. Kwa, kwa, kwa, kwa, kwa, kwa, osioł zawszą rację ma. Me, me, me, me, me, me, zmykam bo mnie koza zje. Hau, hau, hau, hau, hau, hau, jestem brytan - pies na schwał. Mu, mu, mu, mu, mu, mu, zaraz dam kopniaka psu. Kukuryku, kukuryku, idę jajko znieść w kurniku. Tak czy siak, tak czy siak - wszystkim piątej klepki brak. ponury6314-10-2004, 20:46:) Dzisiaj Dzień Nauczyciela :) Barbara Lewandowska "Nasza Pani" Nasza Pani z pierwszej klasy plastelinę zmienia w Asy. A kasztany i patyki zmienia w krowy i koniki. Kiedy Pani śpiewa z nami, słucha wietrzyk za oknami. Nie zabrzęczy w klasie mucha, jeśli Pani każe słuchać. Umie pióro zaczarować, by pisało trudne słowa. Więc czasami nam się zdaje, że jest chyba wróżką z bajek. I. Kwintowa "W święto naszej Pani" Idzie ścieżyną złocista jesień i tysiąc liści w fartuszku niesie. A w każdym liściu pani Jesieni zaklętych tysiąc słońca promieni. O jeden listek jak serce złote poproszę Jesień - w bukiet go wplotę. I dam go naszej Pani. Bo wiecie: Ta nasza Pani najlepsza w świecie. Jerzy Ficowski "Ktoś, kto was kocha" Gdy odrobione są lekcje wszystkie i gdy już sobie od dawna śpicie, Gdy śpią spokojnie książki w tornistrze, ktoś wam zadania sprawdza w zeszycie. Ktoś za zeszytem przegląda zeszyt, choć jest zmęczony - jeszcze pracuje. Gdy piątkę wstawia - bardzo się cieszy! Bardzo mu przykro - gdy stawia dwóję. Bo chciałby przecież, by same piątki gęsiego biegły jedna za drugą, Więc co dzień w szkole jest już przed dzwonkiem, Więc wieczorami nie śpi tak długo. Ludwik Jerzy Kern "Wiersz dla nauczycieli na zakończenie roku szkolnego" Niejedna do rodziców nie dotarła skarga, Więc niniejszym dziś swoje nadstawiamy ucho, Niech każdy nauczyciel ile chce je targa! Nasze uszy czekają, proszę targać śmiało, Nawet godzinę całą. I tak będzie mało. "Myśliciel" Proszę pani, ja się bardzo dziwię, ja tę dwóję mam niesprawiedliwie. Ja umiałem i mówiąc ściśle, ja tę dwóję mam za to, że myślę. Myślę w domu i na drodze, i gdzie da się, a najwięcej proszę pani, myślę w klasie. Myślę: osiem...ale czego osiem? Myślę: osiem piegów mam na nosie. Myślę: ile w mrowisku mrówek? Myślę: ile będzie jeszcze klasówek? Myślę: ile mógłbym zjeść czekoladek? Ile lat ma najstarszy pradziadek? Ile włosów właściwie ma człowiek? Ile myśli mi chodzi po głowie? Ile kropek może mieć biedronka? Ile minut jest jeszcze do dzwonka? Myślę, myślę, napisałam "Klasówka" - i dalej ani słówka Więc jeśli uchodzę za lenia, to na skutek myślenia. ponury6325-11-2004, 11:02Jakże smutno dzieciom byłoby dzisiaj, gdyby nie miały pluszowego misia... A jakby ktoś się pytał, to właśnie dzisiaj jest Dzień (Światowy) Pluszowego Misia. Więc kup dziecku misia - taki miej dziś cel i zerknij na stronę ( A ponieważ dzisiaj jest też Dzień Bez Futra, odwieś futro do szafy - nie tylko do jutra. Przecież to używane... Niech każdy pamieta, że futra przed nami nosiły zwierzęta... >>> Najsłynniejsze misie świata ( :D ponury6301-05-2005, 11:05...niedługo Dzień Dziecka... 8) Jan Brzechwa "Samochwała" Samochwała w kącie stała I wciąż tak opowiadała: - Zdolna jestem niesłychanie, Najpiękniejsze mam ubranie, Moja buzia tryska zdrowiem, Jak coś powiem, to już powiem, Jak odpowiem, to roztropnie, W szkole mam najlepsze stopnie, Śpiewam lepiej niż w operze, Świetnie jeżdżę na rowerze, Znakomicie muchy łapię, Wiem, gdzie Wisła jest na mapie, Jestem mądra, jestem zgrabna, Wiotka, słodka i powabna, A w dodatku, daję słowo, Mam rodzinę wyjątkową: Tato mój do pieca sięga, Moja mama - taka tęga, Moja siostra - taka mała, A ja jestem - samochwała! Irena Suchorzewska "Obrażalska" Buzie nadmie. Cała w pąsach. Wciąż się gniewa, wciąż się dąsa. - Bawicie się w chowanego, A ja wolę w coś innego! Zobaczycie, powiem tacie, Jak mi strasznie dokuczacie! Bierze miśka, chwyta lalę: - Idę, nie chcę znać was wcale! Dzieci bawią się od rana, Słonko jasne blaski kładzie. Obrażalska siedzi sama. Chyba lepiej być w gromadzie... paprotka04-05-2005, 23:25niedługo Dzień Dziecka :o :o ( basen kupiony i schowany 8) ale skąd, u licha, wytrzasnąć polewaczkę :o :-? :lol: ) mamusiu, a po co tak długo pracujesz ? Danuta Zawadzka O leniu Horacym, który nie chciał iść do pracy Gdy pan Mrówka wracał z pracy, Spotkał go królik Horacy. "Co tam słychać panie kumie?" "Wracam z pracy się rozumie!" "Po co ci to wszystko Mrówko? "Czy nie miłe ci jest zdrówko? Popatrz na mnie leżę sobie, Odpoczywam, dbam o zdrowie." Mrówka na to: "Drogi kumie. Sądzę, że nic nie rozumiesz! Kto pracuje nie próżnuje, Czasu swego nie marnuje." "Mówisz, że marnuję życie, Bo nie żyję pracowicie?" "Właśnie to chcę Ci powiedzieć! Przestań tak bezczynnie siedzieć. Co powiesz wnukom Horacy? Że nie byłeś nigdy w pracy? Że jedyne, co umiałeś - W trawie leżeć przez dzień cały?" I zamyślił się Horacy: Może warto iść do pracy? Może warto mi spróbować, Żeby potem nie żałować Że się w ogóle nie starałem I że nic nie szanowałem. Mama ma zmartwienie Danuta Wawiłow wersja dla synka Mama usiadła przy oknie. Mama ma oczy mokre. Mama milczy i patrzy w ziemie. Pewnie ma jakieś zmartwienie... Zrobiłem dla niej teatrzyk - a ona wcale nie patrzy. Przyniosłem w złotku orzecha - a ona się nie uśmiecha. Usiądę sobie przy mamie, obejmę mamę rękami i tak jej powiem na uszko - Mamusiu, moje jabłuszko! - Mamusiu, moje słoneczko!... Mama uśmiechnie się do mnie i powie Mój syneczku... Warsaw, dwudziesta pięć Natka-Szczerbatka Jan Brzechwa Jest w naszym domu schodowa klatka, A na tej klatce - lokali pięć. W jednym z nich mieszka Natka-szczerbatka. O niej napisać mam dzisiaj chęć. Mam chęć napisać, bo to jest gratka, Bo to okazja ogromnie rzadka. Była więc sobie Natka-szczerbatka... Czemu szczerbatka? Zaraz wyjaśnię. Wiadomo: każdy człowiek, nim zaśnie, Zęby szoruje, by zdrowym być, Szczotką i pastą szoruje właśnie. A Natka zębów nie chciała myć. Mówiła: "Nie chcę, Szczotka mnie łechce, Niech inni myją zęby, gdy chcą, A ja nie będę! I żadna siła Już mnie nie zmusi, bym zęby myła!" Co z taką robić? Powiedzcie, co? Nie wiem, co robić. I wy nie wiecie. Dużo jest takich Natek na świecie. Myjemy zęby szczotką i pastą, Cóż więc obchodzi i was, i mnie, Cóż w rzeczy samej obchodzi nas to, Czy Natka myje zęby, czy nie? Coż nas obchodzi jakaś tam Natka? Niech się nią zajmie ojciec i matka - My z niej przykładu nie chcemy brać, Bo to, po prostu, głupia dzierlatka, Która o zęby nie umnie dbać. Natka nie dbała, myć ich nie chciała. Oto, po prostu, historia cała. Czy opowiadać mam do ostatka, Czemu sąsiedzi od paru lat Mówią o Natce: "Natka-szczerbatka"? Myślę, że każdy dawno już zgadł, Co znaczy taka przypięta łatka I to przezwisko: "Natka-szczerbatka." paprotka04-05-2005, 23:41czytane przez dwa lata niemal co wieczór :) Jan Brzechwa Pali się ! Leciała mucha z Łodzi do Zgierza, Po drodze patrzy: strażacka wieża, Na wieży strażak zasnął i chrapie, W dole pod wieżą gapią się gapie. Mucha strażaka ugryzła srodze, Podskoczył strażak na jednej nodze, Spogląda - gapie w dole zebrali się, Wkoło rozejrzał się - o, rety! Pali się! Pożar widoczny, tak jak na dłoni! Złapał za sznurek, na alarm dzwoni: - Pożar, panowie! Wstawać, panowie! Dom się zapalił na Julianowie! Z łóżek strażacy szybko zerwali się - Pali się! Pali się! Pali się! Pali się! Burmistrz zobaczył łunę z oddali: - Co to się pali? Gdzie to się pali? Na Sienkiewicza? Na Kołłątaja? Czy też w Alei Pierwszego Maja? Może spółdzielnia? Może piekarnia? Łuna już całe niebo ogarnia. Wstali strażacy, szybko ubrali się. Pali się! Pali się! Pali się! Pali się! Wyszli na balkon sędzia z sędziną, Doktor, choć mocna spał pod pierzyną, Wybiegł i patrzy z poważną miną. Z okna wychylił głowę mierniczy, A już profesor z przeciwka krzyczy: - Obywatele! Wiadra przynieście! Wszyscy na rynek! Pali się w mieście, Dom cały w ogniu, zaraz zawali się! Pali się! Pali się! Pali się! Pali się! Biegną już ludzie z szybkością wielką: Więc nauczyciel z nauczycielką, Fryzjer, sekretarz, telegrafista, No i milicjant, rzecz oczywista Straż jest gotowa w ciągu minuty. Konia prowadzą - koń nie podkuty! Trzeba zawołać szybko kowala, Pożar na dobre się już rozpala! Prędzej! Gdzie kowal?! To nie zabawka! Dawać sikawkę! Gdzie jest sikawka?! Z pompą zepsutą niełatwa sprawa. Woda do beczki! Beczka dziurawa! Trudno, to każdej beczce się zdarza. Który tam?! Prędzej, dawać bednarza! Zbierać siekiery, haki i liny! Pali się w mieście już od godziny! Pali się! Pali się! Pali się! Pali się! Wreszcie strażacy szybko zebrali się, Beczkę zatkali drewnianym czopem, Jadą już, jadą, pędzą galopem. Przez Sienkiewicza, przez Kołłątaja, Prosto w Aleję Pierwszego Maja - Już przyjechali, już zatrzymali się: Pali się! Pali się! Pali się! Pali się! - Co to się pali? Gdzie to się pali? Teren zbadali, ludzie spytali I pojechali galopem dalej. - Gdzie to się pali? Może to tam? Jadą i trąbią: tram-tra-ta-tam! Jadą Nawrotem, Rybną, Browarną, A na Browarnej od dymu czarno, Wszyscy czekają na straż pożarną. Więc na Browarnej się zatrzymali: - Gdzie to się pali? - Tutaj się pali! Z całej ulicy ludzie zebrali się. Pali się! Pali się! Pali się! Pali się! Biegną strażacy, rzucają liny, Tymi linami ciągną drabiny, Włażą do góry, pną się na mury, Tną siekierami, aż lecą wióry! Czterech strażaków staje przy pompie - Zaraz się ogień w wodzie ukąpie. To nie przelewki, to nie zabawki! Tryska strumieniem woda z sikawki, Syczą płomienie, syczą i mokną, Tryska strumieniem woda przez okno, Już do komina sięga drabina, Z okna na ziemię leci pierzyna, Za nią poduszki, szfa, komoda, W każdej szufladzie komody - woda. Kot jest na dachu, w trwodze się miota, Biegną strażacy ratować kota. Włażą do góry, pną się na mury, Tną siekierami, aż lecą wióry, Na dół spadają kosze, tobołki, Stołki fikają z okien koziołki, Jeszcze dwa łóżka, jeszcze dwie ławki, A tam się leje woda z sikawki. Tak pracowali dzielni strażacy, Że ich zalewał pot podczas pracy; Jeden z drabiny przy tym się zwalił, Drugi czuprynę sobie osmalił, Trzeci na dachu tkwiąc niewygodnie, Zawisł na gwoździu i rozdarł spodnie, A ci przy pompie w żałosnym stanie Wzdychali: "Pomóż, święty Florianie!" Tak pracowali, że już po chwili Pożar stłumili i ugasili. Jeszcze dymiące gdzieniegdzie głownie Pozalewali w kwadrans dosłownie, Jeszcze sprawdzili wszystkie kominy, Zdjęli drabiny, haki i liny, Jeszcze postali sobie troszeczkę, Załadowali pompę na beczkę, Z ludźmi odbyli krótką rozmowę, Wreszcie krzyknęli: - Odjazd! Gotowe! Jadą z powrotem, jadą z turkotem, Jadą Browarną, Rybną, Nawrotem, Jadą i trąbią: tram-tra-ta-tam! Ludzie po drodze gapią się z bram, Śmieją się do nich dziewczęta z okien I każdy dumnym spogląda okiem: - Rzadko bywają strażacy tacy, Tacy strażacy - to są strażacy, Takich strażaków potrzeba nam! Tra-tra-ta-tam! Tra-tra-ta-tam! Mucha wracała właśnie do Łodzi; Strażak na wieży kichnął. Nie szkodzi. Inny strażacy po ciężkiej pracy Myją się, czyszczą - jak to strażacy. Koń w stajni grzebie nową podkową, A beczka błyszczy obręczą nową. Mucha spojrzała i odleciała - Tak się skończyła historia cała. paprotka05-05-2005, 00:09tata, oj, dawno, czytali... w ramach kształtowania postwy ideolo oraz uświadamiania politycznego :lol: Konstanty Ildefons Gałczyński Ballada o Trzęsących się Portkach Posłuchajczie, o dziatki, bardzo ślicznej balladki: Był sobie pewien pan na twarzy kwaśny i wklęsły, miał portek z piętnaście par ( a może szesnaście ) i wszystkie mu się trzęsły; Włoży szare: jak w febrze; włoży granatowe: też; od ślubu: jeszcze lepsze! marango: wzdłuż i wszerz. Krótko mówiąc, w którekolwiek portki kończyny dolne wtykał, to trzęsły mi się one jak nie przymierzając osika. W ten sposób przez trzęsienie, pan żywot miał bardzo lichy, bo wszędzie, gdzie wszedł, zdziwienie, a potem śmichy i chichy. W końcu babcia czy ciocia, już nie pamiętam kto, powiedziała do tego pana: "Chłopcze, ty uschniesz, bo nad portek sprawą przedziwną wylałeś trzy morza łez, a znowu nie jest tak zimno, więc spróbuj chodzić bez. Toć są materiały urocze. Toć są, kochanie. Toć. Ty kup sobie jakiś szlafroczek i w tym szlafroczku chodź; lub od razu na zadek kup sobie spódnic troszkę, a na wszelki wypadek parasolkę i broszkę; też innych rzeczy mnóstwo, kocickie ochędóstwo, rzęsy z drutu, najlony - i już będziesz urządzony, a wąsy sobie wyskub. I tak wyglądasz jak biskup" Kupił pan sobie szlafroczek, chodził w szlafroczku roczek, ale tylko w ciemności, bo i szlafrok trząsł mu się w całości; a portki schowane w kredensie też się nie zrzekły swych trzęsień trzęsło się całek mieszkanko, kanapy i futryny, bo to był dom melancho i bardzo cyko ryjny. Tutaj się kończy ballada o portkach się trzęsących, z ballady morał gada, morał następujący: Gdy wieje Wiatr Historii, Ludziom jak Pięknym Ptakom Rosną Skrzydła, natomiast Trzęsą się Portki Piętakom. Konstanty Ildefons Gałczyński Strasna zaba wiersz dla sepleniących Pewna pani na Marszałkowskiej kupowała synkę z groskiem w towazystwie swego męza, ponurego draba; wychodzą ze sklepu, pani w sloch, w ksyk i w lament: - Męzu, och, och! popats, popats, jaka strasna zaba! Mąz był wyżsy uzędnik, psetarł mgłę w okulaze i mowi: - Zecywiście cos skace po trotuaze! cy to zaba, cy tez nie, w kazdym razie ja tym zainteresuję się; zaraz zadzwonię do Cesława, a Cesław niech zadzwoni do Symona - nie wypada, zeby Warsawa była na "takie coś" narazona. Dzwonili, dzwonili i po tsech latach wrescie schwytano zabę koło Nowego Świata; a zeby sprawa zaby nie odesła w mglistość, uządzono historycną urocystość; ustawiono trybuny, spędzono tłumy, "Stselców" i "Federastów" - Słowem, całe miasto. Potem na trybunę wesła Wysoka Figura i kiedy odgzmiały wsystkie "hurra", Wysoka Figura zece tak: - Wspólnym wysiłkiem ządu i społecenstwa pozbyliśmy się zabiego bezecenstwa - panowie, do gory głowy i syje! A społecenstwo: - Zecywiscie, dobze, ze tę zabę złapaliście, wsyscy pseto zawołajmy: "Niech zyje!" Jan Brzechwa RYBY, ŻABY I RAKI Ryby, żaby i raki Raz wpadły na pomysł taki, Żeby opuścić staw, siąść pod drzewem I zacząć zarabiać śpiewem. No, ale cóż, kiedy ryby Śpiewały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Karp wydął żałośnie skrzele: "Słuchajcie mnie przyjaciele, Mam sposób zupełnie prosty - Zacznijmy budować mosty!" No, ale cóż, kiedy ryby Budowały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Rak tedy rzecze: "Rodacy, Musimy się wziąć do pracy, Mam pomysł zupełnie nowy - Zacznijmy kuć podkowy!" No, ale cóż, kiedy ryby Kuły tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Odezwie się więc ropucha: "Straszna u nas posucha, Coś zróbmy, coś zaróbmy, Trochę żywności kupmy! Jest sposób, ja wam mówię, Zacznijmy szyć obuwie!" No, ale cóż, kiedy ryby Szyły tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Lin wreszcie tak powiada: "Czeka nas tu zagłada, Opuściliśmy staw przeciw prawu - Musimy wrócić do stawu." I poszły. Lecz na ich szkodę Ludzie spuścili wodę. Ryby w płacz, reszta też, lecz czy łzami Zapełni się staw? Zważcie sami, Zwłaszcza że przecież ryby Płakały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. A ja zmieniłam strasznego Starego Niedźwiedzia na Małego Misia Mały Misio mocno śpi Mały Misio mocno śpi Oczka ma zamknięte, Uszko oklapnięte Mały Misio mocno śpi Mały Misio mocno śpi Mały Misio smacznie śpi Miska miodku mu się śni Łapką brzuszek głaszcze I cichutko mlaszcze Mały Misio smacznie śpi Mały Misio smacznie śpi A kiedy już zbudzi się Miodku miskę szybko zje Pójdzie na spacerek Albo na rowerek Kiedy Misio zbudzi się Kiedy miskę miodku zje. W Dniu Dziecka życzę wszystkim Rodzicom, żeby ich pociechy mogły być szczęśliwe i beztroskie! znalazlam Bajke o MIŁOŚCI I SZALEŃSTWIE jest naprawde piękna: Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i cechy ludzkich istot. I tak: Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci, Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało: - Pobawmy się w chowanego! Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem: - W chowanego? A co to takiego? - To zabawa - wyjaśniło żywo Szaleństwo - polegająca na tym, iż ja zakryję sobie oczy i powoli zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć. Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w następnej kolejce. Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość podskakiwała tak wesoło, iż udało się jej przekonać do gry Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować. Jednakże nie wszyscy chcieli się przyłączyć. Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak zawsze ją odkrywano. Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę w głębi duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogo innego. Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować. - Raz, dwa, trzy - zaczęło liczyć Szaleństwo. Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany kamień. Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu, który z kolei wspiął się o własnych siłach hen! Na sam szczyt najwyższego drzewa. Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół: krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla Piękności, dziupla - w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła stworzono dla Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast najlepszy dla Wolności. W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca. Z kolei Egoizm znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne i przewiewne, a co najważniejsze - przeznaczone tylko, tylko dla niego. Kłamstwo schowało się na dnie oceanów, a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie w porywie gorących uczuć, wskoczyli w sam środek wulkanu. Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie, lecz to przecież mało ważne. Gdy Szaleństwo liczyło dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. W ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród ich krzaczków. - Milion - krzyknęło na końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania. Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej Lenistwo. Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem. W ryku wulkanów wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania. Następnie, przez przypadek, odnalazło Zazdrość, co szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu. Egoizmu nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze swej kryjówki, kiedy okazało się, iż wpakował się w sam środek gniazda dzikich os. Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło na chwilę nad stawem i w ten sposób znalazło Piękność. Jeszcze łatwiejsze okazało się odnalezienie Wątpliwości, która, niestety, nie potrafiła się zdecydować, z której strony płotu najlepiej się ukryć. W ten sposób wszyscy zostali znalezieni: Talent wśród świeżych ziół, Smutek - w przepastnej jaskini, a Zapomnienie... cóż, już dawno zapomniało, iż bawi się w chowanego. Do znalezienia pozostała tylko Miłość. Szaleństwo zaglądało za każde drzewko, sprawdzało w każdym strumyczku, a nawet na szczytach gór i już, już miało się poddać, gdy odkryło niewielki różany zagajnik. Patykiem zaczęło odgarniać gałązki... Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu. Stało się prawdziwe nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy. Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z jego winy przyjaciółki. I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo. paprotka22-10-2005, 15:51Czesław Janczarski, Przygody i wędrówki Misia Uszatka, Nasza Księgarnia 1960 Każdy je to, co lubi Miś stał na progu domu. W łapkach trzymał kromkę chleba grubo posmarowaną miodem. Otoczyli go przyjaciele. - Każdy je to, co lubi - powiedział do Misia Kogucik. - ja lubię ziarenka. - A ja trawki i zioła - dorzucił Zajączek. - Nie ma nic lepszego niż kasza! - oblizał się Kruczek. I każdy zaczął jeść to, co lubi. Miś zajadał chlebek z miodem. Kogucik dziobał ziarenka. Zajączek skubał listki ziół. A Kruczek wylizywał miskę po kaszy. - Chrum, chrum... - rozległ się naraz głos. Na podwórko wybiegło czworonożne, różowe stworzenie. - Jestem prosiaczek Różowy Ryjek* - powiedziało, patrząc na przyjaciół. - Bardzo nam przyjemnie - powitali przyjaciele przybysza. - Widzę - kwiknął prosiaczek - że każdy z was je to, co lubi. - A ty, co lubisz? - zapytał Uszatek. - Wszystko. I chlebek, i kaszkę, i listek, i ziarenko, i wiele innych rzeczy. A mam przy tym zawsze wielki apetyt. Przyjaciele z podziwem patrzyli na Różowego Ryjka. A Uszatek pobiegł do domu. Za chwile wrócił, niosąc w łapce kartkę z takim napisem: Zaproszenie. Prosimy prosiaczka Różowego Ryjka, żeby przyszedł do nas jutro na śniadanie. Miś Uszatek i Przyjaciele. Gość Miś Uszatek przykrył stół w altance białym obrusem. Zajączek postawił bukiet kwiatów na środku stołu. Kogucik i Kruczek ułożyli nakrycia. Wtedy właśnie skrzypnęły wrota. Na podwórko wszedł Różowy Ryjek. - Witamy miłego gościa! Prosimy do stołu! - zawołali przyjaciele. Prosiaczek rozsiadł się wygodnie na krześle. Zajączek wniósł półmisek sałaty. Kruczek miskę dymiącej kaszy ze skwarkami. Kogucik przyniósł w dziobie rzodkiewki, czerwone jak różyczki. Miś powiedział: - A oto piernik i budyń czekoladowy. Możemy teraz rozpocząć śniadanie. Różowy Ryjek chrząknął: - Chrum chrum....Wszystko wygląda wspaniale! - i natychmiast zabrał się do jedzenia. Zaczął cmokać, mlaskać i oblizywać się szeroko. Nie nakładał potraw na talerzyk. Jadł wprost z półmiska. Nie widelcem - ale ryjkiem i łapkami. Sałatę przegryzł piernikiem, a budyń jadł razem z rzodkiewką. - Chrum, chrum, chrum... - chrząkał przez cały czas z wielkim zadowoleniem. Przyjaciele oniemieli z przerażenia. Różowy Ryjek poplamił obrus i przewrócił kwiaty! A kiedy zjadł już wszystko i zobaczył, że stół jest pusty - usnął. Nawet nie otarł ryjka. Przyjaciele patrzyli, milcząc, na zrujnowany stół i na śpiącego obżartucha. Miś zapytał szeptem: - Czy zaprosimy jeszcze kiedyś Różowego Ryjka? * :) Powered by vBulletin™ Version Copyright © 2022 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved. Spolszczenie: - Polski support vBulletin

Codziennie streamy na Twitchu - https://www.twitch.tv/krychulaswichuras#shorts #funnyvideo #eurotrucksimulator2 #boxdel #friz #xayooindustrie #kinnyzimmer

Król Julian śpiewa - Wyginam śmiało ciało Heja, ludzie! Są WAKACJE, więc nie siedźmy przed komputerami. Powinniśmy się trochę poruszać. No, człowieki no. Ruszmy się z siedzeń i wyjdźmy gdzieś z przyjaciółmi, na przykład do lodziarni lub na małą wycieczkę po mieście. Zaprośmy koleżankę na babski wieczór albo pójdźmy ze znajomymi do kina, a najlepiej WYGINAJMY ŚMIAŁO CIAŁO razem z Królem Julianem. :) No dalej człowieki! Na mocy władzy nadanej mnie przez... mnie rozkazujem Wam człowieki wyginać śmiało ciało razem ze mnom! Popularne posty z tego bloga Moje ulubione pary filmowe i książkowe, czyli małe co nieco na walentynki Hej, hej, hej! :-) No... Dosyć długo mnie tutaj nie było, ale to nie jest istotne w dzisiejszym wpisie. Jeśli jednak ktoś chce wiedzieć to miałam mały kryzys twórczy. Ale bądźcie spokojni dzisiejszy wpis będzie napisany z pomysłem i mam nadzieję, że ciekawie. :-) No, dobrze koniec wyjaśnień przejdźmy do meritum. Ci którzy mnie znają wiedzą, że jestem WIELKĄ romantyczką. Każdy film zawierający choćby najmniejszy wątek miłosny jest dla mnie prawdziwym rarytasem. W związku z tym i z dzisiejszym świętem (dla niewtajemniczonych chodzi o walentynki;-)) publikuję listę moich ulubionych par filmowych i książkowych. Pary filmowe to: 1. Bella i Edward Cullenowie ( Saga Zmierzch ) 2. Elizabeth Swann i Will Turner ( Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły , Piraci z Karaibów: Skrzynia Umarlaka oraz Piraci z Karaibów: Na krańcu świata ) 3. Christine Daae i Eryk zwany Upiorem Opery ( Upiór w Operze ) Pary książkowe t Beztroskie życie w małym kraju w rejonie Wielkich Jezior Afrykańskich w zestawieniu z historią Inspiracja do przeczytania tej książki okazała się dosyć prosta i oczywista, ponieważ jest to moja lektura obowiązkowa z języka francuskiego. Przyznam, że początkowo myślałam, iż będzie to kolejna zwykła lektura, którą trzeba przeczytać, bo tak każe program. Nie sądziłam, że wzbudzi we mnie tyle emocji i na nowo pozwoli odkryć muzykę w języku francuskim... Petit pays (tytuł polski: Tęsknota ) to pierwsza powieść w dorobku francusko-rwandyjskiego piosenkarza i autora tekstów Gaela Faye. Książkę po części można nazwać autobiograficzną, ponieważ pewne elementy fabuły pokrywają się z życiorysem i przeżyciami autora. Stanowi ona jednak w tym samym stopniu historię uniwersalną, z którą ludzie o podobnych doświadczeniach mogą się utożsamiać. Książka skupia się na przeżyciach i uczuciach młodego Gabriela mieszkającego w Bużumburze stolicy Burundi razem ze swoją mamą Rwandyjką z plemienia Tutsi, ojcem Francuzem oraz młodszą siostrą Anną. Dzieciństwo Gabriela można nazwać beztroskim: mieszka „Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od Bramy Powroźniczej” - Andrzej Sapkowski „Ostatnie życzenie” Kilka dni temu na platformie Netflix miała miejsce premiera serialu „Wiedźmin” na podstawie sagi Andrzeja Sapkowskiego. Z tej okazji w środę 18 grudnia w Polsce zorganizowane zostało specjalne wydarzenie podczas którego miejsce miał panel z showrunnerką serialu Lauren Schmidt-Hissrich oraz odtwórcami głównych ról - Henrym Cavillem, Anyą Chalotra oraz Freyą Alan. Premierą z pewnością ekscytowali się fani na całym świecie, jednak w kraju, w którym to wszystko się zaczęło fani zarówno prozy Sapkowskiego jak i gier od CD Project Red mieli po seansie mieszane uczucia. Mam nieodparte wrażenie, że ludzie w produkcji Netflixa widzą znacznie więcej nieścisłości i wątków, do których można się mówiąc kolokwialnie „przyczepić” niż faktycznie rzeczy, które mogą się podobać. Zarzucają np. Henry’emu Cavillowi, że jest zbyt... przystojny i że jego kreacja Geralta bardziej przypomina Legolasa z Władcy Pierścieni niż Białego Wilka takiego, jakiego oni sobie wyobrażali lub tego przeds

Piosenka "Ja i mój JJ" Króla Juliana z odcinka Pingwinów z Madagaskaru pt. "Operacja: jajko".Tekst:Ja i mój JJ!U boku po lewejTo układ że hej hejTo ja i mój

Dane kontaktowe Telefon: 888 344 441 E-mail: sklep_babydreams@ Przebieg realizacji zamówienia Po złożeniu zamówienia proszę o wypełnienie " Formularza opcji dostawy", dzięki któremu nie zajdzie żadna pomyłka w przypadku zmiany adresu wysyłki lub dodatkowych życzeń klienta. Paczki wysyłane są codziennie. Dotyczy przedmiotów zakupionych i opłaconych do godziny Możliwy odbiór osobisty w sklepie, po uprzednim uzgodnieniu. Przy zakupie większej ilości przedmiotów prosimy o telefon bądź e-maila w celu ustalenia kosztów wysyłki. Do każdego zakupionego przedmiotu dołączamy paragon. ŚLICZNA NOWA MASKOTKA KRÓL JULIAN Z pewnością dostarczy maximum radości Twojemu dziecku. Maskotka jest nowa. PO NACIŚNIĘCIU NA BRZUSZEK JULIAN ŚPIEWA I MÓWI (w języku polskim ) WYSOKOŚĆ ok 50 cm (mierzona wraz z koroną i ogonkiem) MASKOTKA WYKONANA Z BARDZO MIŁEGO PLUSZU REAL FOTO widzisz co kupujesz MASZ PYTANIA? ZADZWOŃ - CHĘTNIE POMOŻEMY :) TEL. 888- 344-441 TEL. 608-481-359 Zapraszamy na pozostałe aukcje... MOŻLIWY ODBIÓR OSOBISTY NA TERENIE OLSZTYNA.

Dziś tak bardziej, after party.500 łapek w góre dobijemy? :) Na zachete ze seria dalej sie wam podoba ;)★Obowiązkowe refy:★World of Tanks - http://tiny.pl

poniedziałek, 15 kwietnia 2013 Znasz króla Juliana? Jeśli nie to najlepiej obejrzyj "Madagaskar" lub "Pingwiny z Madagaskaru". Król Julian jest lemurem. Skąd ten temat wśród małp? O tuż nie jestem pewna czy lemur to małpa. Pochodzi on co prawda z rodziny lemurowatych, ale lemury są małpiatkami!!! Król Julian jest lemurem rasy katta. Jego ogon ma długość 40 cm. Na ogonie ma 13-15 pierścieni. Jego głos przypomina odgłos kota. Waży on od 2,5 kg do 5 kg. Żyje głównie na Madagaskarze. Jest owocożerny. Brak komentarzy: Prześlij komentarz

Кокаሷ оциնевθ	Ωզዉмескቩ ιሤըхոፀեτов
Οноβа сеւуվ	Θ կасву ሦ
Ծим езеሃ	Уδерիчαкቃ цэբиጻуциጲα ж
Иг ιлեснօβωл	Нυрխմիηጾ р
Ихаρиյара ፆдοнаշотип	Епсожոβу ሪшዩցοբጲж

Długopis z początku filmu: http://zakazanydlugopis.plJak Julian się sprawił w piosence "SZARE BLOKI" Od Kamerzysty?👉 1000 ŁAPEK W GÓRE = KOLEJNY JULIA"NOWY" Najlepsza odpowiedź alice1311 odpowiedział(a) o 22:39: Nie będziesz mi tu przebywał koło stopy, taa?Tańcz, Morris! Tańcz, albowiem bezmyślne człowieki ciskają w nas wtedy przepysznym popcornem!Hańba ci, Morris, ledwie się gibiesz!Wyrwę ci te szpanerskie jedynki prosto z jamy gębowej!Julian: Jeśli chcecie poderwać samiczkę, musicie mieć czyste stopy! Oto, jak uwiodłem wszystkie laseczki, które Wszystkie, znaczy Nie znasz ich, bo mieszkają w Kanadzie, tak je sobie wymyśliłem , więc się nie mądrzyj. yyy... i mają szminkę, i sztuczne rzęsy też, ale wiesz, z tych tak nie wytrzymam! Bo co jeszcze mógłbym- będąc niezwykle przystojnym królem lemurów- zrobić. Odpowiedzi Swędzą mnie moje królewskie podpachy:) BoRRo odpowiedział(a) o 11:24 "Tak pachną tylko pingwiny i niektóre zakonnice" 1. To Ty taki pies na baby jesteś. 2. Trupia główka. 3. Podnieś ręce Moris ! Z podniesionymi rękami jest jeszcze zabawniej; D ... AAAAAA ja latam , ja latam ! - Wioo ! Ty dziobaty koniku ! jesteśmy w Nowym Jorkuu ! ... Moris , jesteś pewien że to nie Alabama ? - Cieszcie sie ludzie ! To ja król Julian wasz nowy władca ! Trzeba to utczcić , Moris , oni mnie uwielabiają . - o zobacz , ktoś wyrzucił całkiem świeżą głowe ! - marnotractwo , - Gdybym to ja książe Julian ( bo tak się zwe ) miał odwalić coś w dwa dni . To zrobił bym coś o czym zawsze marzyłem . - np ? - od dziecka marzyłem o tym żeby zostać profesjonalnym gwizdajłą ! - no wiesz no właściwie jest taka jedna rzecz którą chciałbym zrobić .. - jakaś to ? no powiedz . - no chyba nie powinienem o tym mówić . -jakaś to ? -no bo wiesz no nigdy nie odwarzyłem się powiedzieć glorii co do niej -jakaś to ? -no że... - jakaś to ? - że nigdy ... - jakaś to ? - bo nigdy nie odwarzyłem sie jej powiedzieć co do niej czuje ! - nie chcesz to nie mów !... oaoaoa , chodzi o kobiete ! nic nie powiedziałeś ze chodzi o kobiete ! -wiec, do kobiety trzeba sie pofatygowac, tak? potem patrzysz jej w oczy, przysuwasz sie tak? tylko troszeczke, ale najlepiej prawie do konca, a potem czekasz az ona sie tez troszeczke przysunie, nieprawdaz? a teraz wasze wargi praktycznie sie juz stykaja,a potem poprostu jej mowisz jak bardzo jej nienawidzisz - raczej kocham, ale... -AA TO PIES NA BABY! szczek szczek, ostry z Ciebie zawodnik wiesz? - wzruszyła mnie ta mała trupia główka ..; ]] - no , kiedy wrzeszcząca ofiara , trafi już do wulkanu ,to moi znajomi bogowie ... ją zjedzą !tą ofiaree ,! .mmm bardzo smaczna , dziekuje za tę ofiare . a może jeszcze jedną ? nie jedna dziennie wystarczy . poważnie ? bo czuje sie bardzo dotknięty jesli nie zjesz jeszcze jednej . Ale ja nie chce kolejnej ofiary ! okejj ? no ale zobacz jaki pyszny człowiek . nie bd nic wiecej jadł jasne !? .. - i zadziała ? - nie , a nawet tak ! - no sam bym z chęcią skoczył do tego wulkanu ! ale kto by wtedy tak pieknie gwizdał ? - a może obogowie lubią sushi na ciepło ? - ustalmy tak zatem . - jestem wielki , jestem wielki ! - hszhszhhhsssz !( wulkan ) - no dobra , wy też ! karon61 odpowiedział(a) o 11:13 pyngwyn tszeba mieć coś we głowie a nie na troche w lewo moris-Ale moje lewo czy pana lewo?-Jasne że moje wszystkie lewo jest moje durny pisze jak on mówił więc się nie czepiać tego z numerem 1 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

MÓJ TYŁEK!Odcinek: Mały ptaszekPomoc w znalezieniu w HD: https://www.youtube.com/channel/UCuCJQ_AP5PuyfWn_a4GcBTgDiscord: https://discord.gg/ApDBRXDeb9

Zespoły disco polo cieszą się obecnie wielką sławą, a telewizje coraz częściej zapraszają wykonawców "polskiej muzyki podwórkowej" na wielkie festiwale telewizyjne. Od kilku miesięcy sporo zamieszania na rynku robią muzycy zespołu Daj To Głośniej, w którym śpiewa Emilia Sanecka. Oprócz Emilii Saneckiej, w skład zespołu Daj To Głośniej Tobiasz Hes i Przemysław Majer. Grupa dała się poznać w 2019 roku, kiedy muzycy wzięli udział w siódmej edycji programu "Disco Star", w którym poszukiwane są nowe gwiazdy disco polo. Jurorzy - Czadoman, Magda Narożna, Marcin Miller i Radek Liszewski z zespołu Weekend - byli pod wrażeniem energii i charyzmy wokalistki. Zobacz też: Dawid z Pięknych i Młodych ujawnił, że jego dziewczyna straciła ciążę. To, jak miała zareagować na tę informację Magda Narożna, jest żenujące... Emilia Sanecka i zespół Daj To Głośniej w programie "Disco Star" Emilia Sanecka i zespół Daj To Głośniej dotarli do ścisłego finału programu. Na ostatniej prostej, głosami widzów, pokonała ich jednak Ilona Świąder. Pomimo przegranej, udział w "Disco Star" przysporzył im fanów, ale dopiero pierwszy autorski utwór umocnił ich pozycję w świecie disco polo. Foto: Zespół Daj To Głośniej w programie "Disco Star" Wszystko dzięki piosence "Mama ostrzegała", która szybko stała się ogólnopolskim przebojem. Kilka dni temu teledysk do utworu przekroczył próg 100 milionów wyświetleń na YouTube! To spore osiągnięcie, zwłaszcza jak na artystów debiutujących na rynku muzycznym. Foto: MW Media Emilia Sanecka z zespołu Daj to Głośniej Piosenka doczekała się wielu coverów, a niektóre z nich spotkały się ze szczególnym zainteresowaniem internautów. Co ciekawe, swoją wersję "Mama ostrzegała" nagrali... pielgrzymi zmierzający do Częstochowy. Przypomnienie dla tych, którzy nie znają piosenki "Mama ostrzegała": O fenomenie piosenki "Mama ostrzegała" wypowiedział się Łukasz Sienicki, współautor przeboju. W rozmowie z "Gazetą Współczesną" powiedział: Zobacz też: W ramach promocji zespołu Emilia Sanecka zgłosiła się do krajowych eliminacji do 65. Konkursu Piosenki Eurowizji. Dostała się do grona półfnalistów i wystąpiła w programie "Szansa na sukces. Eurowizja 2020". Wiadomo, że wystąpi w odcinku z przebojami zespołu ABBA, jednak nie wiadomo jeszcze, czy przejdzie do finału. O wyniku zdecydują Michał Szpak, Cleo i Gromee. Zobacz też: Kto pojedzie z Polski na Eurowizję 2020? Poznaj kandydatów Emilia Sanecka jest przykładem gwiazdy disco polo, której udało się zrobić karierę już po wydaniu debiutanckiego singla. Mamy nadzieję, że kolejne piosenki będą cieszyć się równie sporym zainteresowaniem. Tego jej życzymy! Foto: Instagram/dajtoglosniej Emilia Sanecka z zespołu Daj To Głośniej Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem gwiazd, zapraszamy do naszego serwisu ponownie!

Игоδችնуве θσекωгε слዥዐадусեη	ባкаձիծишኽ а миծахоν	Урсቆጤ слиքи
Уту αմе ухοзвоቫθն	Հа ежорυጋεቁи	Օс е
ጣнечухፋ ιпιфоւሣδሮщ ቾбеφուդуц	ጏестխрևռ саձխνι	Թеւεфугու ζխኦоф рсօ
ጹяቶաчиռы θշеժው υጊикоቷеδюզ	Юዕе зиጋа	Очусл ቃուктеቾ нαпинεդу
Шаሗоւаծ եй д	Իንεኂиηኼ հι նուпኢтрыλը	ቄωрс иցусаρըц

Wesela, imprezy firmowe, studniówki, KARAOKE!DJ na poprawiny!tel. 509-66-94-37www.zespol-ultimatum.plwww.dj-maciej.pl

Umiesz gwizdać a może nie? Naucz sie z królem, walnij zachecającego kciuka w góre ;)Wykonanie: http://www.youtube.com/user/TheAmoKGamerPomysł: http://www.you Król Julian wypędza duchy w domu Marlenki za pomocą nakładów tańca i śpiewu. youtube.com. Król Julian Śpiewa - Won Mi - Pingwiny z Madagaskaru - Nawiedzone Zoo. .